3km hechtdraad

Hi allemaal!

De titel is een beetje overdreven natuurlijk, maar de afgelopen dagen hebben Klaas en ik toch wel wat hechtdraadjes verbruikt op de patienten. Daarnaast worden we door de vaste, vrouwelijke en Indische trauma-dokter (dr. Singh) al meer en meer als dokters gezien, waardoor we ook steeds minder overleg hoeven te plegen. Leuk aan de ene kant, want dan ben je echt zelf met een patient bezig van begin tot eind, maar soms ook best gevaarlijk. Zoals vandaag bijvoorbeeld bij een patiente die ik zag. Een vrouw van 58 (hoogbejaard in Zuid-Afrika) die door een auto was geschept. Nu kijken we van zo een verhaal hier niet meer op, want 9 van de 10 keer gaat het om een minimale klacht en wil de patient in kwestie een spuit of een rontgenfoto, zodat ze een vergoeding bij de Staat kunnen vragen (het Road Accident Fund, zie eerder bericht). Deze vrouw speelde in mijn ogen ongelooflijk theater en de rechterschouder deed al pijn terwijl ik er nog niet eens aanzat. Het jammere is dus dat ik dan al gelijk een negatief vooroordeel heb tegenover deze patient, omdat er zoveel toneelspelers zijn. Toevallig was dr. Singh achter het gordijn een andere patient aan het onderzoeken en kwam en passant (en door het luidkeelse gekerm van mijn patient...) bij mij om de hoek kijken. Zij heeft een nog grotere aversie tegen dit soort patienten en wil er zo snel mogelijk van af. Ze wierp een blik en zei dat er maar een rontgenfoto gemaakt moest worden, want daar zou toch niets op te zien zijn en dan kon ze weg. Maar je raad het al; nadat de rontgenfoto gemaakt was (overigens na 2 uur wachten, want de rontgenafdeling  was lunchen...) was er zowaar vaag een fractuur van het sleutelbeen te zien. Afgezien dat je hier toch niet zo heel veel aan doet, is het natuurlijk wel belangrijk om het te weten!

Nog een verhaal van een patientje wat ik 2 dagen geleden zag, om te illustreren dat de zelfstandigheid die wij krijgen ook goed uit kan pakken... Een meisje van 9 jaar was op het schoolplein geduwd en op haar achterhoofd gevallen. De moeder was dit gelukkig niet en had de wond van een centimetertje of 3 op het achterhoofd al snel schoongemaakt en was naar het ziekenhuis gekomen. In het Addington Hospital is het gebruikelijk om bij elk kind met hoofdtrauma een rontgenfoto van de schedel te maken, ongeacht of er sprake is van bewustzijnsverlies of niet. Dus schedelfoto besteld en even later als zijnde zonder fractuur beoordeeld. Mooi, dan kunnen we hechten! Dus meisje op de operatietafel en ik de spullen klaarzetten. Dr. Klaas schitterde door afwezigheid, dus ik mocht het alleen doen. Inmiddels geen probleem meer. Onder het toeziend oog van 2 ambulanceverpleegkundigen in opleiding die graag wilden meekijken, gleed het garen door de hoofdhuid. En het patientje gaf geen kik, echt nul, ongelooflijk! Een beetje Chlooramfenicol (antibiotica wat in Nederland bij bacteriele ooginfecties wordt gebruikt, voldoet bij dit soort gebruik blijkbaar ook...) erop, verbandje eromheen en hop kindje met moeder mee naar huis. Gewoon leuk om dit te doen!

Nog een laatste verhaal over een patient die ik vandaag zag. We zullen hem Mr. Wheelspanner noemen, want hij was namelijk met zo een voorwerp op het hoofd geslagen (een dopsleutel die je gebruikt om de moeren van je autowiel los te maken; groot, zwaar en als staal zo hard in ieder geval). Een beetje verward in zijn rolstoel, met een rood verkleurd T-shirt en slechts 1 schoen en met een verband inclusief rode plekken rondom zijn hoofd trof ik hem aan in de wachtkamer. Het bleek een Indische man te zijn die die ochtend hardhandig beroofd was van zijn telefoon en geld. Toen ik hem onderzocht zag ik toen ik verband van zijn hoofd eraf haalde wat bloedende wondjes zitten. Echter dat zou niet het grootste probleem gaan worden, want hij had ook nog zijn rechterhand ongewild laten bewerken door een gebroken glazen fles. Lelijke wonden hadden zich gevormd in zijn handpalm en het topje van zijn ringvinger zag er ook niet meer fris uit. Mr. Wheelspanner had dus duidelijk hechtingen nodig en die kreeg hij ook. De wonden op de hand bleken het moeilijkst. De verdoving die ik toe diende was blijkbaar zo pijnlijk dat Klaas, als mijn persoonlijke assistent vandaag, dekking moest zoeken vanwege rondzwaaiende benen! Het schoonmaken van de ringvinger was ook bijna onmogelijk, zoveel pijn deed het. Nadat ik met veel moeite de handpalm dicht had wilde ik aan die pijnlijke ringvinger beginnen. Mr. Wheelspanner merkte op dat hij nu juist helemaal geen pijn meer voelde in die vinger! Hoe kan dat nou? Heb ik iets verrot gemaakt ofzo. En ik knijpen in die vinger: niets! Gelukkig had Klaas wederom een van zijn schaarse heledere momenten en kon hij (letterlijk) vanuit een ander standpunt zeggen dat mijn royaal toegediende verdoving op handpalm, hoogstwaarschijnlijk ook de ringvinger van elk gevoel beroofd had. Tja, daar had ik dus even niet aan gedacht! Maar op zich prima, want nu was het reinigen en hechten prima te doen en even later verliet een tevreden klant het pand.

Straks even weer geen ziekenhuis meer, want Klaas, Anna en ik gaan trachten een filmpje te pakken in de plaatselijke bios. Ben benieuwd!

Jordy