Laos: het land van miljoenen olifanten.
22 februari 2013 - Don Det, Laos
Sabaidee iedereen!
Sinds de vorige post hebben we alweer genoeg gezien en beleefd om een nieuw verhaal te maken.
Zoals de kayaktrip die we gedaan hebben in Vang Vieng. 's Ochtends haalde de tuktuk (met 10 kayaks op het dak!) ons op en bleek ik de enige man te zijn, verder alleen maar dames! Zoals iedereen doet als hij of zij in een groep terechtkomt, maak je hier onbewust kleine groepjes van. Zo hadden wij de groepjes: de Noorse modepopjes, de Duitse potten, wat actieve Aussies, enkele nogal inactieve Engelse dames en een zware maar erg grappige Nieuw-Zeelandse. We zijn benieuwd hoe wij genoemd zijn! Al bij de eerste stroomversnelling ging zeker de helft van de dames kopje onder. Veel leed van gebroken nagels en zoekgeraakte slippers, zucht... Het ging nog een lange dag worden! Wel prachtig om zo peddelend door het karstgebergte te gaan.
's Middags stapten we voor eventjes over van kayak naar grote drijvende band (of tube) om daarmee de grot in te gaan. Het water in de grot stond vrij hoog, dus het plafond was dichtbij. Met een touw wat van voor naar achter gespannen was, sleepten we onszelf naar binnen in de grot. En vele toeristen met ons, dus er was herrie genoeg!
De rest van de trip verliep niet echt snel, niet alleen omdat de kayaks steeds volliepen met water en geleegd moesten worden, maar met name door luiheid van de Noorse modepopjes en de Engelse inactievelingen. Gelukkig werd voor hen de mogelijkheid geboden om eerder uit te stappen en per tuktuk terug te gaan naar Vang Vieng. Nu kon de rest, waaronder wij, bij ondergaande zon het laatste stuk al peddelend genieten van het leven van de Laotianen wat zich aan de rivier afspeelt. Wassen, tandenpoetsen, vissen en kinderen die spelen in het water en vooral zwaaien naar de 'falangs' (= toeristen) in de bootjes.
Aan Valentijnsdag wordt hier in Laos niets gedaan, maar het toeristenbureautje bood wel een romantisch boottochtje aan bij zonsondergang. Het diner zou gemaakt worden boven een vuurtje langs de kant van de rivier. Het klonk allemaal erg idyllisch, maar dat was het niet helemaal. We moesten met de kayak de rivier op, terwijl wij dachten dat het een motorbootje was. Op zich niet erg, maar we hadden de rugtas vol met spullen die water nogal slecht verdragen (paspoorten, spiegelreflexcamera, iPhones) en we hadden nu niet de waterdichte tas bij ons. Met samengeknepen billen vaarden we dan ook een redelijk grote stroomversnelling door waarbij gelukkig alles en iedereen in de boot bleef. De plek op de oever waar we zouden gaan eten, bood ons gelukkig wel een goed uitzicht over de rammelende hijskraan die met veel geluid stenen uit de rivier in een vrachtwagen schepte...
Het diner was gelukkig wel idyllisch: boven een houtvuurtje werden vissen geroosterd, werd er sticky rice en zoutzure andijvie (ja echt, dat is lekker!) geserveerd terwijl de aardewerken pot met Lao-whiskey rondging totdat de sterrenhemel goed zichtbaar was. Unieker kan niet!
Een van onze redenen om naar Laos te gaan was het olifantenfestival in Xayaboury. Niet erg populair bij de toeristen, maar des te meer voor de localo's. Drie dagen lang staat hier alles in het teken van de olifant en met name het beschermen ervan. De titel van dit verhaal zegt namelijk dat het er miljoenen zijn, naar een spreuk van een van de Siam-heersers eeuwen geleden, maar helaas zijn dat er nu door toedoen van de mens nog maar enkele duizenden.
Xayaboury is zoals gezegd niet erg toeristisch, zo gaat er vanuit Vang Vieng ook geen directe bus. Dan maar eerst per minibus terug richting Luang Prabang en onderweg overstappen op de locale bus. Eenvoudiger gezegd dan gedaan, want de minibus raakte oververhit! Bij ruim 30 graden en bergop met 11 mensen en bagage trok de Hyundai bus het niet meer, de stoom kwam onder de motorkap vandaan! De driver had duidelijk ervaring met dit soort perikelen en had al 2 flessen water onder de motorkap staan om het koelwater bij te vullen. Dit kookte natuurlijk direct en met veel geborrel en gesis spoot het water het tankje weer uit! Na lang wachten en veel water toevoegen daalde de temperatuur van de motor en konden we weer verder. Dit herhaalde zich nog 2 keer, dus onze overstap op de locale bus naar Xayaboury haalde we niet meer. We waren blij dat we nog enigszins op tijd in Luang Prabang waren, want hoe later hoe lastiger het is om een goed guesthouse te vinden zonder de hoofdprijs te moeten betalen.
