Tempels en vulkanen

Hi allemaal!

Allereerst bedankt voor jullie reacties!! Het is echt superleuk om te lezen als je in een land ver weg zit! Ik hoop dat ik tzt wat meer foto’s kan plaatsen om te laten zien hoe dit land eruit ziet.

Hier nu een paar uurtjes geleden aangekomen in Kalibaru, een klein plaatsje wat niet in de gids en niet op de kaart staat. Desalniettemin kon onze driver het blindelings vinden en hoewel nu net het ‘gejank’ uit de moskee hier vlakbij weer net uit de speakers galmt, zit ik hier in het kantoortje van het park waar we nu logeren achter de computer.

Op de 1e van mei waren we nog niet zeker of de driver wel zou komen opdagen om 8u ‘s ochtends, maar zowaar werd er om half 8 al op de deur geklopt met de mededeling dat er iemand voor ons was: de driver dus! Dus na een ontbijtje van papaya, ananas en meloen (ik heb hier al zoveel fruit gegeten, heel 2008 heb ik geen vitaminen meer nodig) klommen we in het busje met airco en lieten ons vervoeren naar 1 van de party-pieces van de tour: de Borobudur. Deze indrukwekkende boeddhistische tempel is gebouwd toen het boeddhisme in Java de belangrijkste godsdienst was, zo’n 1200 jaar geleden. Door de actieve vulkaan de Merapi (meest actieve in Indonesie…) die er vlakbij ligt en door diverse aardbevingen is het sindsdien een beetje in verval geraakt, maar met hulp van o.a. de Nederlanders wordt het weer gerestaureerd. En indrukwekkend was het zeker! De Borobudur ligt in een prachtige groene en bergachtige omgeving en de tempel zelf zeker een indrukwekkend staaltje bouwkunst, te meer ook omdat het zolang geleden al gebouwd is. We waren ook niet de enigen die het indrukwekkend vond, want je kon er werkelijk over de hoofden lopen zo druk! En iedereen wil met ons en vooral met Ilse op de foto, want die blanke huid en dat blonde haar, dat is natuurlijk maar gek! Op een moment dat ik een foto aan het maken was en Ilse ergens was gaan zitten, werd het helemaal te gek, want toen ik me omdraaide, stonden er niet minder dan 7 Indonesische mannen om haar heen en werden er driftig foto’s gemaakt met meerdere camera’s! Daarnaast werden we continue aangesproken door groepen moslimmeisjes die hun Engels wilde oefenen. Superleuk natuurlijk, zeker ook omdat ze allemaal dezelfde standaard-zinnetjes hebben (“And, by the way, what are your hobby’s?”). Na een 6 tal groepen te woord te hebben gestaan, wordt je het echter toch wel een beetje zat om weer uit te leggen dat ik tennis speel…

Verder die dag bleven we in Yogyakarta en bezochten we o.a. het paleis van de Sultan. Dit was helaas wel een beetje een tegenvaller, want erg paleisachtig zag het er niet uit en waren er m.n. veel schilderijen van de vorige Sultans te zien. Wel leuk om te vermelden was dat de Sultans vroeger bepaald niet monogaam waren en dat sommigen er tot 78 kinderen op na hielden… Die heeft hem dus ook niet met plassen versleten…

De volgende dag gingen we naar Solo, een stad zo’n 80 km van Yogyakarta. Onderweg zouden we de Prambanan bezoeken, een van de grootste Hindoeistische tempels van Indonesie. Deze tempel werd zo’n 1100 jaar geleden gebouwd. Het Hindoeisme en het Boeddhisme waren dus rond die periode in de geschiedenis ongeveer even belangrijk in Java en vele oorlogen hebben zich dan ook voorgedaan. Mooie hieraan (en ook waarom ik het uberhaupt opschrijf) is dat beide geloven na de oorlogen, toen ze blijkbaar inzagen dat het toch niet hielp, vrede met elkaar hebben gesloten en er is zelfs een tempel gebouwd, welke we ook bezocht hebben, waarin zowel Boeddhistische als Hindoeistische goden naast elkaar staan. En dat is goed! Ook het Prambanan heeft vele aardbevingen moeten doorstaan, waarvan de laatste zelfs kortgeleden (in 2006) nog heeft plaatsgevonden en mede daardoor konden we de 6 grote tempels zelf helaas niet in, want ze zijn volop aan het renoveren. Meest opvallende hindoeistische les vond ik als complete leek op dit gebied kan ik wel zeggen dat ze een god voor de vruchtbaarheid hebben, namelijk Vishnu. Er wordt gezegd dat er heel wat seksuele handelingen in de tempel van Vishnu hebben plaatsgevonden en dat de tekeningen in de tempel ook geen nadere uitleg behoeven. De Kamasutra is ook niet voor niets ontstaan vanuit het hindoeisme… Nadat ook de gids ons met een, overigens anatomisch niet geheel correcte, tekening van datgene wat een vrouw van een man onderscheid en vice versa in het zand had getekend, kan ik niet anders zeggen dat het hindoeisme wel een vrij geloof is!

We vervolgden onze weg naar Solo waar we in ons hotel werden gedropt. Echter niet zomaar een hotel, den tering wat een luxe! Onze bagage werd op van die gouden karretjes geladen! Mooi contrast wel: ik op mn All Stars-gympen en mn backpackers rugzak op het gouden karretje… Het hotel was echt van alles voorzien, totaan een pool-bar en een buitengewoon luxe buffet aan toe! Mooi ook was dat we even moesten wachten voordat we onze kamer in konden vanwege het middaggebed; hoe bedoel je ‘heilig’! Omdat zolang moesten wachten (slechts een halfuurtje, maar goed) werd onze kamer en passant even geupgrade tot ‘kingsize’… Luxe, luxe en nog eens luxe!

