Coast to coast

Hola iedereen,

Update vanuit het immer warme Costa Rica. Al was het in Monteverde zelfs koud te noemen, maar daarover later meer.

Sinds de vorige post, waarin we Corcovado Park bezochten, hoopten we om in Uvita walvissen te gaan zien. Bij aankomst in ons hostel in Uvita leek deze in eerste instantie nogal zweverig. Een wat merkwaardige Amerikaan zwaaide hier de scepter en tevens zijn bolle, witte, harige buik... De yin/yang tekentjes overal in combinatie met de Tibetaans aandoende lampjes maakte het tot een interieur bedacht door een junk op LSD. Desalniettemin ingecheckt, spullen gedropt en naar het toeristenbureautje waar maar liefts 65 USD pp werd gevraagd voor een halve (!) dag op een bootje te gaan speuren naar walvissen. Na enig klagen over de prijs (hoeveel zeg je!) kregen we zomaar Tico-korting (Tico= Costa Ricaan), 55 USD de man/vrouw. Moesten we ons wel als Costa Ricanen voordoen de volgende dag... Beetje streng kijken en `si` mompelen, komt goed!

De volgende dag dus de oceaan op en werkelijk overal gezocht, in elk hoekje en gaatje, maar helaas geen walvis te zien. Het snorkelen boven het rif was ook al geen succes, te ondiep en het rif dood (door het aanleggen van de kustweg is dit een aantal jaren geleden 'overleden', teveel grondverschuivingen).

Na deze relatieve teleurstelling kwam in Dominical, een plaatsje 20km noordelijker van Uvita de volgende deceptie, het hostel. Op internet de vorige dag nog gezocht en dit hostel 'Sundancer' verdiend echt een dikke onvoldoende. Haren op het bed, koude douche, zwembad vol met groene algen en als bonus een grote kakkerlak. Deze ontdekkingen kwamen echter ons aan het licht nadat we al betaald hadden. Dat gebeurd dus ook nooit meer! Dominical verder is een klein surfersparadijsje waar ik mijn eerste surfles ooit heb genomen. En het viel nog mee ook, na een kwartiertje vallen en opstaan, kon ik mijn eerste 'ride' maken. Nu alleen nog rasta-haren laten groeien...

Na Dominical stond Manuel Antonio op onze lijst. Dit is een klein nationaal park met tropisch regenwoud tot aan het strand. Doordat het aan weerszijden ook ingesloten is door strand, kunnen de dieren niet echt ergens anders naartoe. In combinatie met de goede paden en een grote stroom aan toeristen zie je niet alleen veel, maar ook minder schuwe dieren. Picture-perfect qua afstand zeg maar. Veel luiaards, waarvan er 1 zelfs uit de boom naar beneden klom en het hoofdpad overstak. Het leuke was dat Stephanie hem als eerste opmerkte en dat er niet, zoals heel vaak het geval, er al een gids en een meute 2-benige apen met kaki driekwarts-afritsbroeken en dikke buiken omheen staat. Bijzonder om te zien dat dit slow-motion-dier (hij slaapt 18u per dag) ondanks alle toegestroomde toeristen, gewoon zijn gang gaat. Naast luiaards ook vele andere dieren te zien. Brulapen die ondanks hun relatief kleine formaat het geluid maken van een gorilla en kapucijnapen en wasbeertjes die zelfs eten uit je tas op het strand stelen als je zelf in de zee bent! De vermeende tsunami in dit gebied vanwege de zeebeving in Japan deed het park op onze eerste dag om 2u sluiten. Maar gelukkig voor ons was dit niet gelijk de laatste dag dat we dit park konden bezichtigen.

Om niet dezelfde fout te maken als in Dominical met het hostel, hebben we nu het idee opgevat om eerst te arriveren in een stad en dan gewoon een beetje rond te kijken naar accomodaties. In Manuel Antonio zaten we daarom in een casa van een wat oudere vrouw echt pal bij de ingang van het park voor 30 USD per nacht. Zeker de moeite waard, want als om 7u 's ochtends de deuren van het park opengaan, is er lekker nog niemand en zijn de dieren het meest actief.

