Nog minder dan 1 week in Durban!

Hi allemaal!

Het ziekenhuis-gebeuren begint zowaar een beetje normaal te worden. Zelfs toen Klaas en ik afgelopen vrijdag-nacht een dienst deden, keken we niet eens meer op van een steekwond meer of minder. Mijn eerste patient die avond, een donkere jongeman die maar liefst 3x met een mes bewerkt was, lag op een stretcher te wachten tot hij door een dokter gezien werd. 2 steekwonden in zijn borst die gelukkig oppervlakkig waren en dus zijn longen hadden gespaard, plus, als toetje, nog een steekwond achter in zijn rug ter hoogte van de linkernier... Om te kijken hoe diep een steekwond is, dien je volgens Nederlandse regels eerst een rontgenfoto te maken, voor je je vinger erin steekt, want misschien zit er nog wel een afgebroken mespunt in. Zoniet in dit ziekenhuis te Zuid-Afrika; de dienstdoende trauma-dokter van die avond (dr. Bonga) stak er gewoon zijn vinger in! Hij kwam er zodoende achter dat de wond best wel eens tot in de buikholte doorgedrongen zou kunnen zijn... Oftewel, bloed afnemen, infuus prikken, urine laten checken op bloed (nierschade), rontgenfoto's laten maken van zijn thorax en alle informatie overhandigen aan de chirurgie, want daar zou hij opgenomen gaan worden. Leuk om dit zelf nu te kunnen bedenken en ook uit te voeren! Want in tegenstelling tot de aan anaestesioloog-grenzende-vaardigheid van Klaas om overal een dik infuus in te krijgen, stond mijn score op minstens 7-0 achter... Maar na een klein bloedbad ;) had ik zelf mijn eerste echte dikke infuus geprikt!

Verder die avond kwam er nog, zonder enige vorm van aankondiging, een DOA binnen. Een DOA staat voor 'Dead On Arrival'. 2 Indische mannen brachten op een stretcher (Joost mag weten waar ze die vandaan hebben gehaald) een levenloos uitziende, oude Indische man binnen, die ze in soortgelijke toestand op straat hadden gezien. Dr. Bonga en wij gingen er gelijk achteraan en nadat we vastgesteld hadden dat er geen ademhaling en geen pols te voelen was, werd er gelijk begonnen met reanimeren en beademen. Terwijl ik had overgenomen van Klaas om te reanimeren (is echt zwaar bij de weg om iemand borstkas met een frequentie van 100 per minuut iedere keer 5cm in te drukken!), waren de pogingen om te intuberen (flexibele plastic buis in iemands luchtpijp brengen als diegene zelf niet meer ademt) begonnen. Deze pogingen (o.a. van Klaas) waren echter zonder resultaat en toen ook de aangebrachte plakkers voor het maken van het hartfilmpje bitter weinig activiteit van het hart lieten zien, werd besloten om ermee op te houden. Best bizar om dat zo van dichtbij mee te maken. Het gekke is dat ik er op dat moment maar weinig bij stil stond dat ik, op enigszins professionele wijze, op iemands borst heb staan duwen in een poging zijn leven te redden. Ik heb zelfs nog, nadat we gestopt waren met reanimeren en beademen, samen met Klaas gekeken waar die intubatie-buis nu precies in moest in zijn keel! (lampje erbij en zoeken maar...)

Hoe later op de avond het werd, hoe meer en meer knalbezopen de patienten binnenkwamen. Klaas had zelfs nog een patient gezien die zelfs geen enkele reactie meer vertoonde op de toegediende pijnprikkels! Dan ben je echt ver over je grens heen. Dr. Bonga dacht na het verhaal gehoord te hebben, dat deze patient dood zou zijn. Echter ademen deed hij nog wel en ook een hartslag was nog te horen, dus die onomkeerbare diagnose was gelukkig onjuist. Na een pijnprikkel van dr. Bonga werd hij wel wakker, maar hij was zo dronken dat hij niet eens meer wist wie hij was en waar hij was, laat staan wat er gebeurd was! Beetje bij beetje konden we hem onderzoeken en eigenlijk bleek er niet eens zoveel aan de hand te zijn. De zusters hadden er inmiddels een beetje genoeg van en trokken hem gewoon van de stretcher af! Hup, moven! Na een carambole met diverse muren gemaakt te hebben, strompelde de lamme naar de wachtkamer en heeft daar vervolgens zijn roes uit kunnen slapen. Om een uurtje of half 4 hadden we het wel weer gehad en zijn we naar huis gegaan.

