Moesson & manta's
10 april 2013 - Pemenang, Indonesië
Selamat pagi iedereen!
Hier ons eerste bericht vanuit Indonesië, maar eerst nog een staartje Thailand.
Sinds de vorige post uit Koh Phayam zijn we richting het zuiden vertrokken. We verbleven in Ao Nang vanwaar het slechts een 20 minuten per boot is naar het prachtige Railay Bay. Stephanie was hier in 2008 ook al eens geweest en wilde hier graag nog eens terugkomen vanwege de witte stranden omringd door steil opreizend karstgebergte, palmbomen en karakteristieke houten boten met felgekleurde Buddhistische linten aan de boeg. En nu kan ook ik zeggen dat het inderdaad een fantastisch mooie plek is! Het viel Stephanie wel op dat er nu veel meer toeristen waren dan 5 jaar geleden.
In Ao Nang en sowieso in het zuiden van Thailand valt op dat de mensen vaker moslim zijn. De vrouwen zijn vaak gesluierd en de mannen dragen een lang gewaad en hebben een karakteristiek rond hoedje op. Je hebt soms het idee in een ander land dan Thsiland te zijn als er een man met een wapperend gewaad op de scooter voorbij raast. Moskeeën en Buddhistische tempels staan ook door elkaar in de stad.
Vanuit Ao Nang namen we de bus naar Surat Thani om daar het vliegtuig te nemen naar Denpasar op Bali. Helaas was het niet mogelijk om direct te vliegen en moesten we een nachtje slapen op een stalen bankje op Bangkok Airport. Word je hard van, zeg maar!
We kwamen, niet heel verrassend, nogal gebroken aan in Denpasar en we zagen af van ons plan om direct door te vliegen naar Flores of Kalimantan. Eerst maar eens goed eten en goed slapen! In het drukke en supertoeristische Kuta vonden we een rustige kamer om bij te slapen.
Na bijna klokje rond geslapen te hebben, besloten we naar Labuan Bajo op Flores te gaan. We probeerden in een internetcafe hiervoor vliegtickets te boeken, maar helaas lukte dit niet. Creditcard betalingen voor tickets binnen 24 uur worden namelijk niet geaccepteerd, dus moest er gebeld worden naar de locale luchtvaartmaatschappij. Het erg behulpzame personeel van ons hotel heeft na veel bellen en zelfs het inschakelen van een persoonlijke koerier kunnen regelen dat wij op tijd onze tickets hadden. Compleet met spelfouten in de namen, maar dat maakt hier allemaal niet uit!
Het vliegen zelf de volgende dag was eigenlijk prima. Onze bagage om in te checken was wel veel te zwaar, maar na creatief herpakken (lees: heel veel zware spullen in de handbagage stoppen) konden we het gewicht van elk van onze backpacks terugbrengen van 25 kg naar 15 kg! De boete voor overgewicht was namelijk niet mals geweest!
Labuan Bajo is een klein plaatsje aan de westkant van Flores waar het toerisme nog moet beginnen. Hier geen luxe winkelcentra aan het strand zoals in Kuta. De belangrijkste 'attractie' hier is de snorkeltrip rond de eilanden Rinca en Komodo met ook een bezoekje aan de fameuze Komodo-varanen die op deze eilanden leven. We boekten deze trip waarbij we 2 dagen en 1 nacht op de boot bleven. Het was echt een trip om nooit te vergeten! Niet alleen hebben we het mooiste koraal gezien dat we tot nu toe tijdens deze lange reis gezien hebben, ook zwommen we met een zeeschildpad en zelfs met enorme manta's! Vooral de manta's maken een grote indruk als ze zo sierlijk door het water 'vliegen'. Het was doorbijten om ze te zien, dat wel. Het water bevatte daar namelijk talloze kleine kwalletjes die je overal steken! Het was de pijnlijke rode bulten en striemen echter meer dan waard.
