Sapa en de lange weg naar Laos
2 februari 2013
Sabadi allemaal,
Zittend op onze veranda alhier in Nong Khiaw in korte broek met niet alleen een Beer Lao voor de neus, maar ook een prachtig uitzicht op de rivier de Nam Ou, komen we bij van een koud avontuur in Sapa in het Hoge Noorden van Vietnam. In Sapa was het buiten niet alleen elke dag mistig, bewolkt en krap 13 graden, binnen was de temperatuur al niet veel beter dankzij de bouwkunsten van de Vietnamezen. Die kijken namelijk niet op een kiertje meer of minder. Gelukkig hadden we een goed hotel met zowaar een elektrische deken en een elektrische heater.
Sapa staat bekend om zijn prachtige rijstvelden op de berghellingen van de Tonkinese Alpen. Het is nu nog te koud om rijst te planten, dus de meeste velden hebben niet de mooie versgroene sprieten die we eerder in Zuid-Vietnam al wel zagen, maar het landschap en de vele kleuren van de bergvolkeren maken het zeker de moeite waard.
Via een Fransman die we in de nachttrein van Hanoi naar Sapa hadden ontmoet, regelden we een trekking tour bij een Nederlander die in de Ta Van Valley, samen met zijn Vietnamese vrouw, zijn homestay runt. Om er te komen was een redelijke hike van 12 km en een test van evenwicht; de mist en de kou maken de randjes van de rijstvelden erg modderig en glad. We voelden ons een soort koorddansers op bergschoenen! Zelfs onze gids, de zeer vriendelijke en veellachse Tsjo, oma van 43, gleed onderuit! De route naar de homestay was wel wat toeristisch, overal zag je groepen toeristen lopen. Gelukkig was de volgende dag niet toeristisch. We werden door Tsjo meegenomen de berg op waar houthakkers (en houthaksters inclusief kind op de rug!) de boomstammen naar beneden sleepten. Bovenop de berg werden we niet alleen beloond met een prachtig uitzicht, ook mochten we bij een familie binnen kijken hoe hun huis, bovenop de berg, eruit zag. De familie zat binnen rond het vuurtje waar een een pan rijst (wat anders) stond te pruttelen, om straks de lunch te beginnen. De vele kinderen vonden onze stickers en ballonnen erg leuk!
Vanaf de bergtop terug naar de homestay was best een stevig stuk. Fijn door het bamboebos op een erg steile helling door de modder ploegen! Het haalt het luie zweet eruit zeg maar! Onderweg wel erg mooie uitzichten over de vallei, ook omdat de dichte mist optrok en het laaghangende wolkendek eindelijk openbrak en we de zon te zien kregen.
Vanaf Sapa besloten we per bus naar Laos te gaan. Dag 1 zou tot aan de grens in Dien Bien Phu gaan, dag 2 van Dien Bien Phu tot aan Muang Khoa in Laos. We hadden gelezen dat dit niet de makkelijkste route was en we kunnen dit nu zeker bevestigen. De eerste dag hebben we over slechts 240km 10uur gedaan! Dit komt natuurlijk door de bergachtige omgeving, maar ook omdat de wegen onverhard zijn, het zicht door dichte mist erg beperkt was en door de wegopbreking die ons 'opbrak'.
Wat ons ook opbrak was de zieke Vietnamese dame die naast ons zat. Continue rochelend, om de productie daarvan in een plastic zakje te spugen, en uit het raam kotsend maakte zij een soort bacillenteritorium waar iedereen in de bus het liefst zo ver mogelijk vandaan bleef. Helaas was de bus letterlijk tot de nok (en daarboven) gevuld, dus ik zat schouder aan schouder met dat virusverspreidende mens! Het meest gore was nog het handdoekje dat ze gebruikte om resten spuug en kots weg te vegen om het daarna aan de stoel voor mij vast te maken, dat gebeurde dus maar 1 keer! Er klonk ook een ingetogen gejuich van de gehele bus toen dit mens een dorpje eerder dan de eindbestemming de bus verliet.
De 2e dag was gelukkig een stuk beter. De grens met Laos is even een formaliteitje met bordjes die bevelen 5000 kip extra te betalen voor 'stamp control' en 10000 kip voor 'administration'. Gelukkig is 10000 kip maar 1 euro. Toch denken we dat deze extra inkomsten voor de douaniers niet helemaal zuivere koffie zijn.
We kwamen rond 2 uur aan in Muang Khoa, een klein dorpje wat alleen belangrijk is vanwege de kruisende verharde wegen en de rivier. We hadden na 2 dagen reizen met de bus geen zin om direct de boot te nemen naar Nong Khiaw, dus bleven we hier overnachten. Het guesthouse werd onder andere gerund door een travestiet en een homo met veel lagen make-up en een piepstem. Misschien niet de beste afspiegeling van de Laotiaanse bevolking maar wel onze eerste. Ze waren ook niet altijd even aardig, een beetje wisselvallig, soms zelfs ronduit bot. We zijn benieuwd of we dit in de rest van Laos ook gaan meemaken.
