A night in Durban...

Hi allemaal!

Hier weer achter een computer in het met blauw (!) neon-verlichte internetcafe, waar ik net getracht heb een telefoontje te plegen naar mijn Ouderlijk Huis, omdat mams jarig is. Helaas betreft het hier afrikaanse telefoons, wat zoveel betekent als: wel aanwezig, maar het werkt niet! Ach, je went eraan, hoe perfectionistisch je ook bent! Nu net viel ook het internet weg, fijn als je net een berichtje aan het typen bent... Maar in ieder geval: mams, gefeliciteerd!

Afgelopen zaterdagavond hebben we een 'dienstje' gedaan in het ziekenhuis. En hoewel het om 19u rustig begon met een paar chauffeurs die door een overmaat aan C2H5OH (=alcohol) zichzelf een paar gebroken botten hadden bezorgd, kwamen de echte steek- en schotwonden al snel. Om 2u in de nacht was de situatie van de A&E afdeling als volgt: de wachtkamer vol met patienten die vaak met doeken tegen hun hoofd aan zitten en op de plek waar hun hand tegen de doek leunt is een rode plek bloed zichtbaar wat drupsgewijs een plasje op de grond maakt. Veel van hen hebben net een beroving of aanrijding overleefd. Achter het gordijn is Klaas bezig een patient te zien die maar liefst 10 steekwonden heeft en de man in kwestie loopt toch wel wat beverig terug naar zijn bankje, opdat de zusters hem straks oproepen om een rontgenfoto te laten maken, om te kijken of de messteken zijn longen niet hebben geraakt en er zich bloed in de borstholte aan het het begeven is. In de 'suture-room' heb ik net een man gezien die een fles (al gebroken uiteraard) op zijn hoofd geslagen had gekregen, waardoor er zich het beeld van een gapende wond van een centimeter of 8 van net voor zijn oor tot 4 cm boven zijn oorschelp zich op mijn netvlies nestelde. Ik mocht hem hechten en hoewel ik bij tijd en wijlen geen ene kont zag vanwege het bloed en vooral door het ontbreken van assistentie van een nurse die dat bloed dan even kan wegvegen, zit het nu dicht (een plastisch chirurg zou zich de ogen uit zijn kop schamen, dat wel, maar toch!). En op een stretcher komt nu net een jongeman van 24 jaar binnen met een schotwond waarbij de kogel zich een weg heeft geknald van de rechterheup tot de linkerbil en heeft daarbij de blaas niet gespaard. Dat hij ook nog 3 steekwonden had, waarvan 1 over de palm van zijn hand, waardoor een lesje anatomie in de pezen van de vingers door de trauma-dokter mij ook niet onthouden werd, is na deze trauma-nacht voor mij niet eens verwonderlijk meer. Toen ik om half 5 's nachts mijn kamertje binnenkwam, rook ik als een verloskamer in Nederland, zweet & bloed. En dan te bedenken dat dit een doorsnee zaterdagavond is... Volgend weekend gaan we weer, want dan is het de laatste vrijdag van de maand en is het pay-day. Iedereen geeft zijn geld uit in de kroeg, wordt dronken en 'krijgt' of 'begaat' zichzelf en/of een ander een ongeluk.

De volgende dag tijd voor iets anders: sea world! Na alle ellende van de vorige avond, was het een verademing om in een gigantisch aquarium a la Oceanium in Blijdorp, maar dan tot de macht 4, lekker relaxed naar alle visjes te kijken. Ook kreeften, mega-zeeschildpadden en dolfijnen waren te bezichtigen, dus even een hele andere wereld. Het deed wel heel Amerikaans aan allemaal, alsof je in Disney-world loopt. Typisch is de locatie van dit park, namelijk op The Point, de no-go-area van Durban. Het is ook de bedoeling geweest dmv dit park de sfeer van The Point een beetje op te krikken, want naar een pretpark komen doorgaans niet echt gangster-achtige types. Echt werken doet het niet, want hoewel de 2 straten die er direct omheen liggen wel veilig te noemen zijn, is Point Road, wat 3 straten verder ligt, nog steeds een no-go-area, at all times...

Vandaag dus maandag en weer begonnen in het ziekenhuis, nu op de Medische Noodgevallen, ofwel Casualties genaamd. Hier komen de dik ontregelde suikerpatienten, hartinfarcten en acute verslechteringen van astma en HIV. Beetje de Interne Geneeskunde dus, hersenen weer nodig, oef! Vandaag was erg rustig en dat gaf ons de gelegenheid om wat meer kennis te maken met de Interns en Medical Officers (zijn 3 jaar dokter) die hier rondlopen en over de ziektes die je hier zoal tegenkomt. Zo zijn we te weten gekomen dat 1 op 50 van de patienten hier GEEN HIV heeft! En dat bijna elke patient met een onverklaarbaar beeld, je het beeld kan toeschrijven aan HIV. Ook tuberculose komt hier heel vaak voor, met name natuurlijk ook doordat mensen HIV hebben. Wij lopen hier dan ook met zeer dichte maskers op (je geeft jezelf een soort van mond-op-mond beademing) in een poging om onze longen tuberculose-vrij te houden. Het zal me echter niet verbazen als ik tuberculose blijk te hebben als ik weer in Nederland ben.

Om zelf patienten op deze afdeling te zien, is best lastig, want je moet gewoon meer van een patient weten via woorden, dan bijvoorbeeld iemand die met een mes in zijn rug op de trauma komt... Vertalen via een nurse is wel een optie, maar je mist toch dingen. Toch al veel dingen gezien, een milt zo groot als een flinke mango, een hersenvliesontsteking en een HIV-patient met waarschijnlijk tuberculose in de 2 liter aan bloed met water in zijn longen.

Nu even een hapje eten en morgen weer een dag!

Jordy