De Komodo-varanen waren op een andere manier indrukwekkend, ze zijn namelijk erg gevaarlijk. Deze tot 3 meter grote hagedissen hebben een bek vol scherpe tanden en speeksel met vele bacteriën. Ook hun sterke poten met klauwen en de supergespierde staart maken de mens tot hulpeloos wezen bij een aanval. Er zijn dan ook vele verhalen van gewonde en gedode rangers en toeristen. Uitkijken dus! Meestal hangen de varanen rond bij de keuken van de toeristenpost op elk van de eilanden. Waarom ook achter een hert of een buffalo aanrennen als stukjes kip in je bek gegooid worden?!
Op de boot zelf was het een goed leven. Het reisgezelschap was erg gezellig: een Duitse en een Australische arts-assistent en nog een andere Australier die de halve wereld al had bereisd en verhalen te over had. Verder maakte de bemanning de heerlijkste maaltijden voor ons en deed erg vrolijk mee met de kaartspelletjes 's avonds. En hoewel de boot verder nogal basic was, gaf dit ons wel de kans om met zijn allen op het dak van de boot te kunnen slapen onder een fantastische sterrenhemel waarbij we de melkweg goed konden zien. In het water waren 's nachts fluoriserende algen te zien, erg bijzonder en erg mooi!
Flores is een redelijk arm maar wel prachtig groen en bergachtig eiland en bezit de Kelimutu vulkaan. Deze vulkaan is beroemd om zijn 3 gekleurde meren waarvan er 2 vaak van kleur veranderen. Natuurlijk wilden wij deze vulkaan bezichtigen en aangezien de bussen nogal slecht en overvol zijn en de daardoor langdurige ritten opleveren, dachten we dat het een goed idee zou zijn om de 400 km vanaf Labuan Bajo naar de Kelimutu vulkaan per motor te doen: in 2 dagen heen, 1 dag bezichtigen en in 2 dagen terug. We zochten de dorpsstraat af op zoek naar een beetje fatsoenlijke motor, pakten bagage voor 5 dagen en gingen aan het einde van de ochtend op weg. Helaas begon het na een uurtje rijden te regenen. Ach, een beetje regen, daar kunnen we toch wel tegen als Nederlander zijnde, toch? Nu, deze regen is iets anders, dit is letterlijk met badkuipen vol water tegelijk! Na amper 5 minuten door de regen ploegen, stopten we bij een Indonesisch huisje met een klein winkeltje en, belangrijk, een degelijk afdak! We haalden onze tas van de motor af en pakten alles uit. De kleding was nog redelijk droog, maar toch stopten was alles maar in plastic zakjes. De dag ervoor hadden we het weerbericht nog gecheckt, de komende dagen een wolkje met 1 drupje regen eronder, de dagen daarna 2 en 3 drupjes. Uren bleef het achterelkaar stortregenen: dat is dus de betekenis van 1 drupje onder het wolkje alhier... We wilden niet eens meer weten wat 2 en 3 druppels betekenen! Met pijn in het hart moesten we na 3 uur wachten besluiten terug te keren naar Labuan Bajo, geen Kelimutu vulkaan... De weg terug was veranderd in een soort woeste rivier, de wegen over heuvels en bergen waren watervallen geworden met enkele centimeters stromend water die van onze schoenen zompige en zware aanhangsels maakten. Als 2 verzopen katten kwamen we weer terug aan in Labuan Bajo. Zelfs de motor wilde niet meer, want even starten om te verplaatsen ging niet meer! De verhuurder van de motor moest zijn lach inhouden toen hij ons zag! Gelukkig deed hij niet moeilijk toen we vroegen of we ons geld voor de komende 4 dagen terugwilden. In onze kamer van het guesthouse spanden we de waslijn door de kamer, sjouwden een extra droogrek naar binnen en hingen alles op voor de ventilator om te drogen. Onze eerste echte regen in ruim 3 maanden had ons goed te pakken gehad! Dit is dus moesson!
Later die avond, het weerbericht checkend, besloten om vroeger dan gepland weer terug te gaan naar het wat drogere klimaat van Lombok. Op Flores maar ook op Sumbawa is het de komende 2 weken alleen maar regen. Jammer, maar helaas, een goed excuus om in een drogere tijd nog eens terug te komen!
