Bonita Bolivia!

Na een mooie rit door de altiplano en een buitengewoon soepele grensovergang zonder vage extra belastinkjes kwamen we aan in Bolivia. Het eerste plaatsje in Bolivia, waar we van bus moesten wisselen, lag aan het Titicaca-meer en heette Copacabana. Echter met Rio en het gouden strand daar heeft het niks te maken; wel met koude wind, scherpe zon, 4000 meter hoogte, vele lama-truien en kleurige Boliviaanse omslagdoeken.

Tegen de avond hobbelden we La Paz binnen. Bij de eerste aanblik van deze stad valt je mond open. Je rijdt namelijk op de rand van de vallei en krijgt uitzicht op de vele duizenden bruine huisjes in het dal met op de achtergrond de besneeuwde bergtop van de Illimani van 6400 meter hoog! 

Eenmaal in La Paz was het uitzicht verdwenen en blijft er weinig moois over. Veel lelijke kantoorgebouwen, veel verkeer met oude stinkende dieselmotoren waarbij de gassen fijn in de vallei blijven hangen en vooral heel veel mensen op straat. We gingen op zoek naar een kantoortje om de volgende dag de Death Road Tour per fiets te doen. Net boven La Paz ligt het dorpje Coroico waar veel cocabladeren geteeld worden. De weg van La Paz naar Coroico is de gevaarlijkste weg ter wereld geweest tot in 2006 de nieuwe, geasfalteerde weg werd geopend. Sindsdien worden er fietstours op de oude weg gedaan die zeer indrukwekkend schijnen te zijn vanwege de grote hoogteverschillen en de diepe afgronden. Niet even een fietstochtje door de Rottemeren dus! Dit wisten wij ook en hebben dus uitgezocht welke touroperator we moesten hebben. Het kantoortje vonden we uiteindelijk, maar was helaas gesloten. Gelukkig konden we via een telefoontje en via de website alsnog de volgende dag mee.

Om half 8 de volgende ochtend vertrok het busje met de beste mountainbikes ter wereld (aldus de ADHD-gids Kearan uit Engeland) op het dak naar het vertrekpunt op 5000 meter hoogte. Pak aan, helm op, fietsje afstellen, moeder aarde zegenen met een lekker drankje van 96% alcohol en vamos!! Het eerste stuk ging over asfalt en was nog redelijk koud. Het uitzicht was onvergetelijk, je knalt met hoge snelheid door de wolken! Op de diverse stops werden er door Kearan wel 'goede' verhalen verteld die je overmoedigheid wel duidelijk temperen. Zoals het korte kleine tunneltje waar we niet doorheen gingen omdat daar een jaar eerder een meisje met zonnebril op wel inreed en door de plotselinge duisternis een tegemoet komende vrachtwagen zonder licht niet zag. Op slag dood. Buitengewoon goed idee om die tunnel uit de tour te halen!

Na het snelle asfalt ging het off-road beginnen. Ondanks dat het verkeer normaal rechts rijdt in Bolivia, geldt dit niet op de Death Road. Hier rijdt met links zodat de bestuurder van de auto of vrachtwagen precies kan zien hoeveel centimeter zijn wiel nog heeft totaan de afgrond. Lijkt slim, komt natuurlijk wel pas nadat er al vele wagens de afgrond zijn ingestort. Op de hoogtijdagen was dit ongeveer 360 auto's per jaar. Nog zo'n feitje waar je rustig aan van gaat doen! 
Hobbel de bobbel en dwars door de wolken ging het eerste stuk vrij steil naar beneden. Hoe verder we afdaalden hoe tropischer het werd: watervallen waar je fijn onderdoor kon rijden, door de kleine beekjes rutschen en pogen je staande te houden, knalgroene bomen en planten om je heen, papegaaien, bananen- en palmbomen en steeds meer lagen kleding die uit konden zodat we uiteindelijk heerlijk relaxed in ons T-shirt naar beneden reden. Het smalste stuk weg was 3 meter breed compleet met waterval. We konden ons goed voorstellen dat de chauffeur van een zware vrachtwagen vol met cocabladeren hier vroeger de afgrond erg dichtbij voelde komen! 
Eenmaal beneden wachtte ons koud bier, een frisse douche en een goede maaltijd, echt heel vervelend! Met het busje en de fietsen weer bovenop reden we nu de Death Road weer terug op naar La Paz. Kearan had inmiddels een paar vrienden meegenomen in de bus en nog voor we halverwege waren, was de eerste fles rum al op en werd het een soort party-bus. Wij dachten nog: die Engelsen zijn toch ook overal hetzelfde! In het begin was het nog wel gezellig maar na verloop van tijd werd het vervelend, omdat je zelf redelijk afgepeigerd bent en het liefst naar je bed wilt. Gelukkig dronk de driver niet mee...

