Serengeti & meer

Hi allemaal!

Na de vorige post moest Ilse in het holst van de nacht naar het vliegveld (6u AM op het vliegveld zijn...), dus de nacht was enigszins gebroken. In eerste instantie zou ik meegaan naar het vliegveld, maar de safari van Klaas en mij zou de volgende dag om 9u30 beginnen en voor dit tijdstip moesten we nog wat Tanzaniaanse Shillings uit de muur zien te trekken. Dit laatste klinkt misschien alsof dat een uur kan duren, maar in realiteit scheelt het niet veel! De taxichauffeur was gelukkig op tijd om Ilse op te halen, het geld kwam sneller dan gedacht uit de ATM en onze safari kon op tijd aangevangen worden.

Het programma van onze 5-daagse safari was als volgt: 1e dag: naar Lake Manyara en game-drive in het park bij dit meer; 2e dag: naar Serengeti en een game-drive daar in de middag; 3e dag: in Serengeti (game-drive bij sun-rise) en in de middag naar de Ngoro-ngoro-krater; 4e dag: Ngoro-ngoro-krater; 5e dag: Tarangire National Park.

Onze trip hadden we geregeld de dag ervoor, nadat we eerst de Tanzaniaanse Tourist Board (soort VVV) bezocht hadden. Van alle kanten (verhalen van andere reizigers, Lonely Planet en Bradt-gidsen, personeel in winkels, etc) wordt aangeraden dit te doen, want er lopen een heleboel neppers rond. Als je in Arusha rondloopt als blanke (met je safari-broek aan...) wordt je echt belaagt door alles en iedereen die je een safari wil verkopen en negeren helpt nauwelijks! Echt heel irritant! Uiteindelijk hadden we een tour-operater gevonden en we zouden dus 5 dagen een safari doen met nog 3 andere mensen (drukt de prijs enigszins...). Deze 3 andere mensen bleken (hoe kan het ook anders in Afrika) ook medisch studenten uit de 'US of A' te zijn; heel Afrika loopt vol met medisch studenten! Leuk om de verhalen uit te wisselen natuurlijk.

Het plaatsje Arusha in het noorden van Tanzania ligt nog een aardig stukje rijden van al deze parken en zodoende konden we pas in de middag de eerste beesten in het Lake Manyara park bekijken. Van tevoren was ons verteld dat dit de enige plek ter wereld is waar leeuwen in bomen klimmen. Waarom ze dat doen, dat weet bijna niemand, maar dat neemt niet weg dat het natuurlijk wel gaaf is om te zien! Ze doen het echter niet zo heel vaak, dus we waren heel 'fortunate' (excuses voor het frequente gebruik van Angelsaksische woorden in dit Nederlandsche stuk proza: heb net 5 dagen bijna alleen maar Engels geouwehoerd!) om er toch eentje een tak op te zien klauteren. We waren niet de enige die dit schouwspel konden bewonderen; niet minder dan 9 andere auto's met safari-look getooide toeristen stonden er te kijken. Verder waren ook de Grote Dikhuidigen aanwezig en die kwamen gewoon angstig dichtbij. Dan zijn die olifanten echt heel groot he! Ze zijn gewoon zo gewend aan auto's die er dag in dag uit rondrijden. Ze blokkeren ook gewoon de weg en blijven dan ook staan; nergens bang voor! Ook nijlpaarden, girafjes en zebra's waren er te bewonderen. Na de enerverende game-drive verbleven we op een kampeerterrein en sliepen in een tentje. Dit kampeerleven is veel meer voor ons, in tegenstelling tot de superluxe accomodatie die we in het Kruger-park hadden. Met je plee-rol over het terrein, dat idee...

