Kenia van west naar oost

Hallo iedereen!

Eindelijk weer eens een plek waar ik mijn verhaal online kan zetten. Dit komt ook deels door de afgelegen plaatsen die we de afgelopen 2 weken bezocht hebben in Kenia.

Allereerst het verhaal van het ziekenhuis in Nangina waarvan ik eerder al de foto's op de site had gezet. Sinds maart 2012 wonen en werken Anna & Albert, die ik allebei ken van de geneeskunde-studie, hier als tropenartsen. Het is een klein missie-ziekenhuisje waar de nonnen de leiding hebben. Er is 1 Keniaanse arts die als vraagbaak hoort te dienen voor Anna & Albert en 6 Clinical Officers, een soort HBO-geschoolde dokters die als vraagbaak Anna & Albert hebben. Toen ik vroeg of ze het tot nu toe naar hun zin hadden, was dit zeker het geval, echter de verschillen zijn zo groot ivm Nederland dat er veel extreem positieve als negatieve gebeurtenissen zijn in korte tijd. Zo heb je iemand letterlijk het leven gered, zo gaat er één onder je handen dood.

Eén van de problemen waar mn Albert tegenaan loopt is het feit dat zwangere vrouwen vaak veel te laat naar het ziekenhuis komen als er tijdens de zwangerschap of tijdens de bevalling complicaties optreden. Hij vertelde dat hij al enkele moeders en pasgeborenen dood had zien gaan, vaak ook onnodig. Zo was er een vrouw die, naar later bleek, een placenta praevia te hebben. Hierbij ligt de placenta (moederkoek) voor de baarmoederhals, de 'uitgang'. Ze kwam pas naar het ziekenhuis toen zij al enkele dagen hevig hieruit bloedde, de meest gevreesde complicatie is dat mensen hier letterlijk uit doodbloeden. Uiteindelijk hebben zowel moeder als kind de noodzakelijke operatie niet overleefd. Met een simpel echo-onderzoek eerder in de zwangerschap had dit al gezien kunnen worden en had de vrouw geïnstrueerd kunnen worden eerder naar het ziekenhuis te komen bij het optreden van dit soort symptomen.

Een echo-apparaat is beschikbaar in het ziekenhuis (en werkt ook;), maar patienten dienen het onderzoek wel zelf te betalen. Hier hebben ze echter geen geld voor, dus komen ze niet of veel te laat. Daarom had Albert een mooi plan bedacht: hij wil bekend gaan maken in de dorpen rondom het ziekenhuis dat zwangere vrouwen voor een klein bedrag een verzekering kunnen afsluiten zodat de kosten voor een standaard echo en eventuele volgende echo en/of ziekenhuisbevalling hieruit betaald kunnen worden. Het bestuur van het ziekenhuis doet hier echter moeilijk over, maar ik hoop dat het uiteindelijk toch gaat lukken!

Anna doet vooral de kinderafdeling waar veel kinderen met malaria liggen. Ook zij heeft al wat gevallen gehad waarbij de hulp te laat kwam. Het viel me op dat er veel met allerlei medicijnen gesmeten wordt. Vooral bij een kind met koorts waarbij de bloedtest geen malaria laat zien, wordt er toch met anti-malariamiddelen gestart, naast een karrenvracht aan antibiotica. Feit is natuurlijk wel dat er geroeid moet worden met de riemen die ze hebben; vaak is er een middel op en wordt er bij gebrek aan beter 2 andere middelen gestart. Gelukkig zijn er met de zieke kids ook leuke momenten. Als je ziet dat een kind wat geheel uitgeput door de malaria en zeer ondervoed is binnen enkele dagen een lach op zijn gezicht kan toveren, dat ben je als dokter toch goed bezig! Om dit te onderstrepen, hadden we stickers en balonnen meegenomen voor de kinderen. Ook voor de moeders was het één groot feest!

Van mijn orthopedische expertise kon ook nog iets gebruikt worden. Een jongen van 15 jaar had een jaar geleden zijn bovenbeen gebroken toen hij uit de mangoboom viel. In het mango-seizoen vallen kinderen en mango's in gelijke mate uit bomen zo blijkt bij navraag... Hij was toen niet naar het ziekenhuis geweest en kon na enkele weken strompelen weer lopen. Hij ontwikkelde echter een abces bij dit gebroken been en nu was ook het bot aangedaan. En hoe! Het bovenbeen was 2x zo dik als de andere. Hij kreeg antibiotica via het infuus en zal dit ook langdurig moeten krijgen, maar de kans is groot dat hij toch geopereerd moet worden om het bot van binnen en buiten schoon te spoelen.

Anna & Albert wonen op enkele minuten lopen van het ziekenhuis. Ze hebben in principe stromend koud water en electriciteit, maar beide vallen vaak uit. De beste aankoop van Anna & Albert is dan ook een waterkoker waarmee een teiltje warm water gemaakt kan worden zodat je scheppen warm water over je hoofd kan gooien, ouderwetse douche dus. Na 3 dagen ga je er nog aan wennen ook.