Zondag stond er eindelijk het diep-zee-vissen op het programma. Helaas was het weer niet echt geweldig: droog, dat wel, maar heel veel wind en daardoor een ruige zee. Bovendien moesten we om half 7 's ochtends klaar staan en dan is het zelfs in Zuid-Afrika gewoon ijspegelvormend koud! Nog 2 maffe Spanjaarden werden opgehaald en even later zaten we op het water. In de haven ging het nog wel, maar eenmaal op zee... den tering wat een golven! Niet normaal gewoon. Eigenlijk gekkenwerk om nu te gaan vissen, maar ja. Klaas en ik wisten allebei niet hoe zeeziek zijn voelde voor deze boottocht, maar onderweg werd het ons wel duidelijk. We kregen de kans om een paar keer onze hengels uit te gooien, maar door alle golven, weet je gewoon nooit zeker of er nu een vis of een stroming aan je lijn trekt. Het was daarom ook dat ik bij het sein dat we naar rustiger water gingen varen en mijn lijn ophaalde, ik totaal verrast een heuse diep-zee-vis boven water toverde! Mooi visje wel, niet zo groot, maar toch grappig. In het rustiger water verdwenen zowel het misselijke gevoel van de zeeziekte als de grote diepzee-vissen van het toneel. De Spanjaarden waren helemaal in hun sas met het vangen van 3 voorn-achtige visjes tegelijk, maar dat kon Klaas en mij toch niet meer echt boeien. Been there, done that! Al met al was het dus een beetje matig, ook omdat we voor twaalven al weer aan land stonden. Hopelijk kunnen we tijdens onze rondreis nog ergens diep-zee-vissen.

Vandaag was ik (wederom) alleen in het ziekenhuis. Klaas had zich vandaag getrakteerd op een dagje mee met een soort van ambulance-dienst (check zijn site (ergens deze week...) voor meer details). Ik wilde daarentegen weleens zien hoe die gecompliceerde botbreuken die we bijna iedere dag wel zien op de trauma, nu hier op de OK gerestaureerd worden en ging dus een dagje op OK bij de Orthopaedie meekijken. Bijzonder genoeg niet eens zoveel anders als een OK in Nederland. Zelfs een verrijdbaar rontgenapparaat is hier beschikbaar (als die werkt dan natuurlijk, het blijft Afrika...). Ook hier komt bijna de Black&Decker gereedschapskist steriel op tafel en zaagt en hakt men er met veel genoegen op los. Verschil is wel dat de meeste patienten al een maand of wat op hun operatie hebben moeten wachten. Best lastig lopen tijdens die wachttijd als je onderste deel van je bovenbeen gebroken is en je minstens 7 schroeven en een plaat nodig hebt om weer enigszins weer functioneel te zijn... De laatste OK ging niet door en ik besloot om nog even op de trauma te gaan kijken. En blijkbaar trok ik op dat moment alle ongelukken naar me toe, want het was een gekkenhuis! Er was net een 'gunshot face' binnengekomen en ik mocht gelijk een infuus inbrengen; zeg maar mijn kans om mijn beroerde gemiddelde van succesvolle infusen omhoog te helpen. Zowaar, gelukt! Het was ook niet te missen, maar toch. De patient in kwestie was beschoten en net achter zijn oor was de intredewond van de kogel. Een uittrede-wond was niet te vinden, dus waarschijnlijk zit die kogel er nog ergens in. Hij was verder stabiel en kon gelijk voor een CT-scan. Ben benieuwd waar die kogel zit! In de kamer ernaast lag een 'stabbed shoulder' die schreeuwend binnenkwam, maar gelukkig bleek het daarmee wel mee te vallen. En daarnaast lag een iemand waar de Intern van de chirurgie net een klein kunstwerkje had verricht. Een stervormige hoofdwond sierde het voorhoofd van deze ongelukkige en het helder-rode bloed van een kapotte slagader was slecht te stelpen geweest, maar hij had het toch voor elkaar gekregen. Het zweet stond op de Intern's voorhoofd!

Morgen weer 'gewoon' een dag op de trauma. Vrijdag de laatste dag en dan zaterdag met de auto richting Kruger-park!

Jordy