Inmiddels zijn we na een lange en uitputtende reis van bijna 30 uur aangekomen op de Gili Islands, voor de kust van Lombok. Op de boot van Flores naar Sumbawa werden we geconfronteerd met de grootste hobby van de Indonesiërs: roken! Het leek wel een stoomboot! Ook in de zogenaamde Kalas Bisnis (Business Class) die niets anders was dan een verzameling matrassen in een steenkoud gekoeld hok leek het wel een schoolreis voor volwassenen: pokeren op de matrassen met stapels rhupiah's en een vloer bezaaid met snoeppapiertjes, sigarettenpeuken en lege koffiebekertjes.
Op Sumbawa stapten we over in een klein dieselbusje die uiteraard helemaal volgepropt werd met kettingrokende mensen, dozen en tassen. Inmiddels voor ons een herkenbare gezelligheid zo'n bus, dat gaan we nog missen in Nederland! Het arme busje werd zeker een uur lang met een continue loeiende motor de bergen van Sumbawa ingejaagd. Eenmaal boven gebeurde het onvermijdelijke: de motor liet het afweten en we kwamen langzaam en schokkend tot stilstand terwijl er vanachter de bus een blauwe wolk ons inhaalde: panne! We stapten uit en de chauffeur pakte met een geroutineerde greep naar de gereedschapskist en dook onder de bus. Dit komt dus vaker voor! Ondertussen kwamen er steeds meer locals een kijkje nemen, ze waren nieuwsgierig en als je 'hallo' roept gelijk erg verlegen. Opeens zag Stephanie een nogal treurige jongen staan met wonden in zijn gezicht en hij hield zijn linkerarm slap langs zijn lichaam hangen. Door middel van handen-en-voeten communicatie begrepen we dat de de jongen van zijn motorfiets was gevallen. Zijn linkeronderarm stond in een flauwe maar zeker niet-natuurlijke bocht en was dus zeer waarschijnlijk gebroken. Eigenlijk moest hij dus naar het ziekenhuis om verdere behandeling te krijgen, maar na wederom veel handen-en-voeten communicatie bleek dat de ouders van de jongen daar geen geld voor hadden. Triest natuurlijk en direct maakte ik de vergelijking met soortgelijke gevallen die we vorig jaar in Kenia hadden gezien. Misschien hadden we de jongen geld moeten geven zodat hij zijn behandeling kon betalen. Maar wie zegt dat we dan niet onbedoeld de alcoholverslaving van zijn vader onderhouden? Je kan het nooit weten. We beeldden in ieder geval uit hoe hij zijn arm moest inzwachtelen en hoog moest houden. Het bot zal ook uiteindelijk wel vastgroeien, maar wel in een stand die in Nederland niet geaccepteerd wordt.
De bus was inmiddels weer gerepareerd en de chauffeur met zijn kleding half doordrenkt in de diesel, trapte het busje weer vol vertrouwen op zijn staart. We reden verder door het nog onontwikkelde maar prachtige Sumbawa. Maar ook hier is het moesson en de regen kwam al weer snel en gestaag met bakken uit de hemel. Het had ons ook erg leuk geleken Sumbawa te verkennen, maar met 1 drijfnatte ervaring in Flores achter de kiezen, laten we dat nu maar uit ons hoofd! We stapten in Bima over in de nachtbus en knalden met deze grote bus over de fietspadbrede, straatverlichtingsloze en kronkelende wegen naar het meest westelijke puntje van Sumbawa. Om 4 uur 's ochtends weer de boot op om naar Lombok te varen en na nog in 2 bussen en in een laatste boot tussen de bananen gezeten te hebben, ploften we eindelijk neer op Gili Air. Gelukkig niet voor niks, want het weer is hier een stuk beter en doordat er geen verkeer is, is het ook heerlijk rustig!
Groetjes van Jordy en Stephanie
Wist je dat je in Indonesië:
- Geen kopje koffie achterover moet slaan, dan heb je namelijk je mond vol koffiedik
- Roken de nationale hobby is, men rookt zelfs in de afgesloten ruimte van de airco-bus!
- Heel veel woorden uit het Nederlands komen: handduk, knalpot (uitlaat), immigrasie, produksi
Hier ons eerste bericht vanuit Indonesië, maar eerst nog een staartje Thailand.
