Scandinavia

Sinds de vorige post hebben we een klein stukje van het inmense scandinavie gezien. Allereerst natuurlijk met de veerboot, al komt de classificatie ‘cruise-schip’ beter in de buurt. We vielen een beetje uit de toon met onze mega-rugtassen door de smalle, met chroom behangen gangetjes en trappetjes van deze boot, want werkelijk alles was aanwezig. Van veel te dure Russische restaurants met zwarte kaviaar op het menu, een sauna, een speelhal, een casino, een supermarkt, de onvermijdelijke souvenirwinkel tot aan een ballenbak voor de kleintjes. Ergens tussenin zat de pub, waar wij ons dan maar hebben genesteld. Helaas bestond het overige publiek, net als op de rest van de boot eigenlijk, uit mensen die niet zulke pub-gangers waren, en het bleef dus erg rustig. Rondje over de boot dan maar. Eigenlijk een flatgebouw met 10 verdiepingen hoog, met een mooi uitzicht over niets anders dan zee, met aan de horizon nog een paar andere veerboten.

De volgende ochtend vroeg op, want we kwamen aan in Stockholm. Hoewel dit pas om 10u was, wisten we dat de aankomst naar de haven toe het mooist is. Stockholm ligt namelijk verscholen achter een tal van eilandjes (Stockholm’s archipelago) waar de veerboot doorheen laveert. Tezamen met de opkomende zon, de zeilbootjes en de typisch rood-bruin geverfde houten Zweedse huisjes op de eilandjes, was dit inderdaad een mooi gezicht.

Dat we in Zweden waren aangekomen, merkten we vooral toen we de boot afreden: we werden gelijk aan een alcoholcontrole onderworpen. Tja, je kan natuurlijk maar net een wodkaatje bij je ontbijt genomen hebben… Gelukkig slaagde ik met vlag en wimpel voor deze test en zetten we koers richting hostel, dwars door de drukte van de ochtendspits te Stockholm. Lichtelijk chauvinistisch zijn de Zweden volgens mij wel als het gaat om auto-keuze: niets dan Volvo’s en Saab’s om ons heen. Ook zeker wat broertjes van onze oude Saab mogen bewonderen.

In Stockholm wilden we nu eindelijk onze fishing-trip gaan organiseren. De ervaringen in Zuid-Afrika waren zo goed bevallen, dat we dit al eerder in ons hoofd hadden tijdens deze reis om dit nog een keer te doen. We wisten al, dit is Europa, hier zijn regels. Of beter: hier zijn regels en als je er overheen gaat, zijn er nadelige gevolgen. Echter in Litouwen op de Curonian Spit, in Riga en in Estland hadden ze er of nog nooit van gehoord, of het was moeilijk te regelen met vergunningen of het betrof een dronken schipper met een vaag verhaal. In Zweden was het ‘cut the crap’ en kregen we vrijwel meteen 2 nummers mee van de vriendelijke blonde Zweedse achter de balie van ons hostel. Ene ‘Pelle’ was een van die nummers en hij kon ons de volgende ochtend wel meenemen. Een poging tot vieren dat het nu eindelijk gelukt was, kan je in Zweden beter niet doen door bier op een terrasje te bestellen: 2 bier, dat is dan 120 kronen (12 euro) alstublieft. Tja, dan ben je dus in een keer nuchter!

