Klein Tibet 2

Hallo iedereen,

Hier weer een update. We zijn nu aanbeland in Shangri-la, en hoewel het nog China is, lijkt het nog het meest op Tibet. De huizen zijn net kolossale vestingen, veel meer gericht op het buitenhouden van de kou. Niet gek als je weet dat Shangri-la op een hoogte ligt van 3300 meter. Het landschap is dus enorm bergachtig en de eerste sneeuw zal waarschijnlijk niet lang op zich laten wachten. De mensen zijn anders gekleed, kleurrijk en met vierkante 'maaksels' op hun hoofd. Yaks zijn als de bonte koeien in Nederland, maar dan met lang haar en hoorns. Ze lopen ook gewoon los rond en lijken doof voor toeterende auto's.

Maar eerst nog het vervolg van Lijang. Bij aankomst merkten we dat het regenseizoen toch nog niet helemaal voorbij was. Nadat we namelijk waren afgezet door de vriendelijke dame die ons een lift gaf en we door de kronkelende straatjes van Old Town Lijiang ons hotel hadden gevonden, barstte er een klein staartje van de moessonregen los. Gelukkig werd het 's avond weer droog en konden we, met liefst 3 niet kloppende kaarten van het stadje, richting centrum. De eigenaar van het hostel had nog met veel moeite op een chinese kaart wat Chinglish aanwijzingen gekrabbeld, maar het werd vooral goed opletten waar we gelopen hadden, om later weer de weg terug te vinden. Op een of andere manier hadden we in deze uithoek van China een klein, ouderwets dorpje verwacht. Niets was echter minder waar! Het leek wel kermis, zeker in de heuse 'bar-street' waar schaars geklede Chinese dames om het hardst 'karaoke-den' om klanten binnen te krijgen. Een groter contrast met de arme boeren het bergdorpje Mapinguan, waar we de vorige nacht doorbrachten, is nauwelijks denkbaar.

In Lijiang en omgeving wonen de Naxi-mensen. Aangezien je in Lijang zelf nu niet echt een authentiek beeld krijgt van dit volk, besloten we met de fiets naar het 'dichtbij' gelegen dorpje Baisha te gaan, waar zij schijnen te wonen. Hoewel het op de kaart en in de 'Grote Vriend' werd aangeduid als vlak, was dit het evenmin. Een fijn stuk vals plat met tegenwind en koperen ploert op den kop, maakte het toch wel een etappe uit de Tour de China! Ook de bewegwijzering schitterde door afwezigheid, erg fijn. Maar uiteindelijk, na een kilometer of wat omgereden te zijn en een aantal prachtige foto's later, bereikten we toch het dorpje Baisha. Veel authentieke Naxi-mensen hebben we uiteindelijk niet eens gezien, wel een traditionele Chinese kunstvorm. Hoewel het truttig klinkt: zijde borduren, levert het toch zeer mooie kunstwerken op. Helaas mochten we in het atelier geen foto's maken, de kunstwerken waren echt de moeite waard en zeker de door de 'master' gemaakte werken waren in de prijsklasse van duizenden euro's...

De volgende dag op weg naar Shangri-la. Gelukkig met een andere, veel betere gids en chauffeur. Op de bochtige en bergachtige weg naar Shangri-la, kwamen we langs vele fotogenieke plekken. Allereerst een mooi uitzicht over de Yangtze-rivier die zich een weg kronkelt door een kilometers diepe vallei. Ook de Tiger Leaping Gorge, genoemd naar de legende die zegt dat de grote steen in het midden van de rivier op de bodem van de kloof ooit oversprongen is door een tijger, is zeer de moeite waard. Aan beide kanten van de kloof richten 5500 meter hoge bergreuzen zich op en met het diepste punt op 1900 meter, maakt deze kloof zich 2x zo diep als de Grand Canyon. Helaas zijn er in het verleden toeristen ook verongelukt, dus mochten we de trappetjes omhoog richting bergtop niet gebruiken. Desalniettemin een mooi stukje natuurgeweld. als boven gezegd, verandere het landschap langzaam in Tibetaans, naarmate we Shangri-la naderden. Gelukkig hebben we geen last van de hoogteverschillen waar we terecht voor gewaarschuwd werden (zeker wij als inwoners van het vlakste land ter wereld...)

Ons hotel in bevindt zich naast dè bezienswaardigheid in Shanri-la: de Songzantlin-tempel. Mooi om te zien dat niet alleen het landschap maar ook de tempels Tibetaans worden. Alle monniken wonen op het terrein van de tempel. De tekeningen op de muur zijn van het soort blije Boeddha, maar meer wat angstaanjagend om de boze geesten weg te jagen. En er zijn meer van dit soort leuke weetjes: zo moet je, als je een tempel betreedt, altijd met je linkerbeen eerst over de drempel stappen en de tempel in klokrichting bewandelen. De tempel heeft 174 treden, een geluksgetal in het Tibetaanse Boeddhisme. Je mag ook niet met 1 vinger naar een beeld wijzen, maar met je hele hand. Hoewel deze tempel nog niet af is, maken de wapperende gebedsvlaggetjes (ook typisch Tibetaans) in de felle zon het helemaal af.

De Tibetaanse familie hebben we gisterenmiddag bezocht. Wat ook al opviel op de weg naar Shangri-la toe, is het feit dat deze Tibetanen in enorme huizen wonen met dikke muren en grote, hoge houten pilaren. Zo ook deze familie; we kregen van onze gids te horen waarom dit zo is. Via de 'dorpsraad' krijgt een gezin de hoeveelheid hout en steen die nodig is om het huis te bouwen en wordt hierbij geholpen door de rest van het dorp. Voorwaarde is wel dat ze ook donaties doen aan de rest van het dorp als dit nodig is en dat ze ook geen steen meer krijgen dan strikt noodzakelijk. Hoewel natuurlijk ook sommige Tibetanen inmiddels dure auto's en mobieltjes hebben, leven de meeste nog als boer met de yaks en Tibetaanse honden als rijkdommen. De zoute yakboterthee die ik eerder al in Lijiang had geprobeerd en welke niet erg goed bevallen was (het smaakte als warm zeewater met melk...), krgen we nu opnieuw bij de Tibetaanse familie. Gelukkig was deze thee goed binnen te houden. Ook de ons voorgeschotelde zure yakkaas met suiker (!) beviel deze kaaskoppen redelijk.

Het stadje Shangri-la is als een kleiner formaat toeristisch Lijiang, met ook minder toeristen. Het voelt echt alsof je aan de poort staat van Tibet, ook de vele yakstaart souvenirs en bontmutsen zijn daar debet aan. En feitelijk is dit ook de poort, een kleine 200 kilometer verderop is de grens. Helaas gaan we daar niet naartoe, morgen start ons vliegtuig voor een bliksembezoek aan Chengdu, naar verwachting een fijne, met smog-bedekte Chinese miljoenenstad, alvorens een dag later ons vliegtuig klaarstaat om ons naar het miezerregenende Nederland te vervoeren.

De foto's, ook van de Shaxi-vallei en Mapinguan, zijn geupload.