De volgende dag vlogen we naar Sucre, de eigenlijke hoofdstad van Bolivia. Omdat Sucre wat lager ligt, op 2800 meter, is het klimaat hier een stuk warmer. Bovendien is het de stad met de best bewaarde koloniaal Spaanse gebouwen. De eerste Spanjaarden die hier ongeveer 400 jaar geleden aankwamen, kwamen zelf uit Andalusië. Zij wilden zich een beetje thuisvoelen en stelden toen als eis dat elk gebouw in het centrum van de stad wit geschilderd moest worden. Samen met de palmbomen en het zonnetje kan het dus dat je je ineens in Spaanse vakantiesferen bevindt in Bolivia! Na alle kou en hoogte-hoofdpijn en -misselijkheid was dit ook wel even lekker. 

Via contacten in Nederland hadden we contact gelegd met Dirk Dekker, een Nederlander die al sinds 11 jaar in Bolivia woont en zijn eigen reisbureau runt: Bolivia Specialist. Hij haalde ons op vanaf het vliegveld en leidde ons rond in 'zijn' stad. Hij vertelde honderd uit over zijn werk, de Bolivianen en het leven als 'gringo' in het armste land van Zuid-Amerika. Van corrupte politieagenten tot fout personeel, maar ook van succesvolle schoolprojecten in afgelegen gebieden in Bolivia en het ontstresste leven ten opzichte van Nederland. De economische crisis heeft hij ook gevoeld en mede daarom is hij een paar jaar geleden ook, met succes, een eigen café en restaurant begonnen in Sucre. Compleet met bitterballen op het menu! Samen met zijn Boliviaanse vrouw, die in het restaurant werkt, woont hij aan de rand van de stad. We vonden het erg leuk om van dichtbij te zien hoe het leven er hier aan toe gaat en hebben veel ontzag voor Dirk die hier zijn mannetje weet te staan.
In Sucre zelf hebben we een aantal van de witte kerkjes bezocht en beklommen, wat geleerd in het nationale museum en op een prachtige plek met uitzicht over de stad de Boliviaanse wijn geprobeerd, een aanradertje! 
Na 2 dagen rust vertrokken we vanuit Sucre naar Potosí. Deze stad staat bekend om de Cerro Rico, de hoge berg vol met zilver waar de Spanjaarden tijdens de enkele eeuwen kolonialisme dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Het verhaal gaat dat er zoveel zilver is gewonnen dat hiervan een fictieve brug van Bolivia tot Spanje gemaakt kon worden en dat er dan nog zilver over was om over deze brug te vervoeren. Het treurige is wel dat de gemiddelde mijnwerker nu voor een hongerloon hier loodzwaar werk doet, 6 dagen per week, terwijl het meeste zilver natuurlijk allang weg is. Zink, lood en tin wordt er ook gewonnen, maar dat levert natuurlijk niet zoveel op. Gezond en oud word je er ook niet van: een mijnwerker wordt gemiddeld maar 48 jaar oud, krijgt stoflongen en loopt ook nog eens het risico voortijdig te overlijden door ongelukken in de mijn, giftige gassen en dynamietexplosies. 
We bezochten de mijn en maakten kennis met enkele mijnwerkers. De mijnwerkers eten de hele werkdag van 8 uur niet, maar kauwen op cocabladeren die ze scherp houdt en geen hongergevoel geeft. In de mijn hangt een zwavelachtige lucht en vast ook nog allerlei andere schadelijke ellende waar je niet jonger van wordt. Een bijzonder detail: de mijnwerkers zijn katholiek, maar in de mijn vereren ze de duivel. Dit omdat de werkomstandigheden (heet, gevaarlijk) lijken op de hel en er geloofd wordt dat ook de mineralen toebehoren aan de duivel, proberen ze hem met offers als alcohol, sigaretten en cocabladeren tevreden te stellen.
De grote troef van toeristisch Bolivia zijn de zoutvlakten van Salar de Uyuni. Dit reisblogverslag is gemaakt terwijl we in een de rammelende bus met opzwepende salsa-muziek de prachtige natuur van de altiplano met lama's en alpaca's in de grote leegte rondom ons doorkruisen op weg naar Uyuni om morgen deze zoutvlakten te bezoeken. Hier volgende keer meer over!
Hasta luego!
Jordy y Stephanie