Naar het noorden

Chao iedereen,

Hier weer een update vanuit Vietnam. We zijn inmiddels in Hanoi, de hoofdstad van dit land.

Vanuit Hoi An in Centraal-Vietnam namen we de bus naar Hue, normaal gesproken een ritje van 3 a 4 uur. Maar de bus sukkelde maar een beetje voort en in Danang, een grote uitstralingsloze cementen blokken-stad net 30km boven Hoi An, werd de bus langs de straat geparkeerd. Verdere informatie kwam er slechts na vragen en in 'Vinglish' werd ons verteld dat de bus een breakdown had en dat we moesten wachten tot 17u00. Aangezien het nog maar 10u00 's ochtends was, hadden we geen zin om al die tijd te wachten. Na enig aandringen kregen we een deel van het geld van deze bus retour en samen met 2 Engelsen stapten we in een taxi die ons voor een klein bedrag naar Hue wilde rijden. So far so good, denk je dan. Totdat ik op mijn iPhone zag waar deze taxi ons heen bracht: terug naar Hoi An!! Daarom was het dus zo goedkoop... Na veel overleg besloten we toch om rechtsomkeert te maken en ons voor veel meer geld dan eerder afgesproken in Hue af te zetten. Nu hadden we ook niet echt een andere optie, we stonden temidden van zogenaamde industrial parks, grote communistische werkplaatsen waar veel zware industrie plaatsvind. Onderweg begon het ook nog eens hard te regenen en namen we niet de mooie Hai Van bergpas (bekend van Top Gear), maar de saaie tunnel. Niet een beste dag dus.

Aangekomen in Hue was het al niet veel beter. Een miezerregentje, koud en de beloofde tempel met verboden stad waar Hue bekend om staat, tja, die viel ook een beetje tegen.

De volgende dag was het gelukkig over met de misère, de motorbike-trip stond op het programma! Achterop bij Phi en zijn broer, de eigenaars van het hostel waar we verbleven, werden we naar hun familie op het platteland gebracht. In een klein huisje werden we hartelijk verwelkomt door de grootouders van Phi. Trots werden er door opa foto's en diploma's getoond van 2 van zijn kleinkinderen die in Amerika gestudeerd hadden en daar nu een goede baan hebben. Sowieso is het bijzonder om te merken dat ondanks de Vietnam-oorlog de Vietnamezen Amerika als het ultieme land zien om je dromen waar te maken. Meer ook dan Frankrijk of China, toch ook 2 landen die Vietnam zeer lang hebben gekoloniseerd. Je kan hier ook gewoon met de Amerikaanse dollar betalen.

Door de 2 broers werden we naar een homestay gebracht aan de oevers van de grootste lagune van Zuid-Oost Azië. Hier werd ons een sterk staaltje Vietnamees vissen getoond. Dmv bamboepalen in een driehoeksvorm in de bodem van de lagune te planten met de punt richting stroomafwaarts, de basis van de driehoek open te laten en netten te spannen langs de 2 poten van de driehoek, creëren ze een fuik waar geen vis, krab of garnaal meer uitkomt. Niet alleen handig, er wordt ook geen schade gedaan aan de rest van de bodem en de natuur.

De lunch, verzorgt door de tante van Phi, was erg goed; vooral de locale garnalen met lemongrass!

Met de nachtbus vertrokken we direct na de motorbike-trip naar Hanoi. In tegenstelling tot de vorige nachtbus hadden we nu helaas allebei slecht geslapen. Bij aankomst was het koud en mistig in Hanoi. Het vervolgens een lang stuk lopen met de grote backpack deed bij Stephanie het koude zweet op haar voorhoofd staan. Geveld door een keelontsteking met koorts en algehele ellende heeft Stephanie dan ook 2 dagen met name slapend doorgebracht.

Gelukkig was 'de patient' gisteren al iets beter en ook de enige dag in de weersverwachtingen dat het in Halong Bay goed weer zou zijn. Dit klopte gelukkig ook en we hebben echt een topdag in Halong Bay gehad! Wel supertoeristisch en dus ook massa's mensen in de meest vreselijke toeristenoutfits (je denkt echt dat sommigen verkeerd geland zijn en op safari hadden moeten gaan!) en iedereen die je wat wil aansmeren. Maar eenmaal op de boot met de aanblik van de merkwaardig gevormde rotsen blakend in de zon, ben je al die toeristenindustrie zo weer vergeten. Vooral het kayakken tussen de rotsen is een echte aanrader.

Vandaag bezochten we het indrukwekkende mausoleum van de voormalige communistische leider Ho Chi Minh in Hanoi. In goede communistische traditie gaat dit gepaard met grote pleinen, massieve gebouwen gebouwd zodanig dat er geen tank doorheen komt, hoge rode vlaggen met gele ster of hamer en sikkel en koude marmeren gangen met om de 5 passen een bewaker met een Kalashnikov. Alsof je in een computerspel beland bent! Bac Ho, ofwel Ome Ho, zoals Ho Chi Minh ook wel genoemd wordt, ligt opgebaard in het midden van het mausoleum en iedere Vietnamees die langsschuiffelt zegt hem iets toe. Erg bijzonder om dit te zien.

Wist je trouwens dat:
- Er 's ochtends om half 8 uit de oude luidsprekers (propaganda-middel uit hardere communistischer tijden) hier in Hanoi een bloedirritant liedje galmt wat afgewisseld wordt met Vietnamese bevelen die de mensen moeten motiveren tot goed gedrag, vroeg opstaan en het schoonmaken van de straat.
- Je op de markt hier geroosterde hond kan kopen. Doe ons maar zo'n hot-dog!
- Groen licht bij oversteken niet betekent dat je niet van je sokken gereden kunt worden.
- De maximum snelheid 80km/u is. Voor bussen, vrachtwagens en de talloze motortjes zelfs maar 60km/u.
- Het eten hier echt niet pittig is.
- De gemiddelde Vietnamees (zeg maar Jan Noodle) maar 150gr vlees per week eet.
- Dat op veel plekken nog kerstversiering hangt en 'Happy New Year' van Abba in Vietnamese versie uit te speakers knalt.
- Het geld hier van plastic is.
- De Vietnamezen in het noorden vaak communistische oorlogshelmen dragen op de motor.

Morgen nemen we de trein naar het echt hoge noorden, we gaan naar Sapa!

Tam biet!

Jordy & Stephanie