Na het verblijf in Nangina vertrokken we met z'n vieren voor de safari in het Maasai Mara Park. Vanuit Nangina reisden we eerst naar Kisumu. Deze stad ligt aan het Victoriameer en zodoende is er veel tilapia en andere vis te verkrijgen. Ook is er een grote groep Indiërs die hier vele winkeltjes en bedrijfjes runnen en ook hun tuktuk's uit het moederland hebben meegenomen. Eén van die Indiërs was Rachid en hij verzorgde vanuit zijn piepkleine kantoortje onze safari.

Om 7u00 de volgende ochtend kwam onze driver aanrijden. Tijdens de reis van 6 uur naar het Maasai Mara Park verruilden we de groene, met theeplantages bedekte heuvels voor de uitgestrekste dorre vlaktes waar stof en wind vrij spel hebben. Op deze vlaktes kwamen we de eerste Maasai-mensen tegen: lange slanke mensen gewikkeld in kleurige doeken, behangen met kralen, ringen hangend in vreemd uitgesneden oorlellen en gewapend met een stok of speer zijn ze een zeer opvallende verschijning.

De safari zelf was prachtig, de foto's zal ik er in Nederland op zetten, dat laat het internet hier niet toe ;). Beelden zeggen hier namelijk meer dan 1000 woorden. Het meest bijzonder was de echte migratie van de gnoe's (Wildebeesten) door de Mara-rivier die we als toegift op onze 4e en laatste dag van de safari te zien kregen.

Na de safari in het Maasai Mara Park bezochten we het Kakamega forest. Dit is het enige overgebleven stukje regenwoud in Kenia. Ooit, toen alle werelddelen nog aan elkaar geplakt zaten, maakte dit deel uit van het grote regenwoud van wat nu de Amazone en het regenwoud in Indonesie is. Met name de Britten hebben tijdens de koloniale peride in Kenia veel regenwoud neergehaald om hier theeplantages van te maken.

Zoals het woord regenwoud al doet vermoeden, regent het hier erg veel. Om onze accomodatie te bereiken moesten we het laatste stuk achterop de motorfiets doen. De combinatie van glibberige klei, weinig profiel op de banden van de motorfiets en een grote rugtas op den rug van bijna 20kg lijken het ideale recept voor 1 of meerdere open botbreuken, maar het ging allemaal erg voorspoedig. De accomodatie was erg basic: geen electriciteit, geen warm water, maar wel olielampjes, bier en een spel kaarten!

Na een korte en koude nacht om 5u00 op voor een hike door de jungle. Hoofdlamp op, trekkingschoenen aan en gaan. De sterrenhemel is op zo'n afgelegen plek erg mooi om te zien. Bijna net zo mooi als de zonsopkomst die we konden zien bovenop de beklommen berg. De slierten van laaghangende wolken verdampten langzaam en een uitgebreid vogelconcert kwam ons tot de oren toen de zon steeds verder boven de horizon uitkwam. Idyllischer kan haast niet!

Nu aangekomen in Mombasa, gelegen aan de kust in het oosten van Kenia. Vanuit Kisumu hadden we de nachtbus genomen die direct hier naartoe gaat. Zo sloegen we 2 vliegen in 1 klap: geen nachtelijke stopover in Nairobi en een dag eerder aan het strand!

Op het strand vallen gelijk 2 dingen op: je kan geen 3 stappen doen of er komt wel weer iemand op je af die iets aan je wil verkopen. Van safari's tot mango's, van massages tot houtsnijwerk. Soms leuk, soms ook bloedirritant. En verder valt een groot aantal zwart-blanke stellen op waarbij de vraag rijst of dit echt alleen liefde is...

De oude stad van Mombasa is echt van een Swahili cultuur. Dat betekent dat Afrika, India en Arabie in de blender gestopt zijn en er dus een relaxte sfeer is, met kruidige geuren van kaneel en kruidnagel, terwijl de moskee het middag-gebed aankondigd. Bijzondere plek!

Iets minder leuk is de dodelijke aanslag die hier gisteren gepleegd is op een moslimleider die vermoedelijk een aanhanger was van het Somalische Al-Shabaab. Gisteren kwamen we terug vanuit Wasini-island alwaar we gesnorkeld hadden en dolfijnen gespot hadden en reden door Mombasa heen. Veel mensen op straat die allen de stad uit wilden en alle winkels waren gesloten uit angst voor rellen. Waar wij nu zitten, in Bamburi, 10-15 km boven Mombasa, merken we er vandaag gelukkig niets van en we hopen ook dat als er vergeldingsacties komen, dit gaat plaatshebben nadat wij vertrokken zijn.

Kwaheri!