De volgende dag naar de Serengeti. Serengeti betekent 'eindeloze vlakte', een naam die de Maasai (het volk wat op de reclame naar de Pyenenburg-koek aan het springen is, dat volk) er aan gegeven hebben. En op weg naar de Serengeti kwamen we dit volk ook regelmatig tegen. Gekleed in felgekleurde kleden, speer in de ene hand, stok in de andere, oorlellen die bijna op hun schouders hangen vanwege het gewicht van de oorbellen (mannen en vrouwen), maar wel op Nike sportschoenen, dat dan weer wel. Ze proberen vanalles te verkopen, met name kettinkjes en andere prullaria. Aan de ene kant raar om zo een traditioneel volk met een geheel eigen levenswijze dat nu prijzen in US dollars vraagt aan toeristen voor zo een kettinkje, aan de andere kant: ook voor hen is het natuurlijk 2008 en zij zijn natuurlijk ook niet blind voor hetgeen er in de rest van de wereld gebeurt en is.

Anyways, de weg naar de Serengeti was niet onderhevig aan het feit dat het 'al' 2008 is en was dus geheel gepokt en gedeukt. En in een grote terreinwagen waar wij in zaten, werd je er bijna zeeziek van! Het uitzicht maakte gelukkig veel goed. Klaas heeft er schitterende foto's van, maar in woorden komt het hier op neer: een hele hoop stof, geel gras, koperen ploert aan den hemel, hier en daar een boom en een compleet vlak terrein. Een lange tijd geleden heeft een vulkaanuitbarsting ervoor gezorgd dat deze vlakte overstroomde met gesteente en dat is nu ook de reden dat het zo vlak (lees: geen bomen) blijft, want de wortels van de bomen kunnen eenvoudig weg niet door het gesteente heen komen. Dat dit aardrijkskundige interessante gebied ook een toeristische attractie is, blijkt uit het feit dat je bij de lunchplek vergezelt wordt door minstens 40 andere terreinwagens met toeristen die ook allemaal op die lunchplek hun eten gaan verorberen. We zouden richting het centrum van de Serengeti gaan, want ook hier is het nu droge tijd en zijn alle rivieren droog gevallen, behalve 1 in het centrum van de Serengeti. Het is juist vanwege de verschillen in droge en natte tijd dat er hier in de Serengeti nog 1 van de laatste grote migraties van wildebeesten (gnoe's) ter wereld plaatsheeft. Iedereen die de Lion King gezien heeft, weet dit :) Bij de rivier zagen we de eerste leeuwen al lui in het gras liggen. Poten omhoog en lekker uitbuiken! In de rivier waren ook nijlpaarden te zien en al rijdend kom je ook tientallen impala's en gazelle's tegen. De driver nam een risico om van het gebaande pad af te gaan, om dichterbij de leeuwen te komen. Dit mag eigenlijk niet en als 1 van de opzichters dit zien, dan krijgt de driver een dikke boete en mag hij zijn beroep een half jaar niet uitoefenen. Gelukkig werden we niet gepakt en konden we de leeuw van heel dichtbij bewonderen! Een paar olifantjes en nijlpaarden later, kwamen we echter een (mijns inziens) nog veel mooier beest tegen: de cheetah! Op een steen, voorpoten uitgestrekt en achterpoten op de grond in zit, keek hij uit over de 'eindeloze vlakte', op zoek naar een mid-afternoon-snack waarschijnlijk. Helaas hebben we hem niet in volle sprint kunnen zien, maar het is ook als zo'n beest gewoon loopt al een plaatje! Als een atleet: Hayle-Selassie in stippeltjespak. De schemering trad in en op weg naar het kampeerterrein kwamen we nog langs een impala die in een boom lag. Waarschijnlijk had een luipaard het beest gedood en, zoals te doen gebruikelijk voor een luipaard, in de boom opgeborgen voor als hij middenin de nacht lekkere trek krijgt. Het kampeerterrein ligt in het park (ja, leest het goed, in het park, geen hek ofzo wat je zou kunnen beschermen tegen een leeuw/olifant/anderzins groot beest) en aldaar moesten we ons tentje opzetten. Een der stokken van het koepeltentje had een wat onnatuurlijke bocht, maar met een beetje tape en een beetje meer spierkracht, kan het ermee door. Matrasjes en slaapzakken erin en klaar.

