Tumor en brandwond

Hi allemaal!

Bedankt voor jullie reacties! En Tas, zo gevaarlijk is het hier nu ook weer niet hoor! Ben trouwens wel geschrokken van de berichten over ‘Xenophobia’ in Jo’burg, ofwel het uitmoorden van Zimbabwanen en andersoortige buitenlanders in Zuid-Afrika. In het ziekenhuis heb ik hierover navraag gedaan en wij, als blanke Nederlanders, hoeven ons geen zorgen te maken. Het gaat mn om ongeschoolde, unskilled en wanhopigen uit landen rondom Zuid-Afrika die hier komen en alle goedkope baantjes inpikken van de Zuid-Afrikanen die daardoor werkloos zijn.

Anyways, in ons wereldje, de trauma-afdeling van het Addington-hospital te Durban, zijn Klaas en ik ongeschonden uit onze eerste week gekomen en leren we langzamerhand een beetje de weg op deze vaak chaotische afdeling. We kunnen en mogen nu zelf patienten zien en in de status (in ons soms houtje-touwtje Engels) schrijven wat wij denken dat de patient mankeert en ook eventueel een rontgenfoto aanvragen mbv het vage systeem op de computer. En als we er niet uit komen, kunnen we altijd overleggen.

Vanaf mn vorige post tot nu geen schotwond of steekwond meer gezien en wat meer alledaagse SEH dingetjes: kind wat een munt ingeslikt had, vrouw die een veertje (?) in haar oor had gestopt wat was afgebroken en verder nog veel patienten met aanstelleritis (of ‘pretend-atitis’ in het Engels). Enkele ‘leuke’, of beter gezegd ‘medisch interessante’ patienten heb ik ook gezien. Bijvoorbeeld een man van 39 jaar die gevallen was, althans dat stond op de status nadat de verpleegkundige de man had gezien. De man sprak slecht Engels en ik spreek geen Zulu (nu ja, 1 woord wel: lala = blijf liggen…), dus de verpleegkundige kon vertalen. Hij bleek inderdaad gevallen te zijn op de rechterkant van zijn borstkas. Hij tilde zn shirt op en de aanblik van een mega-tumor ter grote van een appel deed mij bedenken waarom hij in vredesnaam nu pas naar het ziekenhuis komt! Deze tumor bleek er al 4 jaar te zitten, maar was niet pijnlijk en hij had er ook geen last van. Nu was hij er de dag ervoor op gevallen en deed het wel zeer. Hij vertelde verder dat er toen een zwarte vloeistof uitkwam. Bovendien droeg hij een mondkapje, omdat hij TBC bleek te hebben (ik vroeg me al af waarom hij dat kapje had en of ik dat dan ook maar moest doen…) en zijn longen klonken ook niet helemaal schoon (of helemaal niet, dat is eigenlijk beter). Deze patient werd verder verwezen naar de medische noodgevallen (ipv de Trauma-afdeling waar hij nu dus was) en daar zou hij verder gezien worden. Voortaan doe ik ook een mondkapje op… Het zou mij niet verbazen als ik bij terugkomst in Nederland ook TBC blijk te hebben.

Verder ook nog een meisje van 1 jaar gezien wat hete pap over het gezicht had gekregen. Heel veel huilen deed het kindje echter niet, maar anders dan ik dacht, is dit dus juist een slecht teken. Het betekent namelijk dat het 3e graads brandwonden zijn, dus ook de zenuwen die verantwoordelijk zijn voor het doorgeven van pijn, zijn weggebrand… Getekend voor het leven dus dat kindje. Ze werd opgenomen, de wonden werden verzorgd en ze kreeg een intraveneuze lijn om vocht en antibiotica toe te dienen.

Als laatste nog te vermelden dat ik mn eerste wervelfractuur gevonden heb! De 23-jarige jongen in kwestie was van een dak van een huis gevallen (wat doe je op een dak van huis bij de weg?) en de rest van het dak stortte nog boven op hem ook. Het zal ook niemand verbazen dat hij wat moeilijk liep, en bij het duwen op zijn lage rugwervels ging hij zowat door de grond. Dus een rontgenfoto aangevraagd en een klein stukje van zijn wervel was afgebroken. Het jammere is dan wel dat je zo’n patient vervolgens moet verwijzen naar de orthopeden die er dan mee aan de slag gaan. Nu weet ik namelijk niet of hij geopereerd dient te worden of niet en, nog belangrijker, die operatie wil ik dan ook wel graag zien! Ik bedoel, in Nederland heb ik nog niemand met een gebroken wervel gezien, laat staan een operatie ervan!

Na dus een boeiende 1e week, vonden Klaas en ik het gisteravond een goed idee om de week dan af te sluiten in de kroeg. Anna was eerst komen eten bij ons (zij was deze week samen met haar begeleider met een klein vliegtuigje naar het noorden van Zuid-Afrika gevlogen om daar op een HIV-afdeling te helpen; levert mooie foto’s en verhalen op!) en daarna met zn 3-en naar de kroeg. Wel met de taxi, dat wel. Aan het strand werden we afgezet bij Joe Cool’s, wat bleek een soort club/bar te zijn waar een hele blanke invasie had plaatsgevonden. En dan mn van het luidruchtige Engelsen-op-vakantie aandoende soort. Maar met Westerse muziek, een biertje en een wodka (voor 1 euro) waanden wij ons weer even in het altijd gezellige café Phillip te Tilburg.

Vandaag gaan we waarschijnlijk een klein avonddienstje doen, tot een uurtje of 2 ‘s nachts. Want zaterdagavond is trauma-avond hier. Klinkt heel fout, maar het is natuurlijk wel een mooie gelegenheid voor ons om nog meer schotwonden en steekwonden te zien!

Als je je afvraagd waarom Klaas wel foto’s uit het ziekenhuis op zijn site heeft staan en ik niet, dat komt omdat Klaas in het gelukkige bezit is van een redelijke camera in zijn telefoon en ik niet. Dus voor de beelden bij het verhaal, worden jullie doorverwezen naar klaas.reislogger.nl

Jordy