Sinds de vorige post uit Koh Phayam zijn we richting het zuiden vertrokken. We verbleven in Ao Nang vanwaar het slechts een 20 minuten per boot is naar het prachtige Railay Bay. Stephanie was hier in 2008 ook al eens geweest en wilde hier graag nog eens terugkomen vanwege de witte stranden omringd door steil opreizend karstgebergte, palmbomen en karakteristieke houten boten met felgekleurde Buddhistische linten aan de boeg. En nu kan ook ik zeggen dat het inderdaad een fantastisch mooie plek is! Het viel Stephanie wel op dat er nu veel meer toeristen waren dan 5 jaar geleden.
In Ao Nang en sowieso in het zuiden van Thailand valt op dat de mensen vaker moslim zijn. De vrouwen zijn vaak gesluierd en de mannen dragen een lang gewaad en hebben een karakteristiek rond hoedje op. Je hebt soms het idee in een ander land dan Thsiland te zijn als er een man met een wapperend gewaad op de scooter voorbij raast. Moskeeën en Buddhistische tempels staan ook door elkaar in de stad.
Vanuit Ao Nang namen we de bus naar Surat Thani om daar het vliegtuig te nemen naar Denpasar op Bali. Helaas was het niet mogelijk om direct te vliegen en moesten we een nachtje slapen op een stalen bankje op Bangkok Airport. Word je hard van, zeg maar!
We kwamen, niet heel verrassend, nogal gebroken aan in Denpasar en we zagen af van ons plan om direct door te vliegen naar Flores of Kalimantan. Eerst maar eens goed eten en goed slapen! In het drukke en supertoeristische Kuta vonden we een rustige kamer om bij te slapen.
Na bijna klokje rond geslapen te hebben, besloten we naar Labuan Bajo op Flores te gaan. We probeerden in een internetcafe hiervoor vliegtickets te boeken, maar helaas lukte dit niet. Creditcard betalingen voor tickets binnen 24 uur worden namelijk niet geaccepteerd, dus moest er gebeld worden naar de locale luchtvaartmaatschappij. Het erg behulpzame personeel van ons hotel heeft na veel bellen en zelfs het inschakelen van een persoonlijke koerier kunnen regelen dat wij op tijd onze tickets hadden. Compleet met spelfouten in de namen, maar dat maakt hier allemaal niet uit!
Het vliegen zelf de volgende dag was eigenlijk prima. Onze bagage om in te checken was wel veel te zwaar, maar na creatief herpakken (lees: heel veel zware spullen in de handbagage stoppen) konden we het gewicht van elk van onze backpacks terugbrengen van 25 kg naar 15 kg! De boete voor overgewicht was namelijk niet mals geweest!
Labuan Bajo is een klein plaatsje aan de westkant van Flores waar het toerisme nog moet beginnen. Hier geen luxe winkelcentra aan het strand zoals in Kuta. De belangrijkste 'attractie' hier is de snorkeltrip rond de eilanden Rinca en Komodo met ook een bezoekje aan de fameuze Komodo-varanen die op deze eilanden leven. We boekten deze trip waarbij we 2 dagen en 1 nacht op de boot bleven. Het was echt een trip om nooit te vergeten! Niet alleen hebben we het mooiste koraal gezien dat we tot nu toe tijdens deze lange reis gezien hebben, ook zwommen we met een zeeschildpad en zelfs met enorme manta's! Vooral de manta's maken een grote indruk als ze zo sierlijk door het water 'vliegen'. Het was doorbijten om ze te zien, dat wel. Het water bevatte daar namelijk talloze kleine kwalletjes die je overal steken! Het was de pijnlijke rode bulten en striemen echter meer dan waard.
De Komodo-varanen waren op een andere manier indrukwekkend, ze zijn namelijk erg gevaarlijk. Deze tot 3 meter grote hagedissen hebben een bek vol scherpe tanden en speeksel met vele bacteriën. Ook hun sterke poten met klauwen en de supergespierde staart maken de mens tot hulpeloos wezen bij een aanval. Er zijn dan ook vele verhalen van gewonde en gedode rangers en toeristen. Uitkijken dus! Meestal hangen de varanen rond bij de keuken van de toeristenpost op elk van de eilanden. Waarom ook achter een hert of een buffalo aanrennen als stukjes kip in je bek gegooid worden?!