De volgende dag erg vroeg op, want we zouden bij sun-rise de beestjes gaan bekijken. De impala lag nog steeds in de boom (tja, die gaat uit zichzelf nergens meer heen...), maar geen luipaard te bekennen helaas. De lucht bij de zonsopgang was het vroege opstaan meer dan waard: heel cliche (Ilse, ik weet het :)), maar de rode/oranje zon die de schapenwolkjes doet verkleuren; het is gewoon heel mooi om te zien! Mooi op een andere manier waren de hyena's die een nijlpaard aan het verorberen waren. Stinken, stinken, niet te harden! Het nijlpaard lag helemaal alleen in een klein modderpoeltje en was zo te ruiken al een paar dagen dood. De hyena's hadden de buik opengereten en hadden nu, met de gehele kop verdwenen ze in de buik, het blubbervet van het nijlpaard als ontbijt; ik had even geen honger meer! Later die ochtend kwamen we toch nog bij een luipaard. Er hadden zich niet meer dan 16 auto's omheen verzameld en met zijn allen zaten we naar het letterlijk luie luipaard te kijken die heerlijk in de ochtendzon op een tak aan het relaxen was. De prooi verstopt hoger in de boom trok de aandacht van een passerende hyena, maar om duidelijk te maken dat dit maaltje toch echt voor hemzelf en niemand anders was, sprong het luipaard uit de boom en liet dit met alleen zijn aanwezigheid even merken. De hyena koos het hazenpad en het luipaard sprong weer terug in de boom.

In de middag zetten we onze safari door en reden de Serengeti, helaas, weer uit en gingen naar de Ngoro-ngoro-krater. Op dezelfde hobbel-bobbel-weg als die we heen genomen hadden, werd de onverwoestbaar geachte Toyota Landcruiser waar wij ons de afgelopen dagen in verplaatst hadden, toch ondergeschikt gemaakt aan de bizarre toestand van de weg. Of te wel, in gewoon Nederlands, de auto ging stuk! En wel in een terrein dat veel overeenkomsten vertoonde met een woestijn. De voorwielophanging aan de linkerkant lag eruit en sturen was dus niet meer mogelijk. Omdat dit toch een vrij essentieel onderdeel is bij het besturen van een auto, moest dit ter plekke gemaakt worden. Probleem was dat er een moer afgebroken was en er geen reserve moer te vinden was. Uiteindelijk werd het met behulp van een steeksleutel en een paar binnenbanden van een fiets (!) deel A weer aan deel B vasgemaakt en konden we onze reis vervolgen.

De Ngoro-ngoro krater is een krater ontstaan ook vele miljoenen jaren geleden toen er een vulkaanuitbarsting een implosie veroorzaakte. Dat wil zeggen dat er in plaats van een explosie, waarbij er lava en andere spullen de lucht in gebraakt worden door de vulkaan, toen dus de kracht naar beneden plaatsvond en er nu dus een krater met 20km doorsnee is op de plaats waar eerst een vulkaan stond. Hieraan wordt je met name herinnert door de temperatuur. De bodem van de krater ligt al op een niet lage 1700 meter, maar het kampeerterrein lag op de rand van de krater op 2300 meter. Kortom, het was gewoon superkoud daar in het tentje! Ik had 3 lagen kleding aan en lag nog steeds te rillen in mijn slaapzak! Niet leuk meer! En dan te bedenken dat dit gebied bijna op de evenaar ligt.

