Entered the Baltics

Vanaf een toetsenbord met Russische tekens in nu Riga (Letland) weer even een update. Klaas is gezegend met een telefoon waarmee hij zelfs in Litouwen in een achteraf straatje nog een berichtje kan posten, ik doe het de inmiddels 'oldfashioned way'.

Sinds de vorige post zijn we verder gereden naar het oosten van Polen. In mijn voorstelling nog meer richting richting Rusland, nog meer grijze troosteloze gebouwen die zich makkelijk mengen met de loodgrijze luchten... Niets was echter minder waar; waar Warschau nog duidelijk een Sovjet-verleden kende met dito gebouwen, kenmerkt het oosten van Polen zich door keurige, hetzij enigzins vervallen, soms vrolijk gekleurde houten huisjes op een heuvelachtig landschap. En met het zonnetje op de achtergrond, schaapachtige wolkjes erbij, tezamen met rustig ronkende Saab, stampten wij de bossen in rondom Bialowieza National Park om aldaar de Europese bizon te gaan bezichtingen.

Bij het hostel aangekomen, informeerden we hoe we zo een tour konden boeken. Ineens dook er een niet al te nuchtere Pool op die ons wel wilde rondrijden in het park, maar dan niet vandaag, maar de volgende dag, hij had nu al teveel vodka op... Al kon hij ook niet beloven dat hij morgen van de vodka af kon blijven; legendarisch zijn zijn woorden (lees met Russisch/Pools accentje): "I'll try to dzrink tea tzomorrow". Omdat we dit toch niet zagen zitten, zijn we naar het "Zubr Rezewat" gegaan, hier lopen de bizons, lynxen, wolven en herten gewoon rond achter provosorische Sovjet-hekjes. Conclusie: bizons zijn groot! Met tot wel 1200 kg zijn ze dus net zo zwaar als een olifant, bizar!

Volgende dag zetten we koers naar Litouwen, naar de Curonian Spit om precies te zijn. Dit is een landtong uitgaande van de westkust van Litouwen die naar beneden loopt richting Kalinngrad, een stukje Rusland wat tussen Litouwen en Polen zit ingeklemd. De reis ernaartoe verliep prima, het viel met name op dat de wegen in Polen redelijk slecht zijn: sowieso geen snelwegen, dus secundaire wegen met vrachtwagens die links en rechts voorbijkomen terwijl zij ook echt niet weten of er misschien eventueel een tegenligger aankomt... Litouwen heeft zijn geld van de EU goed gebruikt en een prachtige racebaan aangelegd naar het westen. Desondanks kwamen we pas 's avonds aan in Smiltyne, een plaatsje op de Curonian Spit. We hadden geprobeerd een hostel te bellen, ware het niet dat die er niet echt zijn. Het zijn namelijk vooral rijke Russen, Litouwers, Letten en een verdwaalde rijke toerist die Curonian Spit komen bezoeken en daar is dus niet echt een markt voor hostels. Bij wijze van uitzondering dus voor 1 keer een duur hotel, zonder kuil in het matras waar ik nu net aan gewend was.

De landtong trekt vooral rustzoekers en je ziet dan ook iedereen fietsen door het prachtige, heuvelachtige duinachtige landschap. Maar met de auto kan je ook prima de bochtige wegen afscheuren! Helaas houdt dat dan op bij de Russische grens waar veel nerveuze politiemannetjes heen en weer marcheren en in de bosjes met auto's staan te wachten om volgens mij elke enigszins verdachte bezoeker te grazen te nemen. Affirmativ Komrad! 's Avonds in Nida, plaatsje op het meest zuidelijkste puntje van het Litouwse schiereiland, de enige kroeg bezocht, maar wel eentje met een 'bekende Litouwse band'. Mmm, tja dat is afwachten natuurlijk, maar het was zeker goed en het werd nog een lange avond. 

De zon kwam alweer bijna op en toen nog slapen. Gelukkig hadden we overdag een slaapplaats kunnen regelen bij het tourist office. In eerste instantie was er alleen nog een duur hotel waar nog plaats was, maar gelukkig bezocht ook onze nieuwe tijdelijke huisbazin ook het tourist office. Deze Russische vrouw had nog wel een kamer vrij waar wij voor weinig konden verblijven. Deze vrouw sprak alleen maar Russisch, en omdat mijn Russisch niet meer is wat het geweest is, werden we door handgebaren gemaand haar te volgen. Door kleine straatjes kwamen we uiteindelijk bij een soort, tja, voormalig Sovjet huis is denk ik de beste omschrijving. Zeker van binnen: overal potjes en pannetjes, de lucht van een uiensoepje met bieten (of andere soort knollen) wat al een dagje of 3 staat te pruttelen, maar de slaapbank na een lange nacht lag prima (de grond waarschijnlijk ook op dat moment, maar toch).

De volgende dag koers naar Riga. Licht katerig nog, maar gelukkig zijn je medeweggebruikers dat ook... Onderweg bezochten we de Hill of Crosses. Tijdens de Russische overheersing mochten de Litouwers deze voor hen heilige plek niet bezoeken, en als protest brachten de Litouwers juist meer en meer houten kruizen van allerlei formaten naar deze heuvel. De Russen hebben een aantal malen deze heuvel uit de weg geruimd, maar het mocht niet baten. De kruizen bleven komen en uiteindelijk hebben de Russen het opgegeven.

Nu dus in Riga en toe aan echte actie! Vandaar dat we vanochtend fijn in een oude Sovjet-bunker hebben staan schieten met Kalasnikovs! Vet! Voor de gelegenheid hadden ze ook een gewoon pistool en een shotgun voor ons ter beschikking. Vooral de terugslag van de shotgun is echt gigantisch. Echt goed schrap zetten is het devies! De Kalasnikov zag eruit zoals hij eruit moet zien: met een half verrot handvat en tape.

Straks Riga in om deze hoofdstad wat beter te leren kennen. Op het eerste gezicht best wel luxe, we gaan het zien.

Jordy