Lucky man!!

Te beginnen met de zinssnede die Stephanie en ik de afgelopen week het meest naar onze oren hebben gekregen (''You lucky man!''). Vanuit elk bazaartje, cafeetje of ander (vaak kansloos) souvenirwinkeltje werd dit zinnetje naar ons geroepen. Vooral vanwege het blonde koppie van Stephanie natuurlijk. Eigenlijk hebben ze wel gelijk! Al word je er op den duur wel moe van.

Vorige week dus in dit land aangekomen, vliegreis bood gelukkig geen verrassingen, behalve een langdurige tussenstop op Sharm-el-Sheikh waardoor we pas laat in de avond onze eindbestemming El Gouna (een 30 km ten noorden van Hurghada) bereikten. Door Mahmoud, ons eentallige ontvangstcommitee en tevens naamgenoot met ongeveer 75% van de andere Egyptenaren, werd ons snel uitgelegd welke regeltjes en excursies er te boeken waren. Het hotel wat we geboekt hadden (NB 1 week vantevoren dus niet veel te kiezen) in Nederland bleek niet geheel onze stijl; een sfeerimpressie van hoe we de volgende ochtend het 'resort' aantroffen: een blik Russen was opengetrokken en terwijl de vaak ielig dunne Russische dames, soms indrukwekkend getooid met siliconen in elk denkbare ronding paradeerden rond het zwembad, presteerden de Russische mannen het om in den ochtend al goed hun wodka te nuttigen en hun buiken trots werden beschenen door den koperen ploert die hier echt elke dag het kwik opstuwd naar een graad of 30. Blauwe (festival-)bandjes heeft iedereen want dat betekend 'all-inclusive', met als gevolg dat er van het buffet hele borden (met kop) worden afgegraven. Kortom, best bizar en hoewel het buffet natuurlijk gewoon goed van kwaliteit is en overcompleet, wordt er keihard voorbijgegaan aan de oorspronkelijke cultuur van de Egyptenaren. Ik was de eerste dag al blij dat we een reisje naar Cairo hadden geboekt voor 2 dagen om voor even dit resort te verlaten.

Afgelopen woensdag vertrokken we in alle vroegte (kwart voor 6 is best vroeg op vakantie) naar het vliegveld van Hurghada. Op geheel Afrikaanse wijze werden de veiligheidsprocedures in acht genomen: camera, portemonnee, sleutels, riemen; werkelijk niets hoefden we af te staan en met ons flesje water mochten we ook gewoon verder het vliegtuig in, heerlijk die nonchalance! Vantevoren licht bang gemaakt door onze hoogst persoonlijke reiscompaan: de Lonely Planet, over de locale luchtvaartmaatschappij Egypt Air. Citaat: Egypt-Air: ook wel 'Egypt Scare' genaamd, reis alleen met deze maatschappij als je houdt van Russisch roestige, oud-militaire vliegtuigen). Echter er was niets aan de hand, een keurig net vliegtuig bracht ons met geen centje pijn naar de grootste Afrikaanse stad (niet minder dan 20 miljoen inwoners) en de enige met metro!

Eenmaal uit het vliegtuig was het een sport om het busstation te vinden. Van alle kanten komen er taxi-chauffeurs aangerend en bieden je een rit naar het centrum voor woeker-prijzen. Dat gaan we dus niet doen he! De informatievoorzienig schittert echter van afwezigheid, dus dan maar het locale mannetje achter een balie die het echter ook niet wist. Hmm, nog maar eens goed lezen in de Grote Vriend, de Lonely Planet, bus 356 was ons doel bleek hieruit. Met deze informatie weer terug naar de locale Mahmoud achter de balie. Blijkbaar onder de indruk dat 2 vreemdelingen deze informatie wisten te achterhalen, kwam er spontaan een bruikbaar advies uit, hij schrok er bijna zelf van! Via Terminal 1 naar het busstation.

Het verkeer in Nederland op een gemiddelde doordeweekse dag in de forenzen-ochtend-spits verbleekt bij de chaos die er (24hr per dag) heerst in deze vieze, vuile, smog-rijke en katalysator-arme stad. De locale bus had er ruim 2 uur voor nodig om ons naar het centrum van de stad te brengen. Maar voor 2 Egyptische rommel per persoon (8 rommel is een euro) hadden we wel een sightseeing die er niet om loog. Wat mij nog het meest opviel waren de talloze oude Peugeotjes 504 die functie deden als bijna alles: taxi, vrachtwagen, ongeleid projectiel en zelfmoord-roestbak. Alsof Frankrijk een 30 jaar geleden een overschot aan 2e-rangs 504-tjes kwijt moest.

Onze eindbestemming was het Egyptian National Museum, daar waar het gouden masker van de farao Tutanchamon staat. Wederom niet gehinderd door de veiligheidsprocedures kon ik, onwetend dat het illegaal was, mijn camera gewoon mee naar binnen nemen en de prachtige sarcofagen en het gouden masker op de gevoelige plaat vereeuwigen.

De andere helft van de dag besteedden we in de grootste openlucht-bazaar die de stad rijk was: Kahn-el-Khalili. Wederom uit onze Grote Vriend hadden we gelezen dat het meest traditionele deel de goud-, zilver- en kopersmeden waren. Door een wirwar van straatjes, met wierrook uit elk hoekje en glimmende 'sheesha's' (waterpijpen) bereikten we dit gedeelte. Ondertussen wel de talloze souvenirwinkelverkopers soms letterlijk van ons af slaand. De irritatie groeide tot grote hoogte bij mij en tevens bij Stephanie, ze gingen zelfs aan haar zitten! Het moet niet gekker worden, en op een gegeven moment was ik zelfs zover dat ik er graag één op zijn smoel wilde slaan. Ik zag echter al doembeelden van mijzelf in een Egyptische cel met louter mannelijke celgenoten die al in geen tijden meer een vrouw hadden aangeraakt, dus ik hield mijn vuisten in mijn zak...