Het verschil met Vietnam werd vooral erg duidelijk bij het eten: chili's!!! Dat waren we even niet meer gewend, maar wel erg lekker. Zeker ook om het te blussen met een goede Beer Lao. Vooral het nationale gerecht Laap is een aanrader, een soort salade van mals rundvlees, mint, limoen en natuurlijk chili's!
Vanaf Muang Khoa namen we gisteren de boot naar Nong Khiaw. Een 5 uur durende boottocht over de rivier de Nam Ou. Langs de waterkant zie je her en der eenvoudige dorpjes met huisjes gemaakt van rotan, spelende kinderen in het water, buffels, kippen en varkens scharrelend over de stoffige straatjes en langs de waterkant; kortom een stuk gemoedelijker en rustiger dan het soms erg drukke Vietnam.
Nong Khiaw is erg mooi gelegen, tussen de bergen en aan de rivier, met ook genoeg activiteiten. Daarom besloten we ook nu eerst hier te blijven en later door te reizen naar Luang Prabang. Het leuke is ook dat we nu zelf in zo'n rotanhuisje slapen, compleet met een gat-in-de-grond toilet en buiten rondscharrelende kippen.
Vandaag bezochten we met de boot 2 andere dorpjes aan de rivier. Bij de ene was het soort van feest, de katoenoogst was net binnengehaald. Dat betekende dus een en al zelfgestookte whiskey drinken (van gefermenteerde rijst, mjam!) en gefrituurd rivierwier eten (2x mjam!). Het andere dorpje was een en al sjaaltjes, een feest voor Stephanie, een crime voor haar kledingkast. Wel leuker en waarschijnlijk ook eerlijker om hier iets te kopen, het steunt direct de locals.
Ook bezochten we een grot met een indrukwekkende geschiedenis. In de grotten hier verscholen de mensen zich ten tijde van de Vietnam-oorlog die hier in Laos ook plaatsvond. Vandaag de dag hebben de Laotianen hier in het noorden, maar ook in het oosten van Laos, ook nog veel last van die oorlog dankzij de vele onontplofte bommen die de Amerikanen gestrooid hebben. Met name veel kinderen vallen hier ten prooi aan en raken ledematen of zelfs hun leven kwijt.
Hopelijk kunnen we snel weer wat foto's plaatsen. Nu in ieder geval weer een toevoeging van een paar foto's vanaf de iPhone.
Sabadi!!
Jordy & Stephanie
Zittend op onze veranda alhier in Nong Khiaw in korte broek met niet alleen een Beer Lao voor de neus, maar ook een prachtig uitzicht op de rivier de Nam Ou, komen we bij van een koud avontuur in Sapa in het Hoge Noorden van Vietnam. In Sapa was het buiten niet alleen elke dag mistig, bewolkt en krap 13 graden, binnen was de temperatuur al niet veel beter dankzij de bouwkunsten van de Vietnamezen. Die kijken namelijk niet op een kiertje meer of minder. Gelukkig hadden we een goed hotel met zowaar een elektrische deken en een elektrische heater.
Sapa staat bekend om zijn prachtige rijstvelden op de berghellingen van de Tonkinese Alpen. Het is nu nog te koud om rijst te planten, dus de meeste velden hebben niet de mooie versgroene sprieten die we eerder in Zuid-Vietnam al wel zagen, maar het landschap en de vele kleuren van de bergvolkeren maken het zeker de moeite waard.
Via een Fransman die we in de nachttrein van Hanoi naar Sapa hadden ontmoet, regelden we een trekking tour bij een Nederlander die in de Ta Van Valley, samen met zijn Vietnamese vrouw, zijn homestay runt. Om er te komen was een redelijke hike van 12 km en een test van evenwicht; de mist en de kou maken de randjes van de rijstvelden erg modderig en glad. We voelden ons een soort koorddansers op bergschoenen! Zelfs onze gids, de zeer vriendelijke en veellachse Tsjo, oma van 43, gleed onderuit! De route naar de homestay was wel wat toeristisch, overal zag je groepen toeristen lopen. Gelukkig was de volgende dag niet toeristisch. We werden door Tsjo meegenomen de berg op waar houthakkers (en houthaksters inclusief kind op de rug!) de boomstammen naar beneden sleepten. Bovenop de berg werden we niet alleen beloond met een prachtig uitzicht, ook mochten we bij een familie binnen kijken hoe hun huis, bovenop de berg, eruit zag. De familie zat binnen rond het vuurtje waar een een pan rijst (wat anders) stond te pruttelen, om straks de lunch te beginnen. De vele kinderen vonden onze stickers en ballonnen erg leuk!
Vanaf de bergtop terug naar de homestay was best een stevig stuk. Fijn door het bamboebos op een erg steile helling door de modder ploegen! Het haalt het luie zweet eruit zeg maar! Onderweg wel erg mooie uitzichten over de vallei, ook omdat de dichte mist optrok en het laaghangende wolkendek eindelijk openbrak en we de zon te zien kregen.