De volgende dag op naar Xayaboury dus! De locale bus was er geen een met gaten op vitale plekken en dus best goed. Ook de weg was nieuw dus we waren zowaar een uur eerder in Xayaboury! We bleken echter deze tijd ook broodnodig te hebben bij de zoektocht naar een redelijke slaapplek. Het tourist-office had een lijst van slaapplekken en hield bij waar er nog plek was. Zodoende werden we 'geplaatst' bij een homestay, want alle guesthouses waren vol, maar dat was toch wel heel erg basic. Geen stromend water en slapen op een matrasje op de grond waar de vorige nacht nog de vrouw des huizes had geslapen, zo te ruiken. Omdat het voor 3 nachten zou zijn, besloten we hier niet te blijven. Terug in de tourist-office boden ze ons een betere plek. Slapen in een bed bij iemand in de garage of in 1 van de zes bedden die onder een soort luifel stonden, zonder muren, dus... Dit werd het niet; we belden een nummer van een guesthouse welke we hadden gekregen van een Amerikaans-Australisch homo-stel die we ontmoet hadden in de bus. Ene Mud kwam ons ophalen, een Laotiaanse jongeman van 26 die goed Engels sprak. Het guesthouse was 10 minuten rijden per motor maar had nog plek. En hij had ook nog een oud motortje van zijn vader die we konden gebruiken. Erg handig, want tuktuk's zijn er nauwelijks, om over motorverhuur-bedrijfjes nog maar te zwijgen. Xayaboury is zo'n plek waar je alleen toiletpapier kan kopen als je naar de WC pot wijst en een afveeggebaar maakt, off the beaten track zeg maar!
Het motortje was wel in de uiterste herfst van zijn leven: hij miste een versnelling, een voorrem en bleef alleen draaien als je continue gas gaf. Maar we hebben er veel lol mee gehad! Sloeg dat ding weer af midden op een kruispunt, om hem dan weer aanrennend te starten, echt een karakterfiets!
Het festival was in 1 woord geweldig. Maar liefst 64 olifanten helemaal opgedirkt met de meest kleurige kleden en rammelende belletjes. Het mooiste was nog dat je gewoon tussen deze loslopende gracieuze beesten door kan lopen. In Xayaboury was het erg warm (35 graden) en stoffig, dus zodra de optochten in de vroege ochtend voorbij waren, werden de olifanten daarna in de schaduw van de bomen geparkeerd en 's middags gewassen in de rivier. 's Avonds was er veel vertier op de Chinees-Amerikaans ogende kermis naast het olifantenterrein. Een feest voor de localo's want die gebarbecuede ratten en gekookte eieren met kleine kuikentjes erin zijn niet echt toeristenvoer te noemen. Wij hielden het bij een hotdogpizza met krab en mosselen, ook erg bijzonder.
Van Xayaboury namen we de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Als citytrip is het niet echt een aanrader, maar wat wel heel bijzonder is om te merken is de mix van Frankrijk en Sovjet-stijl in Azië. Dus vele echte boulangeries met de onvermijdelijke pain au chocolat, straatnamen in het Lao en in het Frans, grote pompeuze bouwwerken met hamer en sikkel vlaggen en inmense lanen waar zo Russische tanks doorheen kunnen, met her en der wat gouden tempels om niet te vergeten dat je in Azië bent.
In Vientiane staat ook het COPE-center. Deze organisatie zorgt voor de opsporing, de behandeling en de revalidatie van slachtoffers van UXO's, de niet-geëxplodeerde bommen van de Vietnamoorlog. Vele treurige verhalen van arme mensen die nietsvermoedend een vuurtje maken bij hun huis, de bom verscholen onder het zand indirect verwarmen die vervolgens ontploft en mensen soms dodelijk maar vaker nog ernstig verwond achterlaat. Vooral de medische behandeling hiervan sprak ons natuurlijk aan. Vele protheses en braces waren uitgestald. Onder andere van een man die zelf een nieuw onderbeen had gemaakt van hout en waarbij het belaste deel van het metaal van de bom was die zijn amputatie veroorzaakt had! Erg indrukwekkend en misschien kan ik er later nog iets betekenen, ik houd het in ieder geval in gedachten!
Dit verhaal wordt nu overigens getypt op de achterste deinende rij van de nachtbus van Vientiane naar Shi Pan Don, onze laatste bestemming in Laos voordat we Cambodja in gaan. De rammelende airco boven ons, de trillende motor direct achter ons samen met de zweetvoeten lucht van onze Franse buurmannen die net ieder een baguette met brie hebben verorberd, maken de rit nu al 'uncroyable'!
Sabaidee!