Pelle wachtte ons de volgende ochtend op en bracht ons in zijn oude rag-Volvo naar Nynashamn alwaar zijn boot geduldig lag te dobberen. Ondertussen vertelde hij honderd uit over zijn land. Onder andere over het verplaatsen van de haven van Stockholm zelf naar Nynashamn, omdat de regering graag ziet dat Stockholm schoner wordt. Jammer alleen wel dat het vredige Nynashamn, met de eilandjes, de spaarzame houten huisjes en de uitgestrekte natuur dan naar de knoppen gaat. Maar helaas, de eerste olieraffinaderij staat er al als (landschaps)vervuilend object. Gelukkig is het nu nog niet zover en konden wij in alle rust genieten van deze natuur en onze lijnen uitgooien. We zouden gaan vissen op cod-fish (kabeljauw) en pike (snoek, ‘gööööös’ in Zweeds, wat een fijne knackebrod-taal is het toch). Ik had mijn lijn nog maar net uitgegooid en de eerste cod zat er al aan! Volgens Pelle een kleintje, maar met 2,7 kg, toch nog best een klus om zo een spartelend gevaarte aan boord te krijgen, den tering! (foto volgt, immers: no photo, no fish!) Helaas was deze ochtendlijke vangst voor lange tijd de enige. Regelmatig hadden Klaas en ik wel een ‘rock-fish’: de bodem waar de cod zwemt bestaat uit grote stenen en soms schiet het kunst-visje met weerhaken achter de stenen; best zwaar zo een steen, dus het lijkt net of je beet hebt. Eigenlijk een Afrikaans grapje: op safari zagen Klaas en ik ook vaak een steen voor een neushoorn aan: een zogenaamde ‘rock-rhino’; wij hadden nu dus de rock-fish. Pelle kon er hard om lachen. Vlak voor de lunch gooide ik bij het riet, daar waar de pike’s zwemmen, nog 1 keer uit. We hadden de hele ochtend al staan uitgooien bij de “spezial plazes” van Pelle, tevergeefs. Nu, echter, beet! Helaas geen vangst, want bij het aanschouwen van den mensch gaf deze pike een bevrijdende stuipbeweging en dook terug naar de veilige, donkere en koele diepte. De rest van de middag was het eigenlijk te warm voor de vissen en op een baby-cod na, hebben we niks meer gevangen. De vangst van de vroege ochtend werd in een emmer gegooid, inmiddels wat lijkvlekken of iets dergelijks rijker, en achterin de rag-Volvo gezet. In een mum van tijd was de hele auto vergeven van de vislucht: ARKO aan dus! Klaas was maar wat blij dat hij achterin zat, not.

Koers naar Copenhagen, dwars door zuidelijk Zweden. De koeling van de Saab is beter in orde dan die van ons, want Zweden werd die dag getroffen door een hittegolf en wij bevonden ons in de bevoorrechte positie daar deel van uit te maken en ten volle dit heugelijke feit mede te beleven. Heet! Heet! Zelfs de achterruitjes van de Saab opengezet (als een Lamborghini met extra koeling, alleen dan net even anders), maar het mocht niet echt baten. Zweden gaat voor veilig, dus max 110 km/hr op de snelwegen, en torenhoge boetes voor overtreders, dus erg opschieten deed het ook niet. Wel voldoende tijd om uit te rekenen hoe zuinig de oude Saab rijdt: 1 op 15, ik zeg: niet slecht.

Aankomst in Copenhagen is je even verbazen over het architectonisch wondertje wat ze daar hebben neergezet. Van Malmo (Zweden) tot Copenhagen strekt zich namelijk een 8 km lange brug uit; de Oresundbrug, een van de langste bruggen ter wereld. Copenhagen zelf is eigenlijk net Amsterdam: bomvol toeristen die op afgeladen bootjes door de zeer Nederlands aandoende grachten varen met pakhuizen langs de kade, een lange winkelstraat a la Kalverstraat en een centraal plein wat zeer veel op ‘de dam’ lijkt. Uiteraard even meedoen met deze toeristenkermis en de stroom volgen naar het beeldje van de kleine zeemeermin van Hans Christian Andersen. Lichtelijk stedentrip-moe (“oh kijk, weer een kerk”, dat idee) besloten we gisterenmiddag de Saab weer in te klimmen op weg naar huis.

In het zicht van de haven (A12 richting Delft) nog net een aanrijding kunnen voorkomen. Er waren net 2 Duitsers (die ons met minstens 180 km/hr waren gepasseerd in Duitsland) op elkaar geklapt en zowel de auto voor ons als wij moesten vol in de ankers om ze te ontwijken. Gepiep van de banden en een fijn verbrand rubber geurtje tezamen met wat rookwolken dus. Zou wat zijn: bijna 6000 km afleggen zonder problemen door landen waar wodka en rijbewijzen hand in hand lijken te gaan, en dan hier in het brave Nederland nog even de Saab in de prak rijden. Gelukkig dus niet en nu fijn weer thuis.

Rare landen gezien en ons zeker vermaakt, maar Klaas en ik zijn het er over eens: volgende keer weer ‘gewoon’ naar Afrika!

Jordy