Cafe, ron y cigarros

Hola iedereen!

Nu al anderhalve week in Cuba, een van de weinige communistische landen die er nog zijn. Naast dat ik wist dat het communistisch was met Castro aan het hoofd (eerst Fidel, sinds 2008 zijn broer Raul Castro), weet ik net als iedereen dat dit het land is van de rum en de sigaren. En die zie je hier dan ook volop!

Het land heeft ook mede door het communisme wat eigenaardigheden. Zo zijn er 2 soorten geld: de Convertible Peso (CUC) en de Cubaanse Peso (= Moneda Nacional (MN). De eerste is gelijkgesteld aan de USD en is de harde valuta die iedereen hier wil hebben. Op plekken waar toeristen komen en ver daarbuiten, worden de toeristen geacht met deze CUC te betalen. Alleen op lokale marktjes en speciale tienda´s moneda nacional (TL-licht supermarktjes) zijn de rommelpeso´s te gebruiken. 1 CUC is 24 rommelpeso´s.

Andere eigenaardigheden in positieve zin voor autoliefhebbers, de vele oldtimers uit eind jaren 50 uit de USA. Vele geheel gerestaureerd met chroom en metallic lak, nog veel meer alsof ze al meer dan 50 jaar letterlijk met plakband op de weg worden gehouden. Ook opvallend en overduidelijk een erfenis van collaboratie met de voormalige Sovjet-Unie: de vele ronkende Lada´s. Kapitalistische winkelstraten met dito merken zoek je tevergeefs, net als internetcafe´s en budget hostels. Voor dit laatste is een unieke vervanging die je in heel Cuba terugvindt: de casa particular. Dit zijn huizen van Cubanen zelf waarbij ze tot maximal 2 kamers mogen verhuren aan toeristen. De prijzen hiervan zijn schappelijk: 20 tot 30 CUC per kamer per nacht. Vanuit Nederland hadden wij ook bedacht meestentijds hierin te verblijven.

Op 13 februari kwamen we ´s avonds laat aan in Havana, zeker als je het tijdsverschil meerekent, was het nu voor ons 4u in de ochtend. Even geld gewisseld, 1240 euro… Cash is hier namelijk het betaalmiddel, gewone debit-cards hebben de reputatie te worden gegeten door de ATM en credit-cards zijn een rariteit. De taxi bracht ons naar onze eerste echte casa particular, alwaar we werden ontvangen door Luis met de mededeling dat er een zieke Duitser op onze kamer lag. Tuurlijk! Gelukkig had Luis al een andere casa voor ons geregeld die ook prima was. De volgende ochtend konden we alsnog naar zijn casa.

De 1e dag in Havana veel gezien, uiteraard de lange en brede boulevard, de Malecon. Maar ook vele mooie, authentieke pleinen die Spaans-Italiaans aandoen. Hoofd in de zon, mojito erbij, kortom, je vergeet heel snel dat het in het thuisland nog winter is! Een echte aanrader is het zitten op de Malecon en een hele reeks Chevy´s en Buick´s aan je voorbij te laten gaan.

De volgende dagen in Havana de tourist uitgehangen, je kent die open dubbeldekkerbussen wel… Het valt op dat er geen echte armoede te zien is en slechts zeer sporadisch de lange rijen voor een kruidenierswinkel. Wel veel ´Revolucion´ en ´Che Guevara´ op alles wat bedrukbaar is.

Luis had slechts plaats voor ons voor 1 nacht, maar gelukkig stond Rufino al klaar, een 73jarige Cubaanse senor die ons in een slakkengangetje naar onze casa bracht. Een erg aardige man die samen met zijn vrouw onze nieuwe kamer liet zien. Drukke prullaria, een oud matras met hoorbaar roestige veren erin (rugpijn gegarandeerd) en ´en suite´ de badkamer. Deze was zo klein en gehorig dat een grote boodschap doen een volgende stap in je relatie betekende. Douchen onder een soort mini-waterkokertje in de douchekop met losse electriciteitsdraadjes en kleine stroomschokjes in je vingers als je iets aan de stand probeerde te doen. Maar we leven nog!

