Yogyakarta

Hi allemaal!

Hier alweer een volgend berichtje. Ik realiseer me nu pasdat het Koninginnedag is in Nederland. Dit illustreert maar weer even dat zeker en vast ver van huis ben!

Dit berichtje schrijf ik nu bij ons hotel (eindelijk hetgoede hotel, maar daarover later meer…) voor 6000 Rupiah (zo’n 50 eurocent) peruur. Ventilatortje aan welke af en toe een fris briesje over mijn bezwete kopwaait en straks ga ik denk ik nog even een fijn biertje doen (mijn zin inalcohol is gelukkig weer terug) op het heuse dakterras van dit hotel alwaarIlse al fijn een boekje aan het lezen is. Het moge duidelijk zijn: het isvakantie!

Eergisteren, maandag dus (een dag lijkt hier een weektrouwens) ben ik op de universiteit geweest waar Ilse en Larissa hun onderzoekal die tijd gedaan hebben. Ik had de geplette Jamin stroopwafels vanuit mijngrote rugzak meegenomen, want die wilde Ilse en Larissa graag aan al de mensengeven die hen hebben geholpen in de afgelopen 4 maanden. Kortom veel mensen dehand geschud waarvan ik gelijk al de naam vergeten ben en zij de mijne ookwaarschijnlijk… Maakt niet uit, ik kon gebruik maken van hun internet en hadgelijk een kijkje in hoe nu een Indonesische medische faculteit annexziekenhuis eruit ziet. Het deed me ergens veel aan het ziekenhuisje in Zambia van 2jaar geleden denken: open gangpaden met mooie tuinen en links en rechts padennaar verschillende afdelingen, met dit verschil dat er zodra je een deur ergensopent je bijna een koelcel inwandeld zo koud staat die airco overal!

Voor de lunch zijn ik, Ilse en Larissa naar het Acacia hotelgegaan. Dit hotel is bij Ilse en Larissa bekend vanwege de fitnessruimte enzwembad waar zij geregeld gebruik van maakten. Ook de informatie dat er opmaandag onbeperkt ‘Dim Sum” voor de lunch werd opgediend, was hen nietonopgemerkt gebleven. Nu had ik geen flauw idee wat Dim Sum is, maar daar kwamik snel achter. Het is een soort tapas op zijn Chinees/Indonesisch. Veelgefrituurde kip/vis/garnaal (het onderscheid kon niet altijd gemaakt worden…)en met stokjes eten. Gelukkig kan ik helemaalniet met stokjes eten en na veel geklooi kwam ik erachter dat je een stokje ookals een vork met 1 tand kangebruiken, heel handig om dus in die hapjes te prikken!

Hierna gingen we terug naar de universiteit, want Ilse enLarissa wilden afscheid nemen van het koor waar ze ook een tijdje bij meegedaanhebben. Allemaal jonge Indonesische mensen tussen de 19 en 24 ofzo, maar zoandere manier van zichzelf uiten. Dat ging zo ontzettend kinderlijk enoverdreven! Misschien komt het ook wel omdat ik er geen snars van gegreep omdathet allemaal in het Indonesisch ging en ik daarom meer op de lichaamstaallette, maar dan nog. Ze waren wel heel vriendelijk, maar toch ook zo anders.Grappig om zulke verschillen vooral onder leeftijdsgenoten te merken.

Inmiddels tegen de avond en na ons even opgefrist te hebbenin het hotel, bezochten we een Westers winkelcentrum om wat voor het diner tescoren. Al het Chinese/Indonesische voedsel kwam me op het moment mijn neus uit(ze onbijten serieus echt met nasi goreng hier…) dus ik wilde gewoon pizza enbier, ook lekker Nederlands maar toch! Het winkelcentrum zou trouwens zo inAmerika kunnen staan, want werkelijk alle dure merken zijn present.Dolce&Gabbana, Prada, Louis Vuitton, etc! Je hebt geen idee meer dat je inIndonesie bent. Pizza en bier hadden ze dus daardoor ook (schofterig duur naarIndonesische begrippen, voor ons nog steeds maar een euro of 6…). Echter op deweg terug lopend naar ons hotel waren de zwervers er om ons weer te doenherinneren waar we ook alweer zijn.

