Klein Tibet

Hallo iedereen,

Hier weer een update van onze reis; we zijn nu aanbeland in Lijiang in klein Tibet. Sinds de vorige post hebben we onder andere kennis gemaakt met onze autistische Chinese gids met konijnenfetisch. Deze gids was namelijk alles wat hij niet moest zijn: hij gaf weinig informatie, we moesten het precieze dagprogramma echt uit hem trekken; hij sprak Chinglisch en was dus slecht te verstaan en als er dieren in de buurt waren, ging zijn aandacht onverdeeld daar naar toe. Heel fijn als je deze gast dus 3 dagen bij je hebt! We hebben hem 'Malloot' genoemd.

Malloot kwam ons in Dali ophalen en bracht ons, door chauffeur met coureurscapaciteiten die inhalen voor een onoverzichtelijke bocht prima vond, naar het dorpje Shaxi in de gelijknamige vallei. Shaxi is vooral bekend en vroeger beroemd als belangrijk knooppunt op de caravaan-route vanuit Tibet naar China, Myanmar en Laos. Begrijp wel, deze informatie heb ik dus zelf uit de 'Grote Vriend' en niet van Malloot. In Shaxi liepen we de markt op en leidden wij onszelf rond; Malloot liep met zijn telefoon te klooien. Traditionele medicijnen als slangenbloed kwamen we hier tegen. Een oude vrouw smeerde hiermee haar pijnlijke knie in, maar het schijnt voor alle pijn goed te zijn... Na een werkelijk zinloze rondleiding door de buitenwijkjes waarin onze Malloot alleen oog had voor de libelles en andere beesten, werden we naar ons guesthouse gebracht.

's Middags brachten we een bezoek aan de Shibaoshan-tempel boven op de berg. Het bijzondere van deze tempel is dat het traditionele Boeddhisme en de lokale geloofsovertuigingen van de bergstammen gecombineerd worden resulterend in een unieke tempel. Meer informatie heb ik er niet van op kunnen doen, want enerzijds wist Malloot het op geheel eigen buitengewoon slechte wijze uit te leggen en anderzijds was het de aanblik van een slecht onderhouden, grauwe tempel in de miezerregen die de aandacht deed verslappen. Gelukkig was er een 2 uur durende, glibberige en dus fijne 'hike' van de berg naar beneden. Nu was het ook voor een goede gids erg moeilijk geweest om van dit middagprogramma iets leuks te maken, maar je begrijpt dat Malloot na dag 1 al onze neus uitkwam.

De volgende dag stond er wederom een fijne 'hike' op het programma. Een liefst 5 tot 6 uur durende tocht door de bergen zou ons naar Mapinguan brengen; een bergdorpje dat tot 2008 geen stromend water en electriciteit had. Hier gingen we op primitieve wijze overnachten bij een lokale boer. Door de 'hike' van de dag ervoor had Stephanie, onbegrijpelijkerwijs op All-Stars, flinke blaren en een heuse unguis incarnatus (ingegroeide teennagel) opgelopen. Gelukkig bood de muilezel uitkomst; die kon behalve de bagage nu ook Stephanie naar het dorpje brengen. De muilezel werd begeleid door een lokale gids. De tocht begon al lekker, gelijk door de glibberige modder de berg op. Malloot liep weer eens zwijgend achteraan en bestookte ons geenszins met leuke feitjes en weetjes over de omgeving waar westerlingen toch niet dagelijks vertoeven. Het werd dan ook een soort uitdaging om Malloot kapot te lopen om mijn ongenoegen op hem te botvieren. Het lukte aardig, in slechts 3 uur hadden we het hele parcours erdoorheen geramd. De omgeving was wel super om te zien, wolken die tegen de toppen van de (nog) groene bergen aanlopen, de kleine watervalletjes en de zon die vooral in het begin een mooi licht kon werpen op het dorpje Shaxi beneden in de vallei.

Het dorpje Mapinguan stelt niet veel voor; een enkele tientallen houten huisjes tegen de voet van een berg waar de boeren wonen en een klein schooltje waar onze muilezelbegeleider ook les gaf. Maar liefst 4 leerlingen had hij dit jaar! Mede omdat we zo snel de tocht hadden afgelegd, waren de boer en zijn vrouw, waar we gingen overnachten, nog niet klaar voor de lunch. Dus deden we even een rondleiding door het huis. Uiteraard niet onder begeleiding van Malloot die in de kippen, de hond en de kat nieuwe vrienden had gemaakt. De boer en zijn vrouw bleken vanalles zelf te kennen en te kunnen: mais, rijst, aardappels en diverse groenten van het land, vlees van varkens en kippen, honing van de bijen en zelfs een heuse delicatesse: de Matsutake-paddestoel. Het schijnt dat deze paddestoel met name in Japan elk jaar voor veel geld over de toonbank gaat. Erg lekker ook.

's Avonds onder het licht van welgeteld 1 peertje en om de aangenaam warm gloeiende kooltjes heen, kwamen we wat meer te weten over dit gezin: ze hebben 4 kinderen waar onze muilezelbegeleider/leraar er 1 van is. Hij is met 28 jaar de oudste en zal in dit dorpje ook blijven wonen ondanks dat hij in Shaxi wel zijn middelbare school heeft afgemaakt. Helaas hadden de ouders toendertijd niet genoeg geld om hem te kunnen laten studeren, dus kwam hij weer terug op de boerderij van zijn ouders. De andere 3 kinderen zijn wel het huis uit en hebben een baan in een 'grote' stad. Het jammere dus voor de oudste zoon is dat hij waarschijnlijk zijn leven lang bij zijn ouders in een nietszeggend dorpje moet blijven om voor zijn steeds ouder wordende ouders te zorgen, terwijl hij wel mogelijkheden heeft om verder te komen.

De volgende dag vroeg gewekt door de kraaiende haan, was het terug 'hiken' naar Shaxi en op weg naar Lijiang. Malloot had een andere coureur/chauffeur laten aantreden om deze etappe te laten verlopen: wat een wegpiraat was dat! Het is een drukke 2-baans weg met vrachtwagentjes, handkarren, paarden, scooters en dergelijke en deze chauffeur presteert het gewoon om in slaap te vallen! Nu dachten we in het begin al dat zijn toch al speetachtige ogen misschien aangeboren waren (!), maar hij werd hoe langer hoe gevaarlijker. Bovendien gebruikte hij de pook echt om de haverklap: 2, 3, ontkoppelen en weer in 3, bij helling op naar 4 en op de helling, als de motor zo ongeveer gesmoord werd, weer terug naar 3. Kortom om gek van te worden! Op een gegeven moment werd het te erg en hebben we de auto laten stoppen, zijn we uitgestapt, de chauffeur voor rotte vis uitgemaakt en zowaar heeft Malloot toen een alleraardigst vrouwtje met een klein pick-up-truckje laten stoppen die ons verder naar Lijiang kon brengen.

Volgende keer de laatste etappe: Lijiang en Shangri-la!