Op de boot zelf was het een goed leven. Het reisgezelschap was erg gezellig: een Duitse en een Australische arts-assistent en nog een andere Australier die de halve wereld al had bereisd en verhalen te over had. Verder maakte de bemanning de heerlijkste maaltijden voor ons en deed erg vrolijk mee met de kaartspelletjes 's avonds. En hoewel de boot verder nogal basic was, gaf dit ons wel de kans om met zijn allen op het dak van de boot te kunnen slapen onder een fantastische sterrenhemel waarbij we de melkweg goed konden zien. In het water waren 's nachts fluoriserende algen te zien, erg bijzonder en erg mooi!
Flores is een redelijk arm maar wel prachtig groen en bergachtig eiland en bezit de Kelimutu vulkaan. Deze vulkaan is beroemd om zijn 3 gekleurde meren waarvan er 2 vaak van kleur veranderen. Natuurlijk wilden wij deze vulkaan bezichtigen en aangezien de bussen nogal slecht en overvol zijn en de daardoor langdurige ritten opleveren, dachten we dat het een goed idee zou zijn om de 400 km vanaf Labuan Bajo naar de Kelimutu vulkaan per motor te doen: in 2 dagen heen, 1 dag bezichtigen en in 2 dagen terug. We zochten de dorpsstraat af op zoek naar een beetje fatsoenlijke motor, pakten bagage voor 5 dagen en gingen aan het einde van de ochtend op weg. Helaas begon het na een uurtje rijden te regenen. Ach, een beetje regen, daar kunnen we toch wel tegen als Nederlander zijnde, toch? Nu, deze regen is iets anders, dit is letterlijk met badkuipen vol water tegelijk! Na amper 5 minuten door de regen ploegen, stopten we bij een Indonesisch huisje met een klein winkeltje en, belangrijk, een degelijk afdak! We haalden onze tas van de motor af en pakten alles uit. De kleding was nog redelijk droog, maar toch stopten was alles maar in plastic zakjes. De dag ervoor hadden we het weerbericht nog gecheckt, de komende dagen een wolkje met 1 drupje regen eronder, de dagen daarna 2 en 3 drupjes. Uren bleef het achterelkaar stortregenen: dat is dus de betekenis van 1 drupje onder het wolkje alhier... We wilden niet eens meer weten wat 2 en 3 druppels betekenen! Met pijn in het hart moesten we na 3 uur wachten besluiten terug te keren naar Labuan Bajo, geen Kelimutu vulkaan... De weg terug was veranderd in een soort woeste rivier, de wegen over heuvels en bergen waren watervallen geworden met enkele centimeters stromend water die van onze schoenen zompige en zware aanhangsels maakten. Als 2 verzopen katten kwamen we weer terug aan in Labuan Bajo. Zelfs de motor wilde niet meer, want even starten om te verplaatsen ging niet meer! De verhuurder van de motor moest zijn lach inhouden toen hij ons zag! Gelukkig deed hij niet moeilijk toen we vroegen of we ons geld voor de komende 4 dagen terugwilden. In onze kamer van het guesthouse spanden we de waslijn door de kamer, sjouwden een extra droogrek naar binnen en hingen alles op voor de ventilator om te drogen. Onze eerste echte regen in ruim 3 maanden had ons goed te pakken gehad! Dit is dus moesson!
Later die avond, het weerbericht checkend, besloten om vroeger dan gepland weer terug te gaan naar het wat drogere klimaat van Lombok. Op Flores maar ook op Sumbawa is het de komende 2 weken alleen maar regen. Jammer, maar helaas, een goed excuus om in een drogere tijd nog eens terug te komen!
