Pole pole!

Hi allemaal!

Bedankt voor de reacties! Nog steeds erg leuk om ze te lezen zo ver van huis. En Rianne: die treinreis: ik ben blij dat ik maar een enkeltje genomen heb!

Zoals nu ook weer bij deze titel, als bij de vorige is te merken dat mijn Swahili de goede kant op gaat. Wat leuke woordjes: Jambo = hallo, hoe is het?!; Mzungu = blanke (hèt favoriete woord van vele kleine kindjes hier voor ons); Kuku = kip; Rafiki = vriend (je weet wel: die aap uit de Lion King); Simba = leeuw (hoef ik denk ik niet nader toe te lichten).

Hetgeen waar dit verhaal verder over gaat is het woord 'Pole pole', ofwel 'langzaam langzaam'. Nadat we namelijk onze laatste dag op Zanzibar hadden doorgebracht, was het tijd om verder te reizen naar Arusha met de bus. Eerst nog de oversteek van Zanzibar terug naar het vasteland, naar Dar es Salaam. In alle vroegte (7u in de ochtend ging de boot weg...) opgestaan en deze keer de 'snelle' boot genomen. Deze zou er anderhalf uur over doen was ons gezegd. Maar, niet geheel verwonderlijk, dit werd dik twee-en-een-half uur en we kwamen dus na half 10 pas in Dar aan. Beetje probleem, want de laatste bus naar Arusha (zo een 700km verderop) zou om 10u vertrekken en dan ook nog vanaf een busstation net buiten de stad. Gelukkig wordt je (geheel ongevraagd bij de weg) als rugzaktoerist snel geholpen aan een taxi en konden we alsnog deze bus halen. Bovendien vertrekt toch altijd alles te laat op het hele Afrikaanse continent, dus eigenlijk hadden we nog tijd genoeg. Bij het busstattion aangekomen werd dit ook bevestigd: de bus van 10u zou om half 11 vertrekken. Nog wel even kaartjes kopen. Niet gehinderd door enige voorkennis aangaande verschillende busmaatschappijen, werden we een kantoortje ingeloodst om al snel daarna 3 kaartjes rijker en 90000 Tanzaniaanse rotzooi lichter, weer buiten te staan. De buskaartjes hadden de veelbelovende naam 'Fresh Coach' erop staan, maar, bij het aanschouwen van deze 'verse bus', werd ons duidelijk dat er toch weinig meer echt fresh was te noemen aan dit blik op wielen, uitgezonderd de naam uiteraard... De bagage werd ingeladen en het luik gesloten met een schroef. Toen we in de bus zaten, kwam er nog een 1 of ander min of meer officieel aandoende man naar ons toe en zei dat we nog een 'fooi' moesten betalen voor het feit dat zijn bedrijf toch maar mooi op onze bagage zou gaan letten. Het argument van onze kant, dat fooien altijd nadien gegeven worden, daar keek hij heel verbaasd van op. Maw we moesten en zouden iets betalen. Na wat onderhandelen van de kant van Ilse (het geld van Klaas en mij was op:) was 10 USD de uiteindelijke prijs. Belachelijk nog steeds natuurlijk, maar ja, je wilt niet de hele rit met je dikke tas op schoot gaan zitten! Het werd inmiddels kwart voor 11, 11 uur en half 12 en nog stonden we op het busstation stil. Om ons heen werd door andere bussen luid getoeterd en gas gegeven en ook onze bus deed vrolijk mee met dit 'spelletje'; een duidelijke functie kon ik namelijk niet ontdekken. Op een zeker moment leek het er zowaar op dat we weggingen, maar helaas, de bus werd ergens anders op het terrein weer stilgezet en we moesten van bus wisselen, want deze bus had 'een probleem'... Nou ja goed dan, je hebt niet echt veel keus. Om nu te zeggen dat het wisselen van bus een promotie was, nou nee. Sterker, vanaf onze stoelen hadden we een prima uitzicht op het asfalt door middel van speciaal daarvoor gemaakte gaten in de vloer...; de bagage-luiken werden gesloten met een f*cking spijker en de stoelen waren 10 jaar geleden al aan vervanging toe geweest, getuige de ijzeren stang die in mijn rug porde. Om 12 uur was het dan uiteindelijk zover: we gingen vertrekken! Tijdens de eerste meters vielen ons ook de volgende mankementjes op: de vering en demping van de bus waren op zijn minst beroerd te noemen: getuige hiervan waren de bonken en het gerammel wat de bus maakte bij het nemen der spoedverminderende maatregelen (drempels als stoepranden); het raam naast mij zat met slechts 1 nagel vast en de motor klonk alsof die minstens al een kilometertje of 700000 gelopen had. In theorie zouden we er 8u over doen en dus om 8u in de avond in Arusha aankomen. Maar, TIA (This Is Africa), dus dat werd 10u in de avond. Bijdrage aan deze vertraging was toch wel het oponthoud in de diverse dorpjes die allerlei spullen proberen te slijten (goeie deal: 25 sinaasappels voor minder dan 1 euro!) en het tanken (zelfs een passagier die hierbij niet de moeite nam om uit te stappen om naar de WC te gaan en gewoon het raampje open deed en naar buiten begon te zeiken!). Best maf: zo'n straaltje uit het raam...

Na die monsterlijke 10 uur in de bus, waren we helemaal gaar. Het hostel in Arusha was gelukkig nog wel open en we konden daar gewoon slapen. Maar wat ben ik blij dat Klaas en ik terug naar Dar gaan vliegen, al was dit natuurlijk wel een hele unieke busrit!

Morgen gaat Ilse helaas alweer naar huis en gaan Klaas en ik op safari door de Serengeti. Kost een paar duiten, maar dan heb je (hopelijk) ook wat!

Jordy