De volgende dag zouden we afdalen in de krater. Ik had slecht geslapen vanwege de kou en eenmaal in de auto werd het er niet beter op. Tot op het bot koud, dat gevoel. Het weer die ochtend was ook meer noordpool dan equatoriaal Afrika: mist en regen en daardoor een zicht van 0. De olifant die ineens op weg stond was dan ook een grote verrassing. Wie verwacht er nu daar een olifant!? Bij het afdalen in de krater werd het zicht gelukkig beter (maar niet merkbaar warmer!) en al snel konden we de grote kuddes wildebeest en zebra aanschouwen. Ondanks dat het dus ook hier in de krater droog seizoen is en er dus veel van deze grazers naar nattere gebieden met meer gras migreren, waren er nog zeker honderden, misschien wel een paar duizend van deze beesten bijelkaar te vinden. Ook endemisch waren de andere terreinwagens die die dag afdaalden in de krater. Het werd op een gegeven moment ook meer kijken waar een aantal wagens bijelkaar stonden dan zelf kijken waar er misschien wat te zien was. Levert ook leuke situaties op, zoals bij de aanblik van de parende leeuwen in de verte in combinatie met de volgende uitspraak vanuit een andere auto: Oh look, the lions are having sex! Zoiets verzin je niet! Helaas konden we in de krater niet de zwarte neushoorns vinden. Er zijn er ook nog maar 7 in de hele krater dankzij stropers... De gehele ochtend had ik al een winddichte jas aan van 1 van de Amerikanen, maar toch duurde het nog tot bijna bij vertrek uit de krater voor ik het weer een beetje warm kreeg!

Voor de 3 Amerikanen was dit, dag 4, het einde van hun safari; wij hadden nog een dag tegoed in het Tarangire park, dag 5 dus. We werden teruggereden naar het kampeerterrein waar we de eerste nacht overnacht hadden en daar heb ik eerst de baard van 5 dagen van mijn gezicht gehaald: ik leek wel een crimineel! Die avond bij het diner kwam onze gids ons vertellen over hoe zielig hij wel niet was. Echt zo raar, want de afgelopen dagen was hij juist heel beleefd en kon hij ons veel vertellen over de beesten die er te zien waren. Nu, echter, stak hij een heel verhaal af met dat hij zijn familie moest onderhouden en ook zijn zus, want die zou geen werk hebben, en hij moest voor alles betalen (school en ziekenhuis voor zijn 4 kinderen). Kortom, hij wilde een dikke fooi hebben van ons als wij de volgende dag ook klaar waren met onze safari. Het schoot echter een beetje in het verkeerde keelgat bij zowel Klaas als bij mij dat hij hier ook gewoon om vroeg! Je vraagt toch niet om een fooi?!

De laatste dag, dag 5, was mijn beeld van de driver toch wel een beetje veranderd. Hij lachte om al de bullshit die wij aan het vertellen waren, maar vertelde zelf niet zoveel meer. Alsof hij op commando aan het lachen was. Desalniettemin werden Klaas en ik een beetje melig van het overschot van alle beesten van de afgelopen dagen (opmerkingen als: 'als je een leeuw spot, moet je maar even een brul geven' en 'ik hoor hoefgetrappel, ik denk een zebra'; dat niveau). Het Tarangire park is bekend vanwege de hoogste dichtheid aan olifanten per km2, en daar kwamen we ook achter. Het duurde weliswaar tot de namiddag voor we ze zagen, maar daarna kwamen we Onze Grote Dikhuiden echt overal tegen. 'Groots' is een goed woord om te gebruiken in dit kader, dunkt mij!

Nu weer terug in Arusha, de safari-verkopers als muggen van ons af slaand, nog te bedenken hoe we morgen de bergen Mt Meru als de Mt Kilimanjaro kunnen bekijken. Beklimmen is een utopie, maar ik wil de hoogste berg van Afrika toch wel ook gewoon zien vanaf de 'begane grond'!

Het verhaal is wat lang geworden, maar hopelijk is er wel doorheen te komen.

Jordy