Rood fonteintje

Hi allemaal!

Bedankt voor jullie reacties! Sjaak, het Castle-bier is gewoon een lager-beer, zoals Heineken. Voor echte zucht naar alcohol is er trouwens ook Black Label bier. Slechts 5,5%, dus het doet zijn naam niet echt eer aan, maar wel goed te doen!

In de nachtdienst van zaterdag op zondag kwamen Klaas en ik om een uurtje of 10 in de avond de trauma-afdeling opgelopen, klaar voor een spannende dienst. Er lagen 3 patienten op stretchers, allemaal zo dronken als een aap en ook vastgebonden aan de stretchers. In Nederland moet je eerst een boekwerk aan regels doorwerken alvoor je iemand aan het bed vastlegd met een Zweedse band (de co's zullen dit verschijnsel wel kennen) waar de patient in kwestie dan nog onderuit weet te komen. Hier is het een kwestie van een stevig touw en eem paar padvinder-achtige knopen, niks regels, die vent is lastig! 1 van de 3 dronkemannen verspreidde een nogal strontachtige geur en stond ook op knieen en ellebogen in bed, klaar om zijn endeldarm te ledigen. Hij had in deze dronken toestand een ongeluk met de auto gehad en was de meest luidruchtige en stonk het meeste. Een beetje lacherig liepen wij langs hem, wat een loser! We hadden alleen geen idee dat hij juist degene zou zijn die een halfuurtje later dood in zijn bed gevonden zou worden. Geen idee hoe het gebeurd is. De rontgenfoto van zijn hoofd liet volgens ons, als ongetrainde radiologen, wel een bloeding zien. De trauma-dokter die dienst had (die leidde aan de ziekte genaamd: arrogantitis...) vond echter van niet.

Het volgende moment werd ik aan de punt van mijn witte jas getrokken door 1 van de hyper-actieve Indiaase zusters over een patient die even tevoren met een rolstoel en een hoofdwond de wachtkamer in was gereden. Even daarvoor hadden we juist over deze man de uitspraak van de dag gemaakt, als ware we hier al jaren rondlopen: 'Zit in een rolstoel en het ademt, ofwel: niet acuut!'. Echter in dit geval dan weer niet, want het bloed gutste echt zijn kop af. Den tering wat een bloed! De patient had een groot verband om zijn hoofd wat ooit wit geweest moet zijn en grote bult op zijn achterhoofd gevuld met bloed. Bij deze werd hij door ons gedoopt als Mr. Hematoom. Of wij die 10 cm grote wond even snel konden hechten. Tja is goed, want de zwarte zusters die normaal hechten, laten patienten liever doodbloeden, dunkt ons inmiddels. Die maken zich echt nergens druk om. Dus wij die Mr. Hematoom naar de ortho-kamer gebracht, want daar doet het licht het wel en op de soort van operatie-tafel gelegd. In no time liep het bloed in een straaltje van de bank af en had het laken op de grond al dieprood gekleurd. Shit, dit moet echt snel dicht he! Steriele werkplek daarvan was geen sprake meer, ook niet belangrijk. Zonder spatscherm op ging ik alvast beginnen met verdoven en met grote steken die wond te dichten. Klaas ging ondertussen een grote veneuze lijn inbrengen om daar veel vocht over te kunnen geven. Hij had naar ons idee al een liter tot anderhalve liter bloed verloren. Ik had de wond bijna dicht en toen bij het laatste steekje had ik echter een fonteintje met helderrood bloed doen ontstaan. Shiiit, een slagader! Hoe ga ik dat nu weer dichtmaken? Ik zag niks, want het licht was bagger en ik moest bloed wegvegen en hechten tegelijk, dat werkt dus niet echt ideaal. Toch geprobeerd en na een paar spuitertjes van bloed die ik kon ontwijken, was de wond dicht. Hehe! Onder de huid bloedde het natuurlijk gewoon verder en de bult op Mr. Hematooms hoofd werd steeds groter. De dokter met arrogantitis adviseerde een drukverbandje, dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Mr. Hematoom werd op een bedje gelegd en ieder half uur kwam ik of Klaas even checken of hij nog leefde, 1 sterfgeval per avond is al genoeg. In de loop van de nacht ging het zelfs zo goed dat hij dacht wel zelfstandig naar het toilet te gaan. We zagen hem voorbijlopen en waren toch wel een beetje trots dat we hem opgelapt hadden zodanig dat hij nu al naar het toilet kon. Helaas! Te vroeg gejuigd, want vanaf het toilet was een grote klap te horen en Mr. Hematoom lag languit op de grond met zijn benen nog in het WC-hokje. F*ck! Wat nu weer! Hij ademde nog wel, dus dat is mooi. Met een paar tikken tegen zijn hoofd van de schoonmaakster (tof wijf trouwens, zo'n echte big-mama!) kwam hij gelukkig weer bij en kon hij zijn toiletbezoek completeren en de gang ernaast trakteren op het zure aroma van stront en braaksel naast de weeige geur van gestold bloed die er al hing. De rest van de nacht ging het gelukkig wel goed met Mr. Hematoom en toen wij het pand tegen half 6 in de ochtend verlieten, leefde ons lijdend/leidend voorwerp nog steeds en wij, jonge dokters, waren trots en sliepen als rozen een gat in de volgende dag.

Jordy