Na 4 dagen Havana, de huurauto opgehaald. Dit zou een Hyundai Atos zijn, een klein, hoog, niets-vermogend, Koreaans koekblikje op wielen. Maar dit werd een trapje ge-upgrade: een Accent met ouwe-wijven-straaljager-CVT-bak. Afgezien dat er kauwgom tussen stuur en voorwielen lijkt te zitten, heeft hij ons prima naar onze volgende stop gebracht: Vinales. De krijtrotsen (mojotes) en tabaksvelden maken hier het landschap. Te paard, jaja, zijn we hier doorheen gegaan, met een bezoek aan de vader van onze gids die naast tabak ook allerlei andere gewassen verbouwd. De lekkerste koffie proef je dus hier! Hier konden we ook de lokaal gedraaide sigaren kopen.

Na Vinales bracht onze Accent ons naar onze volgende bestemming: Maria la Gorda. Om hier, in het uiterste westen van Cuba te komen, brachten we eerst een bezoek aan Cayo Juitas. Dit eiland staat bekend om de mangrove bossen die tot aan het strand doorlopen. Tezamen met het hagelwitte zand geeft dit een bijzonder mooi plaatje. Helaas nog even geduld totdat we in Costa Rica hopelijk een internetverbinding hebben die het ook toelaat om foto´s te uploaden.

In Maria la Gorda, wat dikke Maria betekend, naar de wulpse Venezuelaanse dame die in piratentijd gedwongen werd tot prostitutie, aldus el lonely planet, was het vooral lui niks doen op het witte palmenstrand. Nel en Louis, de ouders van een vriendin van Stephanie, waren hier ook en konden ons mooie verhalen vertellen over het oosten van Cuba. De snorkeltrip liet ons de mooie koralen en tropische vissen zien.

De langste etappe stond ons hierna voor de boeg, van Maria la Gorda naar Cienfuegos. Een fijne kleine 700km over soms erg pokdale Cubaanse wegen. Bewegwijzering is ook een uitvinding die nog maar mondjesmaat ingang heeft gevonden in Cuba, zodat we bijzondere situaties zijn tegengekomen. Zoals de weg die ineens ophield. De weg leek nog recht op de kaart, maar een vervallen brug kwam ons in het zicht en de begroeiing van de berm ging het winnen van het asfalt totdat het zelfs helemaal overwoekerd was. Tsja, omkeren maar! Uiteindelijk bij een kruispunt de weg gevraagd, bleek die rechte weg toch ineens een afslag te bezitten…. Op de snelweg kan je hier goed doorrijden. Fidel vond het belangrijk dat hij snel van de ene naar de andere kant van zijn land kon gaan, dus liet hij van oost naar west een 6-baans snelweg aanleggen. Dat zijn volk geen geld heeft om uberhaupt auto´s te kopen, of in ieder geval auto´s te bezitten die snelweg waardig zijn, is niet belangrijk.

Politie controle is er wel volop, dus is het echt zaak om je aan de max. snelheid te houden. Doe je dat niet, zoals wij, dan word je aangehouden. Een glimmende zonnebrildragende politie-agent, liet ons boos zien dat we maar liefst 116 km. per uur hadden gereden, 16! Km te hard op een volledig lege snelweg, ik vond het nog meevallen. Hij moest alle papieren zien en ik verwachtte een boete, maar die bleef gelukkig uit.

In Cienfuegos, wat ietwat overdreven het Parijs van Cuba wordt genoemd door de Franse overheersing in het verleden, ingechecked bij onze nieuwe casa. Onze casa-padre had zijn hond ironisch Napoleon genoemd; kan hij nu lekker Napoleon orders geven. Verder een mooie sunset tocht over de natuurlijke baai van Cienfuegos gemaakt.

Nu hier in een superwarm internet café in door toeristen overspoeld Trinidad, waar we gister vanuit Cienfuegos zijn aanbeland. Erg fotogeniek, erg muziekvol en erg veel verschrikkelijk uitgedoste toeristen. Om hier goed tussen te passen, lopen wij ook met camera op den buick en met cowboyhoed op het hoofd rond!

Adios y hasta luego!

Jordy y Stephanie