Jordy & Stephanie
Sinds de vorige post hebben we alweer genoeg gezien en beleefd om een nieuw verhaal te maken.
Zoals de kayaktrip die we gedaan hebben in Vang Vieng. 's Ochtends haalde de tuktuk (met 10 kayaks op het dak!) ons op en bleek ik de enige man te zijn, verder alleen maar dames! Zoals iedereen doet als hij of zij in een groep terechtkomt, maak je hier onbewust kleine groepjes van. Zo hadden wij de groepjes: de Noorse modepopjes, de Duitse potten, wat actieve Aussies, enkele nogal inactieve Engelse dames en een zware maar erg grappige Nieuw-Zeelandse. We zijn benieuwd hoe wij genoemd zijn! Al bij de eerste stroomversnelling ging zeker de helft van de dames kopje onder. Veel leed van gebroken nagels en zoekgeraakte slippers, zucht... Het ging nog een lange dag worden! Wel prachtig om zo peddelend door het karstgebergte te gaan.
's Middags stapten we voor eventjes over van kayak naar grote drijvende band (of tube) om daarmee de grot in te gaan. Het water in de grot stond vrij hoog, dus het plafond was dichtbij. Met een touw wat van voor naar achter gespannen was, sleepten we onszelf naar binnen in de grot. En vele toeristen met ons, dus er was herrie genoeg!
De rest van de trip verliep niet echt snel, niet alleen omdat de kayaks steeds volliepen met water en geleegd moesten worden, maar met name door luiheid van de Noorse modepopjes en de Engelse inactievelingen. Gelukkig werd voor hen de mogelijkheid geboden om eerder uit te stappen en per tuktuk terug te gaan naar Vang Vieng. Nu kon de rest, waaronder wij, bij ondergaande zon het laatste stuk al peddelend genieten van het leven van de Laotianen wat zich aan de rivier afspeelt. Wassen, tandenpoetsen, vissen en kinderen die spelen in het water en vooral zwaaien naar de 'falangs' (= toeristen) in de bootjes.
Aan Valentijnsdag wordt hier in Laos niets gedaan, maar het toeristenbureautje bood wel een romantisch boottochtje aan bij zonsondergang. Het diner zou gemaakt worden boven een vuurtje langs de kant van de rivier. Het klonk allemaal erg idyllisch, maar dat was het niet helemaal. We moesten met de kayak de rivier op, terwijl wij dachten dat het een motorbootje was. Op zich niet erg, maar we hadden de rugtas vol met spullen die water nogal slecht verdragen (paspoorten, spiegelreflexcamera, iPhones) en we hadden nu niet de waterdichte tas bij ons. Met samengeknepen billen vaarden we dan ook een redelijk grote stroomversnelling door waarbij gelukkig alles en iedereen in de boot bleef. De plek op de oever waar we zouden gaan eten, bood ons gelukkig wel een goed uitzicht over de rammelende hijskraan die met veel geluid stenen uit de rivier in een vrachtwagen schepte...
Het diner was gelukkig wel idyllisch: boven een houtvuurtje werden vissen geroosterd, werd er sticky rice en zoutzure andijvie (ja echt, dat is lekker!) geserveerd terwijl de aardewerken pot met Lao-whiskey rondging totdat de sterrenhemel goed zichtbaar was. Unieker kan niet!
Een van onze redenen om naar Laos te gaan was het olifantenfestival in Xayaboury. Niet erg populair bij de toeristen, maar des te meer voor de localo's. Drie dagen lang staat hier alles in het teken van de olifant en met name het beschermen ervan. De titel van dit verhaal zegt namelijk dat het er miljoenen zijn, naar een spreuk van een van de Siam-heersers eeuwen geleden, maar helaas zijn dat er nu door toedoen van de mens nog maar enkele duizenden.
Xayaboury is zoals gezegd niet erg toeristisch, zo gaat er vanuit Vang Vieng ook geen directe bus. Dan maar eerst per minibus terug richting Luang Prabang en onderweg overstappen op de locale bus. Eenvoudiger gezegd dan gedaan, want de minibus raakte oververhit! Bij ruim 30 graden en bergop met 11 mensen en bagage trok de Hyundai bus het niet meer, de stoom kwam onder de motorkap vandaan! De driver had duidelijk ervaring met dit soort perikelen en had al 2 flessen water onder de motorkap staan om het koelwater bij te vullen. Dit kookte natuurlijk direct en met veel geborrel en gesis spoot het water het tankje weer uit! Na lang wachten en veel water toevoegen daalde de temperatuur van de motor en konden we weer verder. Dit herhaalde zich nog 2 keer, dus onze overstap op de locale bus naar Xayaboury haalde we niet meer. We waren blij dat we nog enigszins op tijd in Luang Prabang waren, want hoe later hoe lastiger het is om een goed guesthouse te vinden zonder de hoofdprijs te moeten betalen.