Inmiddels zijn we na een lange en uitputtende reis van bijna 30 uur aangekomen op de Gili Islands, voor de kust van Lombok. Op de boot van Flores naar Sumbawa werden we geconfronteerd met de grootste hobby van de Indonesiërs: roken! Het leek wel een stoomboot! Ook in de zogenaamde Kalas Bisnis (Business Class) die niets anders was dan een verzameling matrassen in een steenkoud gekoeld hok leek het wel een schoolreis voor volwassenen: pokeren op de matrassen met stapels rhupiah's en een vloer bezaaid met snoeppapiertjes, sigarettenpeuken en lege koffiebekertjes.
Op Sumbawa stapten we over in een klein dieselbusje die uiteraard helemaal volgepropt werd met kettingrokende mensen, dozen en tassen. Inmiddels voor ons een herkenbare gezelligheid zo'n bus, dat gaan we nog missen in Nederland! Het arme busje werd zeker een uur lang met een continue loeiende motor de bergen van Sumbawa ingejaagd. Eenmaal boven gebeurde het onvermijdelijke: de motor liet het afweten en we kwamen langzaam en schokkend tot stilstand terwijl er vanachter de bus een blauwe wolk ons inhaalde: panne! We stapten uit en de chauffeur pakte met een geroutineerde greep naar de gereedschapskist en dook onder de bus. Dit komt dus vaker voor! Ondertussen kwamen er steeds meer locals een kijkje nemen, ze waren nieuwsgierig en als je 'hallo' roept gelijk erg verlegen. Opeens zag Stephanie een nogal treurige jongen staan met wonden in zijn gezicht en hij hield zijn linkerarm slap langs zijn lichaam hangen. Door middel van handen-en-voeten communicatie begrepen we dat de de jongen van zijn motorfiets was gevallen. Zijn linkeronderarm stond in een flauwe maar zeker niet-natuurlijke bocht en was dus zeer waarschijnlijk gebroken. Eigenlijk moest hij dus naar het ziekenhuis om verdere behandeling te krijgen, maar na wederom veel handen-en-voeten communicatie bleek dat de ouders van de jongen daar geen geld voor hadden. Triest natuurlijk en direct maakte ik de vergelijking met soortgelijke gevallen die we vorig jaar in Kenia hadden gezien. Misschien hadden we de jongen geld moeten geven zodat hij zijn behandeling kon betalen. Maar wie zegt dat we dan niet onbedoeld de alcoholverslaving van zijn vader onderhouden? Je kan het nooit weten. We beeldden in ieder geval uit hoe hij zijn arm moest inzwachtelen en hoog moest houden. Het bot zal ook uiteindelijk wel vastgroeien, maar wel in een stand die in Nederland niet geaccepteerd wordt.
De bus was inmiddels weer gerepareerd en de chauffeur met zijn kleding half doordrenkt in de diesel, trapte het busje weer vol vertrouwen op zijn staart. We reden verder door het nog onontwikkelde maar prachtige Sumbawa. Maar ook hier is het moesson en de regen kwam al weer snel en gestaag met bakken uit de hemel. Het had ons ook erg leuk geleken Sumbawa te verkennen, maar met 1 drijfnatte ervaring in Flores achter de kiezen, laten we dat nu maar uit ons hoofd! We stapten in Bima over in de nachtbus en knalden met deze grote bus over de fietspadbrede, straatverlichtingsloze en kronkelende wegen naar het meest westelijke puntje van Sumbawa. Om 4 uur 's ochtends weer de boot op om naar Lombok te varen en na nog in 2 bussen en in een laatste boot tussen de bananen gezeten te hebben, ploften we eindelijk neer op Gili Air. Gelukkig niet voor niks, want het weer is hier een stuk beter en doordat er geen verkeer is, is het ook heerlijk rustig!
Groetjes van Jordy en Stephanie
Wist je dat je in Indonesië:
- Geen kopje koffie achterover moet slaan, dan heb je namelijk je mond vol koffiedik
- Roken de nationale hobby is, men rookt zelfs in de afgesloten ruimte van de airco-bus!
- Heel veel woorden uit het Nederlands komen: handduk, knalpot (uitlaat), immigrasie, produksi
Indrukwekkend inderdaad die komodo-varanen, konden jullie die dan zo dicht benaderen zonder gevaar, ik zag nl. de foto op whatsApp.