Visa-run en eiland-hoppen

Sawasdee kap iedereen!

Te beginnen met een bijzonder fenomeen: Thailand binnenkomen per vliegtuig en je krijgt een 30 dagen visum gratis, als je echter zoals wij over land arriveert, krijg je maar 15 dagen. Die 15 dagen zijn natuurlijk veel te kort om Thailand te kunnen zien, en omdat wij niet de enige zijn die dit vinden, is er een manier om je visum te verlengen: de visa-run. Dit betekent eventjes het land uit, in ons geval naar Cambodja nabij Koh Chang, om daarna direct weer terug naar Thailand te gaan met een vers visum. Dit alles moet natuurlijk wel wat opleveren voor de Thai en de Cambodjanen. Na een heel leger van 'officials', 'politie', 'immigratie-mannetjes' en zwervers gepasseerd te zijn en vele stempels, foto's, vingerafdrukken (álle vingers!) en een berg Baht's aan 'extra belasting, service en boete' later, konden we Thailand weer in met een vers visum. Wat ook erg bijzonder was, was de heuse 'health-check' in Cambodja. Dit was niets anders dan even de lichaamstemperatuur opmeten! Een te hoge temperatuur zou dragerschap of besmetting met het vogelgriepvirus (H5N1) kunnen betekenen. Niet erg betrouwbaar natuurlijk, vooral ook omdat deze temperatuur wordt gemeten in de kokende zon bij reizigers met grote zware rugtassen op die net een kleine voetreis over de grens hebben moeten maken. Daar krijg je het wel warm van!

Voor de visa-run bezochten we de oude hoofdsteden in de blaartrekkende hitte van het centrum van Thailand: Sukothai en Ayutthaya. Want als zelfs de Thai zeggen dat zij het warm hebben... Veel ruïnes van eeuwenoude tempels en pagodes in deze 2 oude steden die vooral bij de relatief koele ochtendzon erg fotogeniek waren. Al haalde het niet de pracht en praal van Angkor Wat.

Na 2 volle dagen bussen en een nachtboot kwamen we aan op het eiland Koh Tao. De busritten waren zodanig lang dat er een lunch en/of diner moest geregeld worden. Dat gaat in Thailand zo: de bus stopt bij een soort wegrestaurant/winkel en daar staat de lange glazen vitrine met bakken eten al klaar. Er had eigenlijk nog een bord boven moeten hangen met 'rijst met ondefinieerbare sauzen voor slechts 1 euro!' De stuk of 8 sauzen zijn namelijk een groot raadsel voor ons Westerlingen. Bij sommige sauzen zie je de rode pepers er in grote hoeveelheden in liggen, andere heten gewoon rode, gele of bruine saus. Gelukkig zijn er minstens 4 zo heet dat de verkopers je die in ieder geval afraden. 'Doe mij die witte saus met kippendarmen en die gele, niet-spicy saus met kippenbotjes maar.' Uiteindelijk blijkt die niet-spicy saus toch nog best wel pittig. We hebben nog even achterom gekeken of we grinnikende verkopers zagen, van hen geen spoor te bekennen natuurlijk! Eigenlijk was het nog best lekker ook.

Koh Tao staat bekend om het duiken en snorkelen. Het is maar een piepklein eilandje maar het telt toch maar liefst 65 duikscholen. Helaas was onze tijd en geld beperkt om een duikcursus te doen, maar met het snorkelen zagen we gelukkig ook een heleboel moois! Kleurrijke vissen, baracuda's, inktvissen en mooie stukjes levend koraal in prachtig kristalhelder water. Helaas waren er ook grote stukken dood koraal. Men geeft de opwarming van de aarde hier als reden voor, maar tegelijkertijd wordt het verbod om te vissen binnen een straal van 3km rond het eiland nauwelijks nageleefd. Daarnaast zijn de vele duik- en snorkeltoeristen natuurlijk ook niet bevorderlijk. Gelukkig zijn de flippers nu wel verboden zodat daar geen stukken koraal meer mee kunnen worden beschadigd.

Na een paar dagen Koh Tao stonden we voor een keuze: of over de platgetreden paden naar Koh Phangan en Koh Samui of naar het relatief onbekende Koh Phayam aan de westkant van het Thaise vasteland, op een steenworp afstand van Birma. Uiteindelijk kozen we voor de laatste optie en we hebben er geen spijt van! Koh Phayam is een eiland zoals ook Koh Samui ooit heeft moeten zijn. Uitgestrekte brede stranden en kleine door rotsen omgeven baaien, geen auto's, geen elektriciteit en een heel vriendelijke Thaise/Birmese bevolking die altijd glimlachen naar de weinige toeristen. Deze bevolking leeft met name van de export van cashew-noten die hier, als één van de weinige plekken op aarde, groeien. Er zijn enkele tientallen veelal eco-lodges op het eiland die dmv een generator of zonnepanelen elektriciteit en wifi hebben van 6pm tot 10pm. Met een scootertje reden we van noord naar zuid en van oost naar west via het enige kruispunt van het eiland. De natuur heeft hier nog vrij spel: tijdens het rijden op het scootertje moet je uitkijken dat die vermeende hangende tak stiekem geen slang is (king-cobra's leven hier!), de gevallen kokosnoten hebben onder de palmboom nieuwe uitlopers gekregen, grote zee-arenden cirkelen boven de groene heuvels en op het strand schieten de kleine krabbetjes bliksemsnel in hun holletjes in het zand als je aan komt lopen. Kortom een paradijsje!

Na Koh Phayam, waar we nu zijn, zullen we via het Khao Sok National Park naar Krabi gaan. Op 2 april vliegen we naar het laatste land van onze reis: Indonesië!

Jordy & Stephanie