De volgende ochtend bij het krieken van de (dins)dag onzetassen gepakt, uitgecheckt bij ons hotel in Jakartaen op weg naar het treinstation alwaar om 8u in de ochtend reeds onze treinnaar Yogyakarta zou vertrekken. Die trein waszowaar maar een kwartiertje te laat en zodoende konden we plaatsnemen in de klasseEksekutif (= Indonesisch woord wat denk ik geen nadere toelichting nodig heeft…Trouwens leuk om te weten, handuk, spanduk en wastafel zijn gewoon Nederlandsewoorden die hier gebruikt worden!). De treinreis zou ongeveer 8 uur duren en gelijk aan het begin toonde Jakarta zich van een hele andere kant. Wantik wist ergens wel dat er sloppenwijken bestonden in Jakarta, maar vlak langs het spoor keek iktoch even op om deze waanzinnige armoede te bekijken. Huisjes diewaarschijnlijk de eerstvolgende miezerregen niet zouden overleven, was dieoveral ligt te drogen (droogt sowieso lekker in die vochtige lucht denk ik) enoveral beesten en mensen. Verder in de treinreis, toen we de stad eenmaalachter ons hadden gelaten, was het uitzicht prachtig. Rijstvelden zover het oogreikt met de bergenop de achtergrond. We kregen zelfs lunch aan boord. Ilse had beestjes in haargefrituurde vis, beetje jammer, maar de rest was best goed.

In Yogyakarta aangekomengingen we op zoek naar ons hotel. Waar Jakartaniet zo toeristisch is en je niet zo heel vaak aangesproken wordt om ergens meenaar toe te gaan (taxi, bajaj (= tuktuk) of becak (= soort bakfiets)) krioelthet in Yogyakarta van dit soort mensen. Gekwordt je ervan! De enige manier om ze kwijt te raken is ze compleet te negeren.Met als gevolg dat je wel pontificaal de verkeerde kant op gaat… Uiteindelijkkom je dan toch in gesprek met zo iemand en die leidt je dan door allerleikleine straatjes (met kinderen in elk hoekje: ‘hello mister, how are you!’)uiteindelijk naar ons hotel. En ja, dan sta je daar met je bezwete rug, verteltdie pino bij dat hotel doodleuk datie vol zit! Wat was nu het geval, Ilse hadgeboekt (telefonisch en per e-mail contact gehad), maar omdat ze (Ilse dus)kennelijk een moeilijke naam heeft voor hier, hadden ze haar naam maaruitgeveegd op het bord… Lekker dan, maar ja, ze waren wel heel vriendelijk inhet zoeken naar een ander hotel voor ons en uiteindelijk hebben we er dan ookeentje gevonden. Ze hadden uiteraard alleen nog maar de duurste kamer over(yeah, right…) maar het kon me niet schelen, want het was nog steeds minder dan20 euro per twee.

Vandaag lekker lang uitgeslapen en daarna Yogyakartain. De grootste straat hier (Jalan Malioboro) barst van de toeristischprulletjes en overal wordt je even vriendelijk aangesproken. In hetTrotter-boek (Nederlandse Lonely Planet) van Ilse staat dat je je vooral nietgek moet laten maken door deze figuren, maar ondanks dat ik dus zeer sceptischtegenover deze figuren sta, stonden we toch ineens in een of ander ateliertjemet allerlei Indonesisch kunst aan de muur. Er werd ons zelfs thee aangeboden.Kortom ze maken het je heel moeilijk om nee te zeggen. Maar ja, dan maar evenwat bot uit de hoek komen, gewoon weggaan en denken: ‘wat rotzooi!’

Verder nog het waterpaleis van de sultan gezien. Yogyakarta is en was een zeer belangrijke stad omdat hetprecies centraal op het eiland Java ligt en daardoor aan een goede handelsroutelag. De sultan geniet hier dan ook een hoog aanzien en hoewel het waterpaleisvroeger het badhuis van de sultan was (met uitkijktoren over zijn harem van 40vrouwen die zich aan baden waren en waarvan hij er dus eentje kon uitkiezen omte ‘honeymoonen’ in de sauna…). Het waterpaleis is nu een beetje verganeglorie, maar het ziet er nog steeds speciaal uit. Omtrouwens bij het waterpaleis te komen, kwamen we over de vogelmarkt, waarzangvogels zo hoog mogelijk worden gehangen omdat ze dan het hardste gaanzingen, hele kippen en hanen te koop zijn, uilen aan kettinkjes vastzitten(geen idee of ze die ook opeten trouwens…) en waar vleermuizen (op den kop,jaja) in kooitjes tentoongesteld worden. Beetje dierenmishandeling dus tochwel.

Nu net terug van het Ramayanan ballet. Ballet is inderdaadniks voor mij, klopt, maar dit moest en zou ik zien, dus… Maar het is me zekerniet tegengevallen. De ouders van de vriend van Larissa hadden kaartjes gekochten we zijn dus met zn vieren daar naartoe geweest. Het houdt het midden tussenballet, vuurspel en turnen in een verhaal wat we gelukkig op papier bij kregen,want vanuit het ballet zelf had ik het nooit kunnen begrijpen!

Morgen hopen we onze gids die de komen de dagen (tot 10 mei)ons zal begeleiden, te mogen ontvangen om 8u in de ochtend. Jammere is alleenwel dat het mobiele nummer van hem niet meer klopt, dus we hopen dat alleafspraken goed gemaakt zijn en ook, niet onbelangrijk, dat hij ons hotel kanvinden in de wirwar van straatjes hier.

Jordy