De volgende dag bezochten we het paleis van de Sultan in Solo (voor de liefhebbers van uituitspreekbare namen: het Mangkunegaran paleis, dus…). Dit was gelukkig wel mooi met overal marmer (uit Italie nota bene) en traditionele Indonesische muziekinstrumenten, zoals de gamelan, een soort uit de kluiten gewassen xylofoon. De rest van de dag zouden we helaas in de auto moeten spenderen, want na het paleis in de ochtend bezocht te hebben, ging onze reis voort naar het plaatsje Malang, een heel eind verderop. We kwamen in ons hotel aldaar dan ook pas om 8u in de avond aan, na dik anderhalfuur in de file te hebben gestaan. Java is het dichtstbevolkte eiland van Indonesie en dat werd dus duidelijk even geillustreerd. Gelukkig kwam de iPod van pas en konden bands als Grand Avenue (daar istie Johan!) ons entertainen. Het hotel was ook hier weer prima en vol luxe. Wel raar trouwens dat je hier, als 2 ‘arme’ studenten zijnde, op zoveel luxe getrakteerd kan worden in een land waar de Jan Modaal slechts iets meer dan 1$ per dag te besteden heeft.

De volgende dag konden we kennismaken met een heuse waterval! In Zambia ben ik wat dat betreft natuurlijk al wel een beetje verpest, maar desalniettemin viel dit ‘piezeltje’ toch maar even 85 meter naar beneden, waardoor er ook een soort mist van kleine waterdruppeltjes ontstond. Naast deze waterval en de apen die hier vrij rondlopen, werden ook wij als blanke apen weer regelmatig als gewillig fotografeerbaar object gebruikt. Temeer ook omdat Ilse voor de gelegenheid een korte broek aan had (kan in al die paleizen van Sultans niet) en dus keek iedereen naar die lange witte benen. Best wel grappig!

Na in Malang weer een aantal typische Indonesisch gerechten gegeten te hebben (Martabak met Kembing Goreng en als drinken een Kelapa Muda; mn Indonesisch gaat vooral op culinair gebied vooruit) gingen we op weg naar de Bromo-vulkaan. De weg daar naar toe ging prima, totdat er een wegsperring optrad. Wat de precieze oorzaak was weet bijna niemand, maar gelukkig konden we door een uitermate toeristische route waarvan het asfalt een goede afspiegeling was van een pokdalig puber-gezicht (het filmpje wat Ilse gemaakt heeft is hilarisch; misschien dat ik die nog kan uploaden) door de kleine dorpjes de grote weg weer bereiken. De kronkelweg naar het hotel bovenop de berg naast de vulkaan was werkelijk supermooi met hoge bomen, gevaarlijke wegen en bochten, vergezichten en langzaam voorbijglijdende wolken. Het busje had het er maar moeilijk mee en diverse malen was het zo ontiegelijk steil dat wij achterover in het bankje geduwd werden en de versnellingsbak terug in zn 1 gegooid werd om daarna met een jammerlijk gejank van het motortje naar boven gereden te worden. Eenmaal boven was het al aan het schemeren, maar konden we nog wel een blik werpen op de vulkaan in de vallei. We gingen vroeg slapen want de volgende ochtend vroeg zouden we om half 4 gewekt worden om daarna de zonsopgang te gaan bekijken vanaf het Viewing Point en daarna zelf de vulkaan beklimmen. In het reisgidsje van Ilse stond al dat we niet enige zouden zijn op het Viewing Point, en dat klopte. Na een wilde rit in een jeep door de koude woestijn die de vulkaan omringd (koud ook zeker, het kan dus toch in Indonesie) en de kronkelweg naar het Viewing Point, troffen we zelfs een heuse tribune aan om de zonsopgang te aanschouwen. Mega-toersistische uitbuiterij dus ook met allerlei mensen die mutsen en lelijke Bromo-jassen proberen te slijten. Zelfs batterijen voor digitale camera’s werden verkocht! En dat dus om 4u ‘s nachts en elke dag opnieuw voor die mensen. Wat een leven, niet te geloven. Het uitzicht op de zonsopkomst was er oindanks de misschien wel 150 mensen die er stonden, gelukkig niet minder om en er zijn zeker een hoop plaatjes geschoten. Ik hoop ze tzt te kunnen uploaden.

Hierna dus de vulkaan zelf beklimmen wat Ilse best ook op haar mooie hakjes had kunnen doen ipv die sportschoenen die zelfs in de jaren 60 al retro waren… In ieder geval ook hier weer mooi uitzichten en veel foto’s. De Bromo-vulkaan is voor het laatst 20 jaar geleden uitgebarsten, maar rookt er desondanks niet minder om. Vooral het laatste stuk met de trap omhoog werd mij op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt hoe een astma-aanval voelt. Die zwaveldamp is goor, dat wil je niet weten! Net daarvoor sprintje getrokken om Ilse eruit te lopen (ik weet het, heel kinderachtig) en in combinatie met de hoogte (2300 meter) mondde de zwavelwolk die mijn kant op vloog uit in een fijne hoestbui! Je haalt wel adem, maar zuurstof komt er niet in. Zwavel wel, dat wel.

We ontmoetten trouwens veel Nederlanders hier en maar weinig mensen uit andere landen. Ook op de Bromo-vulkaan en hier in Kalibaru worden we omringd door Nederlanders. Straks gaan we hier waarschijnlijk in het restaurant ook veel met de Nederlanders praten over het mooie Indonesie onder het genot van een Bintang biertje; het Indonesische bier, kost 1 euro voor een halve liter en is nog lekker ook!

Jordy