Het hotel waar we overnachtten in Cairo was er tevens een van het meest exclusieve. Nog net geen gouden kranen, maar wel met uitzicht op de piramides vanaf het dakterras. Om bij het hotel te geraken, echter, daar had de taxichauffeur een grote kluif aan. Helaas konden wij hem ook niet helpen, want de Grote Vriend had niet een kaartje van het gedeeltje van de stad waar ons hotel stond. Werkelijk iedereen langs de kant van de weg moest hulp bieden en wijzen in de goede richting. Kleine kinderen, politieagenten, restauranteigenaars, allemaal waren ze nodig. Niet erg op zich, we hadden de tijd. We waren echter wel gewaarschuwd voor de volgende dag. Het vliegtuig terug naar Hurghada wacht namelijk niet. Nu wetende dat de stad één grote verkeerschaos is, het vliegveld zich op ongeveer een 30 km van ons hotel bevindt en alleen te bereiken is door het centrum en dat de taxichauffeurs de weg niet weten, wisten dat we op tijd moesten vertrekken.

Maar eerst de laatst overgebleven van de ooit 7 Wereldwonderen, de piramides. Raar om mee te maken dat deze uitzonderlijke gebouwen zich aan de rand van een arme suburb van Cairo bevinden. Ook hier werd je natuurlijk lastiggevallen door de locale Mahmoud en zijn vriendjes om je op een kameel/pony/ezel te krijgen of om je werkelijk meer dan kitscherige beeldjes aan te prijzen. De aanblik van deze majesteuze piramides maakt het gelukkig meer dan goed. Bizar hoe deze piramides er al 4000 jaar kunnen staan! Teglijk bedacht ik dat het Egypte en het Cairo van nu niks meer te maken lijken te hebben van deze oude beschaving met hun hierogliefen, sarcofagen, hiernamaalsverheerlijking en deze kolossen. Het is nu eigenlijk een land wat letterlijk en figuurlijk zweeft tussen Arabië en Afrika en teert op het rijke verleden.

De taxi-rit terug naar het vliegveld, was zoals verwacht, niet de makkelijkste. Hoewel op tijd vertrokken presteerde de eerste taxi-chauffeur (in een bus, al maf eigenlijk) om ons vertrouwen in hem volledig te doen laten verdwijnen. Hij blonk uit in vaagheid over onze bestemming en bij het aanschouwen van Stephanie moest met name zij voorin gaan plaatsnemen. Via de Lonely Planet kwam ik erachter dat er ook nog eens 2 vliegvelden bestaan in Cairo. Dit in combinatie met de stand van de zon in het hete namiddag-uur en mijn filosofie dat het direct de verkeerde kant op reed, deed ons besluiten, nadat een andere passagier uitstapte, dat wij er, zonder te betalen, achteraan zijn gerend. Weg van die malloot!

De volgende taxi-chauffeur was op het eerste gezicht al veel beter. Hij had een redelijk goed-uitziende auto met een taxi-meter. Nadat we de eerste borden 'Airport' voorbij hadden zien komen, dachten we eindelijk in de goede richting te zitten. Mag ook wel, we waren al een uur of 2 onderweg. In het zicht van de (lucht-)haven nam deze driver echter compleet de verkeerde afslag en via een reusachtige fly-over zagen we onze geliefde terminal 3 achter ons verdwijnen en voor ons een heuse locale Arabische wijk op een weg zonder afslagen. Voor de grap had ik de vorige dag al opgemerkt aan Stephanie dat er ook nachtbussen terug rijden, dit leek echter wel waarheid te worden. Want hoewel de goede weg terug naar de Terminal al was ingeslagen, gooide het immer chatische verkeer met overal toeters, wagens met ezeltjes, brommertjes en lummelende politieagenten in grote pick-ups roet in het eten. Dit na een eigenlijk verbazend snelle 15 minuten was dit zomaar opgelost en konden we verder. De driver had het niet meer vanwege ons die al in licht opgefokte staat zagen dat hij wéér bijna verkeerd reed. ''Het staat levensgroot op het bord!'', zei ik. Al rij-instructie gevend brachten wij eigenlijk de driver op onze gewenste eindbestemming. Hoe kan een taxi-chauffeur nu in hemelsnaam niet weten hoe hij mensen bij een zo vanzelfsprekende bestemming als het vliegveld moet brengen. Relativerend dacht ik: TIA, ook this is Africa!

Nu, dus een heel lang verhaal verder, nog 1 tripje wat we gisteren nog gemaakt hebben, maar waar foto's eigenlijk meer zeggen dat woorden. Het snorkelen in de rode zee. Helaas echter dat het fotootjes zijn genomen met een 'el-cheapo' onderwater-cameraatje van de Kruidvat en dus nu niet door mij op het net te plaatsen zijn. Tzt zullen jullie ze wel zien. Neem van mij aan dat het de moeite meer dan waard is, prachtig om te zien!

Benieuwd waar de volgende reis heen gaat, één ding weet ik wel: geen 'all-inclusive' meer voor mij!

Jordy