Mr Fishbone

Hi allemaal!

Bedankt voor jullie reacties! Sjaak en Johan, jullie mail is hopelijk nu wel aangekomen?!

Al weer een snelle update na gisteren, maar was ook een enerverende dag vandaag. Het volgende verhaal is geheel chronologisch, echter ook door elkaar heen. Het begon vanochtend al met het feit dat Klaas een patient had gezien die een grote snee in zijn lip had. Deze ongelukkige was een passagier in een bus en die crashte in een andere bus en hij vloog met zijn gezicht richting stoel voor hem en knalde dus met zijn onderlip op die stoel. Het was door en door (helaas geen foto's, wel andere foto's van andere patienten op Klaas' site bij de weg, aanradertje!), maar het bloedde gelukkig niet. Klaas had in zijn almachtige nieuwerwetse Trauma-handboek (alles staat erin, serieus tot en met voorhuid-verwondingen in broekrits aan toe...) het een en ander opgezocht en had al snel de eerste hechting gezet net onder de lip. Echter in de ortho-kamer ernaast riep een van de Medical Officers van de orthopaedie mij te hulp, want ze gingen een pols zetten. Ik mocht mijn handen om het ielige bovenarmpje van het bejaarde Indische dametje klemmen en de Medical Officer trok aan de vingers terwijl de andere Medical Officer met gedoseerd geweld het gedisloceerde stuk bot begon terug te duwen. Dit alles uiteraard wel onder verdoving. Het bot kraakte dat het een lieve lust was, maar dat is dus een goed teken. Snel een circulair-gips eromheen en klaar. Mooi vak: ortho! Klaas was inmiddels als een gedreven plastisch chirurg in het kamertje ernaast de oplosbare hechtingen aan de binnenkant van de lip aan het zetten. Het eindresultaat was zeker goed te noemen, niet in de laatste plaats ook omdat dit de eerste keer was dat Klaas oplosbare hechtingen in een lip had gezet...

In de middag vervolgde deze enerverende dag zich met Mr. Fishbone. Deze man had al sinds 2 weken een visbotje in het topje van zijn vinger zitten (mooie rontgenfoto, je had het moeten zien), maar zelf kon hij het er met een hete naald niet uit krijgen. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan dus. De incisie werd geplaatst door dr. Klaas, maar die kon het in eerste instantie niet vinden. Toen ik het overnam, was de trauma-dokter al 2 keer langs geweest en had gevraagd of zij moest helpen. Maar van opgeven wilde ik nog niet weten, al begon Mr. Fishbone wel steeds meer te klagen. Zijn hand deed pijn en zijn elleboog ook. Hij vertelde en passant ook nog dat zijn broers aan de coke zaten en dat zijn vader al op jonge leeftijd was overleden. Ook had hij nog steeds last (zowel fysiek (hoofdpijn) als psychisch) van het feit dat hij 2 jaar geleden was overvallen en toen op het hoofd was geslagen. Hij had sindsdien last van angstaanvallen en hij had geen werk en moest vanavond eigenlijk nog gaan vissen, anders had hij en zijn familie niet te eten. Al met al was het drama eromheen dus groter dan het visbotje. Ik wilde dus snel dat botje eruit halen, zodat hij zijn dingen kon regelen. In de kamer ernaast, de reanimatiekamer, was net een 'stabbed neck' binnengekomen (aka Hans Brinker: zie blog Klaas). Klaas liet mij achter met Mr. Fishbone in de wetenschap dat ik een expert was geworden in de fijne handchirurgie in het laatste halfuur en rende naar de reanimatiekamer. Eigenlijk is het topje van de vinger nog best gevaarlijk aangezien er toch een klein slagadertje en een zenuwtje loopt, precies ook waar het visbotje op de foto te zien was. Ik durfde eigenlijk niet verder te snijden, bang om iets te raken. De traumadokter was echter in de reanimatiekamer dus ik moest eigenlijk wel verder. Na wat wroeten was het botje eindelijk gevonden! Fijn, 2 hechtingen erin, zalfje erop en hop naar de kamer ernaast. Lees blog van Klaas voor het vervolg...

Jordy