Vanaf Sapa besloten we per bus naar Laos te gaan. Dag 1 zou tot aan de grens in Dien Bien Phu gaan, dag 2 van Dien Bien Phu tot aan Muang Khoa in Laos. We hadden gelezen dat dit niet de makkelijkste route was en we kunnen dit nu zeker bevestigen. De eerste dag hebben we over slechts 240km 10uur gedaan! Dit komt natuurlijk door de bergachtige omgeving, maar ook omdat de wegen onverhard zijn, het zicht door dichte mist erg beperkt was en door de wegopbreking die ons 'opbrak'.
Wat ons ook opbrak was de zieke Vietnamese dame die naast ons zat. Continue rochelend, om de productie daarvan in een plastic zakje te spugen, en uit het raam kotsend maakte zij een soort bacillenteritorium waar iedereen in de bus het liefst zo ver mogelijk vandaan bleef. Helaas was de bus letterlijk tot de nok (en daarboven) gevuld, dus ik zat schouder aan schouder met dat virusverspreidende mens! Het meest gore was nog het handdoekje dat ze gebruikte om resten spuug en kots weg te vegen om het daarna aan de stoel voor mij vast te maken, dat gebeurde dus maar 1 keer! Er klonk ook een ingetogen gejuich van de gehele bus toen dit mens een dorpje eerder dan de eindbestemming de bus verliet.
De 2e dag was gelukkig een stuk beter. De grens met Laos is even een formaliteitje met bordjes die bevelen 5000 kip extra te betalen voor 'stamp control' en 10000 kip voor 'administration'. Gelukkig is 10000 kip maar 1 euro. Toch denken we dat deze extra inkomsten voor de douaniers niet helemaal zuivere koffie zijn.
We kwamen rond 2 uur aan in Muang Khoa, een klein dorpje wat alleen belangrijk is vanwege de kruisende verharde wegen en de rivier. We hadden na 2 dagen reizen met de bus geen zin om direct de boot te nemen naar Nong Khiaw, dus bleven we hier overnachten. Het guesthouse werd onder andere gerund door een travestiet en een homo met veel lagen make-up en een piepstem. Misschien niet de beste afspiegeling van de Laotiaanse bevolking maar wel onze eerste. Ze waren ook niet altijd even aardig, een beetje wisselvallig, soms zelfs ronduit bot. We zijn benieuwd of we dit in de rest van Laos ook gaan meemaken.
Het verschil met Vietnam werd vooral erg duidelijk bij het eten: chili's!!! Dat waren we even niet meer gewend, maar wel erg lekker. Zeker ook om het te blussen met een goede Beer Lao. Vooral het nationale gerecht Laap is een aanrader, een soort salade van mals rundvlees, mint, limoen en natuurlijk chili's!
Vanaf Muang Khoa namen we gisteren de boot naar Nong Khiaw. Een 5 uur durende boottocht over de rivier de Nam Ou. Langs de waterkant zie je her en der eenvoudige dorpjes met huisjes gemaakt van rotan, spelende kinderen in het water, buffels, kippen en varkens scharrelend over de stoffige straatjes en langs de waterkant; kortom een stuk gemoedelijker en rustiger dan het soms erg drukke Vietnam.
Nong Khiaw is erg mooi gelegen, tussen de bergen en aan de rivier, met ook genoeg activiteiten. Daarom besloten we ook nu eerst hier te blijven en later door te reizen naar Luang Prabang. Het leuke is ook dat we nu zelf in zo'n rotanhuisje slapen, compleet met een gat-in-de-grond toilet en buiten rondscharrelende kippen.
Vandaag bezochten we met de boot 2 andere dorpjes aan de rivier. Bij de ene was het soort van feest, de katoenoogst was net binnengehaald. Dat betekende dus een en al zelfgestookte whiskey drinken (van gefermenteerde rijst, mjam!) en gefrituurd rivierwier eten (2x mjam!). Het andere dorpje was een en al sjaaltjes, een feest voor Stephanie, een crime voor haar kledingkast. Wel leuker en waarschijnlijk ook eerlijker om hier iets te kopen, het steunt direct de locals.
Ook bezochten we een grot met een indrukwekkende geschiedenis. In de grotten hier verscholen de mensen zich ten tijde van de Vietnam-oorlog die hier in Laos ook plaatsvond. Vandaag de dag hebben de Laotianen hier in het noorden, maar ook in het oosten van Laos, ook nog veel last van die oorlog dankzij de vele onontplofte bommen die de Amerikanen gestrooid hebben. Met name veel kinderen vallen hier ten prooi aan en raken ledematen of zelfs hun leven kwijt.
Hopelijk kunnen we snel weer wat foto's plaatsen. Nu in ieder geval weer een toevoeging van een paar foto's vanaf de iPhone.
Sabadi!!
Jordy & Stephanie
afschuwelijk zo n busreis met veel kots!! Wat is rivierwier, is dat zeewier, maar dan zoet? Smaakte dat echt lekker, of pas na veel whiskey?
Leuk verhaal weer,
Veel plezier in Laos,
Bert en irene
Veel plezier, nel en louis