Adembenemend Peru!

Na een lange nachtvlucht van Madrid naar Lima en een directe binnenlandse vlucht, stonden we zondagochtend ineens in Arequipa. Tussen 3 hoge vulkanen gelegen op een schappelijke 2300 meter een prima startplaats voor onze reis door Peru en Bolivia de komende 3 weken. 

Na het inchecken in ons met felgekleurde bougainvilles begroeide hotelletje en wandelend door de straatjes, namen we de sfeer van dit land en deze stad in ons op. De Peruanen zijn een stuk kleiner, hebben korte brede benen, nauwelijks een nek en sommige vrouwen dragen de traditionele kleding met druk geborduurde rokken en vesten, haren in 2 lange vlechten die ze aan de uiteinden ook vaak aan elkaar geknoopt hebben. De mannen hebben vaak een cowboyhoed op. 
De huizen zijn vaak niet afgebouwd, dan hoeven ze minder belasting te betalen hoorden we, dus de metalen sprieten in het beton steken dus fier boven de huizen uit.
In Arequipa bezochten we het klooster waar deze stad bekend om staat. Al sinds 1579 wonen en werken hier nonnen. Vooral hun broden en patisserie zijn locale delicatessen geworden. Het klooster is keurig onderhouden en gerestaureerd nadat het eerder na aardbevingen hevig was beschadigd. De wanden zijn bijzonder gekleurd: terracotta muren worden afgewisseld met echt felblauw wat samen met de felle zon en de vele kleurige bloemen die overal bloeien een prachtig gezicht geeft. 
Op één van de vulkanen die Arequipa omringen is nog niet heel lang geleden een belangrijke ontdekking gedaan. Een Amerikaanse bergbeklimmer trof in 1995 net onder de top van de vulkaan de overblijfselen van een kind aan. Het bleek te gaan om een 12 jaar oud Inca-meisje wat ongeveer 500 jaar geleden is geofferd op die vulkaan. De Inca's geloofden dat de vulkanen goden waren die tevreden gesteld moesten worden door het brengen van offers. Als dit onvoldoende gedaan was, dacht men, werden ze gestraft met aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. Het hoogste offer wat gebracht kon worden was een mooi en gezond kind. Juanita, zoals dit meisje nu genoemd wordt, is nu tentoongesteld in een museum in Arequipa wat we ook bezocht hebben. Naast Juanita in het graf zijn er ook diverse andere voorwerpen gevonden zoals kleding, borduursels, heuptas met coca-bladeren, aardappelen en gedroogd lama-vlees en diverse koperen en gouden beeldjes van lama's, eenden en vogels. Deze voorwerpen waren nodig voor het hiernamaals waar de Inca's in geloofden, maar ook om niet te vergeten waar hij of zij vandaan kwam.
Na dit stukje geschiedenis krijg je honger, dus besloten we in de dagen dat we in Arequipa waren de diverse Peruaanse gerechten te proberen.
- Rocoto relleno is een (hete!) paprika met mals lama-gehakt, aanrader! 
- Alpaca-steak, een lama-achtig dier met hele fijne wol, ook erg aan te bevelen! 
- Cuy: klassiekertje: cavia uit de frituur! Bijzonder om zo'n platgeslagen beestje met tandjes en klauwtjes er nog aan op je bord te krijgen. De smaak is niet bijzonder, lijkt op kip en de huid is heel vet en krokant gemaakt. Stephanie had wat nare flashbacks naar haar lieve huisdiercavia Lola van vroeger en hoefde  na het zien van het ontleden van de cavia door mij ook niet veel van haar malse alpaca steak meer te hebben. 
Adembenemend Peru staat er bovenin, daar komen en zijn we letterlijk nog steeds. Gisteren zijn we met de bus via een mooie weg door de bergen in Puno aangekomen, een plaatsje aan het Titicaca meer. Tijdens de busreis merkten we al dat we steeds hoger klommen tot uiteindelijk 4400 meter! De hoofdpijn vanwege de hoogteziekte trad nu bij ons beide op om ook in Puno, wat op 3800 meter ligt, niet meer te verdwijnen. Stephanie had hier ook misselijkheid bij en  probeerde daarop de zuurstofinhalatie uit in het hotel, maar dit hielp eigenlijk niet. Rustig aan, mañana mañana en veel water drinken is het devies! De 2 verdiepingen op lopen met de trap met de zware backpacks op onze rug naar onze hotelkamer zorgde voor een bonkende koppijn en even een uurtje plat op bed liggen!
Vandaag waren de klachten gelukkig al een stuk minder. Maar goed ook, want we namen vandaag de boot over het Titicaca meer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld. We voeren eerst naar de Uros indianen. Zij leven al eeuwen op drijvende eilanden in het meer en leven vooral van visserij. De eilanden maken ze zelf met riet en ook de huizen worden hiervan gemaakt. Ze hebben hun eigen taal: Aymara, maar spreken tegenwoordig ook steeds meer en beter Spaans. Door het toerisme kan deze cultuur blijven bestaan en andersom natuurlijk ook.
Een ander eiland in het Titicaca meer is Taquile. Hier leven ook al sinds eeuwen en dus ook al voor de Inca's het Taquile-volk. Zij hebben het voorelkaar gekregen om het eiland vruchtbaar te krijgen door aarde te vervoeren in roeiboten vanaf het vasteland. Ze leven dan ook vooral van de landbouw maar ook van veeteelt. Ook dit volk heeft een eigen taal die overigens door meerdere bevolkingsgroepen in Peru, Bolivia, Chili en Equador wordt gesproken: Quechua, de oude taal die de Inca's ook spraken. Het Taquile-volk staat bekend om het weven van stoffen en geven aan bepaalde kleuren en type kledingstukken ook een bepaalde waarde. Zo dragen de vrijgezelle mannen een wit-rode muts en de getrouwde mannen een volledig rode, die ze overigens zelf breien. Het weven is zelfs zodanig een must dat indien iemand niet kan of wil weven, diegene net zo lang en hard op zijn handen geslagen wordt tot hij wel kan of wil weven...
Morgen nemen we de bus naar La Paz in Bolivia, de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld op 4000 meter. Gelukkig zijn we nu eindelijk beide van de wolkige hoogte-hoofdpijn af.
Hasta luego!
Jordy y Stephanie