De volgende dag op naar Xayaboury dus! De locale bus was er geen een met gaten op vitale plekken en dus best goed. Ook de weg was nieuw dus we waren zowaar een uur eerder in Xayaboury! We bleken echter deze tijd ook broodnodig te hebben bij de zoektocht naar een redelijke slaapplek. Het tourist-office had een lijst van slaapplekken en hield bij waar er nog plek was. Zodoende werden we 'geplaatst' bij een homestay, want alle guesthouses waren vol, maar dat was toch wel heel erg basic. Geen stromend water en slapen op een matrasje op de grond waar de vorige nacht nog de vrouw des huizes had geslapen, zo te ruiken. Omdat het voor 3 nachten zou zijn, besloten we hier niet te blijven. Terug in de tourist-office boden ze ons een betere plek. Slapen in een bed bij iemand in de garage of in 1 van de zes bedden die onder een soort luifel stonden, zonder muren, dus... Dit werd het niet; we belden een nummer van een guesthouse welke we hadden gekregen van een Amerikaans-Australisch homo-stel die we ontmoet hadden in de bus. Ene Mud kwam ons ophalen, een Laotiaanse jongeman van 26 die goed Engels sprak. Het guesthouse was 10 minuten rijden per motor maar had nog plek. En hij had ook nog een oud motortje van zijn vader die we konden gebruiken. Erg handig, want tuktuk's zijn er nauwelijks, om over motorverhuur-bedrijfjes nog maar te zwijgen. Xayaboury is zo'n plek waar je alleen toiletpapier kan kopen als je naar de WC pot wijst en een afveeggebaar maakt, off the beaten track zeg maar!
Het motortje was wel in de uiterste herfst van zijn leven: hij miste een versnelling, een voorrem en bleef alleen draaien als je continue gas gaf. Maar we hebben er veel lol mee gehad! Sloeg dat ding weer af midden op een kruispunt, om hem dan weer aanrennend te starten, echt een karakterfiets!
Het festival was in 1 woord geweldig. Maar liefst 64 olifanten helemaal opgedirkt met de meest kleurige kleden en rammelende belletjes. Het mooiste was nog dat je gewoon tussen deze loslopende gracieuze beesten door kan lopen. In Xayaboury was het erg warm (35 graden) en stoffig, dus zodra de optochten in de vroege ochtend voorbij waren, werden de olifanten daarna in de schaduw van de bomen geparkeerd en 's middags gewassen in de rivier. 's Avonds was er veel vertier op de Chinees-Amerikaans ogende kermis naast het olifantenterrein. Een feest voor de localo's want die gebarbecuede ratten en gekookte eieren met kleine kuikentjes erin zijn niet echt toeristenvoer te noemen. Wij hielden het bij een hotdogpizza met krab en mosselen, ook erg bijzonder.
Van Xayaboury namen we de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Als citytrip is het niet echt een aanrader, maar wat wel heel bijzonder is om te merken is de mix van Frankrijk en Sovjet-stijl in Azië. Dus vele echte boulangeries met de onvermijdelijke pain au chocolat, straatnamen in het Lao en in het Frans, grote pompeuze bouwwerken met hamer en sikkel vlaggen en inmense lanen waar zo Russische tanks doorheen kunnen, met her en der wat gouden tempels om niet te vergeten dat je in Azië bent.
In Vientiane staat ook het COPE-center. Deze organisatie zorgt voor de opsporing, de behandeling en de revalidatie van slachtoffers van UXO's, de niet-geëxplodeerde bommen van de Vietnamoorlog. Vele treurige verhalen van arme mensen die nietsvermoedend een vuurtje maken bij hun huis, de bom verscholen onder het zand indirect verwarmen die vervolgens ontploft en mensen soms dodelijk maar vaker nog ernstig verwond achterlaat. Vooral de medische behandeling hiervan sprak ons natuurlijk aan. Vele protheses en braces waren uitgestald. Onder andere van een man die zelf een nieuw onderbeen had gemaakt van hout en waarbij het belaste deel van het metaal van de bom was die zijn amputatie veroorzaakt had! Erg indrukwekkend en misschien kan ik er later nog iets betekenen, ik houd het in ieder geval in gedachten!
Dit verhaal wordt nu overigens getypt op de achterste deinende rij van de nachtbus van Vientiane naar Shi Pan Don, onze laatste bestemming in Laos voordat we Cambodja in gaan. De rammelende airco boven ons, de trillende motor direct achter ons samen met de zweetvoeten lucht van onze Franse buurmannen die net ieder een baguette met brie hebben verorberd, maken de rit nu al 'uncroyable'!
Sabaidee!
Jordy & Stephanie
Groetjes, Louis
Het sneeuwt hier alweer!! Willen jullie please een beetje zon opsturen???
Groetjes van ons