Life's a beach

Hi allemaal!

Even weer een update-je vanuit Zuid-Afrika. Het ziekenhuis speelt momenteel een steeds kleinere rol, want er zijn zoveel dingen eromheen! Toch hadden we afgelopen vrijdag toch nog even een successtory van dr. K.A. Hartholt. Een zekere man uit India had die ochtend zijn hoofd gestoten tegen de dakrail van een busje/taxi en bloedde nogal flink uit een gapende wond van een centimetertje of 8 bovenop zijn hoofd. Omdat we natuurlijk ook van deze man de naam niet konden onthouden, hebben we hem de bijnaam Mr. Red Curry gegeven. Nadat Mr. Red Curry op de operatietafel in de hechtkamer had plaats genomen en ik, als vaste assistent vandaag bij dr. Hartholt, haalde het verband van zijn hoofd af. Met elke laag die eraf gewikkeld werd, werd de rode plek groter. Dr. Hartholt exploreerde min of meer steriel (daar doen ze niet zo heel panisch over itt in Nederland) de wond en kwam tot de conclusie dat er ergens een vat kapot moest zijn, want het zich werd hem bijna volledig ontnomen door het bloed, daar kan ik als assistent met mijn gaas ook weinig aan doen. Vakkundig plaatste dr. Hartholt de arterieklem op een mogelijke 'bloeder' en na een niet gering aantal pogingen, was het juiste vat dan toch gevonden en kon het bloeden tot een halt geroepen worden. Eind goed al goed.

De dag ervoor zijn we trouwens naar de kapper geweest en na een uurtje of wat te hebben gewacht (de kapper was er 'even' niet...) konden we dan uiteindelijk plaatsnemen. De toko heette Black Pearl, dus we werden nogal aangestaard. Logisch, wat doen 'die witten' nu in zo een zaak? Een impressie terwijl ik op de stoel zat: achter mij was een 'big mamma' bezig om het stugge neger-haar van een meisje te knopen (vlechten kan je het niet noemen) en die zat er zo te zien al een aantal uurtjes; de stereo liet 26x dezelfde locale R&B-hit de ruimte vullen en her en der zaten neger-moeders verveelt voor zich uit te kijken. De tondeuse werd op standje 'zeer kort' gezet en het resultaat is op de foto's wel te zien. Ik hoef de komende 2 maanden niet naar de kapper.

Vrijdagavond was natuurlijk Nederland-Frankrijk! Ons gevoel voor het gevaar in de stad is wat gedaald, dus we besloten te voet naar een cafeetje te gaan. Eenmaal aangekomen bleek onze Indische ober al snel in de gaten te hebben dat we Nederlanders waren en kwam ons vertellen dat hij ook voor Nederland was. Hij voorspelde 2-0. En bij elk doelpunt wat er viel lachte hij zijn brede, tandenloze mond en bracht ons een nieuw verfrissend biertje. Mooi verhaal!

Het weekend hebben we doorgebracht aan de South Coast met de 3 Duitse meiden (Nadine, Lilian en Anke) die we al kenden van het ziekenhuis en van vorige week toen er 2 van de 3 ook in Lesotho waren. Het backpackers hostel waar we verbleven was prima en met name de locatie vlak aan het strand was ideaal. Want hoewel het nu in Zuid-Afrika winter is en we de kortste dagen van het jaar hebben, is het overdag op het strand gewoon prima uit te houden. De strandvoetbalwedstrijd tussen Klaas en Nadine tegen mij en Lilian is legendarisch te noemen! Het is door een gebrek aan scheidsrechter dat de uiteindelijke score niet vastgesteld kon worden. Wonder boven wonder zijn er geen rellen uitgebroken :)

's Avonds onze eerste echte 'braai' gehouden. Klaas en ik als Zuid-Afrikanen in de dop maakten gewoon op onze manier een vuur (denk aan een Groot Vuur en een reactie van: "waar zijn jullie nu in hemelsnaam mee bezig" op het gezicht van de Zuid-Afrikaan die stond te kijken) en daarop lieten we de Boerewors, een soort lange saucijs, eens goed roosteren. Aanradertje!

De volgende dag vroeg op (10 voor 7 op zondag; dan sta je niet te lachen) om walvisjes te kijken. Een kwartiertje ter Volkswagen Chico (opgeleukte Golf van de 1e generatie, heel populair hier) ten zuiden van ons hostel, stapten we op de boot. Met het geluid van mijn vroegere opgevoerde scooter van de buitenboordmoteren achter ons knalden we door de branding heen. Die boot had echt maar twee standen: stil of als een idioot richting horizon! En even later waren de eerste walvissen te bewonderen. Volgens onze schipper/coureur/gids waren dit nog kleintjes van slechts 4 jaar oud. Desalniettemin wist deze schipper te vertellen dat een tond van zo een beest al een ton weegt... Niet normaal! De walvissen sprongen zelfs gedeeltelijk uit het water (zie foto's Klaas) en maakten een gigabommetje bij het weer wederkeren in het water. Prachtig om te zien! Later werden ook dolfijnen gespot en hoewel de kunstjes achterwege bleven, blijft het mooi om zo een hele kudde (of hoe heet zoiets bij dolfijnen) bestaande uit een stuk of 15 dolfijnen bijelkaar te zien.

Na dit avontuur in de vroege ochtend was er het plan om ergens met een kano ter water te gaan in een meertje met een klein watervalletje. Bij aankomst bleek niet alleen het watervalletje klein, maar het meertje ook. Ach, gelukkig lag meertje vlakbij het strand, dus daar konden we ons ook prima vermaken.

's Avonds alle bovenstaande verhalen gedeeld met Anna in de Joe Cool's, het cafe wat inmiddels ons vaste cafe aan het worden is. Die dag was er in Durban een marathon georganiseerd (Comrades). Maar niet zomaar een marathon, eentje van 90 km!! De lopers vertrokken om 5u in de ochtend en lopen dan het parcours naar Pietermaritzburg. De snelste deed het in 5 en een half uur...

Vandaag, maandag, is hier een vrije dag (Youth Day, geen idee wat het is) dus lekker uitslapen. Vanavond zijn we uitgenodigd om bij Nadine, Anke en Lilian de wedstrijd van Duitsland tegen Oostenrijk te kijken. Zal mooi zijn als ze verliezen!

Dat was het weer even. De volgende verhalen zullen waarschijnlijk weer meer te maken hebben met hetgeen waarvoor we hier eigenlijk zijn: de trauma-afdeling.

Jordy