Langs de Pacifische kust, waar we tot nu toe geweest zijn, was het eigenlijk altijd zonnig en warm. Dit veranderde met onze volgende bestemming, Monteverde. Dit plaatsje staat bekend om het nevelwoud en de vele activiteiten die hierin worden gedaan. Door de hoogte van 1500 mtr wordt het mn 's nachts wel koud, even wennen dus! De activiteiten zijn natuurlijk het spotten van wildlife, maar bovenal is het de plek om de canopy te doen, want hier is hij ontstaan. Als je op een willekeurige plek in Costa Rica wordt gedropt en je komt bij een weg, is er een grote kans dat er een gigantisch billboard staat met een lokale canopy. Nu, een canopy is een soort tokkelbaan door de boomtoppen van het woud, het liefst met een grote snelheid. Dus bij aankomst in Monteverde, uitsluitend te bereiken over de slechtste weg in heel Costa Rica (met opzet, zo wil men het grote toerisme ontmoedigen om hier te komen en het woud zoveel mogelijk te behouden) hebben we gelijk de mooie canopy-trip geboekt voor de volgende dag. Als halve bergbeklimmers waren we behangen met een tuigje (die op niet fijne plaatsen best wel heel strak zit...), ijzeren haken, handschoenen en een helm. Het mooiste gedeelte was de 'overtocht' over een 1km lange vallei. Als een vogel heb je het idee door de boomtoppen te scheren! Gekkigheden als met buik naar beneden en handen vrij, kabel boven je (= Superman, jaja) zijn niet aan te raden als je net een stevig ontbijt hebt gehad (zoals ik). Het toppunt was de Tarzan-swing, de bekende gigantisch 'schommel' die eerst een maagomkerende vrije val laat beleven. Stephanie, die zelfs parachute-springen een makkie vond, deed dit dan ook met de grootste lol. Ik ben teveel bezig, denk ik, met alles wat er mis kan gaan (jezelf in een 45 meter diep gat gooien is ook niet zomaar iets). Ondanks dat ik het wel gedaan heb, ben ik zachtgezegd geen fan geworden...

Tijdens de nachttoer door de jungle die avond waren de gevaren van een hele andere orde. Tarantula's en giftige slangen zoeken met je zaklamp. Dolle pret! Gelukkig liep de gids voorop en die deelde ons mede dat het dichtsbijzijnde ziekenhuis met antidotum bij een eventuele beet, zich 3u verderop bevind. Nog meer dolle pret! Gelukkig raakte niemand gewond.

Vlakbij Monteverde ligt La Fortuna met bijbehorende vulkaan Arenal. Ook op iedere route van de toerist die Costa Rica bezoekt, maar ook echt wel een must. We kwamen via het meer bij de vulkaan aan en zagen de top ervan in wolken gehuld. Helaas was de rest van de lucht ook bewolkt, dus lava spotten was er niet bij. We hoorden in Monteverde al van reizigers dat de vulkaan nu al een half jaar niet actief is en dat er 's avonds dus ook geen gloeiend lava te spotten valt. We besloten dan ook om niet de vulkaan op te gaan en dat was maar goed ook. Met bakken kwam het de rest van de dag uit de hemel zetten, we weten nu waarom Costa Rica zo groen is! In plaats daarvan zijn we naar een van de vele hotsprings geweest, erg aangenaam een warm bad van 43 graden!

Om de laatste restjes adrenaline door het lichaam te laten pompen, stond er raften op het programma. Een handige organisatie combineert het raften met transport naar een aantal plaatsen in Costa Rica. Zo hadden we nu een dag van 6u 's ochtends vanuit La Fortuna in 3u naar Rio Pacuare (de plek om te raften) en daarna in 2u naar Puerto Viejo de Talamanca aan de Caribische kant van Costa Rica. De rapids waren klasse 3-4 (moeilijkste is 5) maar allezinds goed te doen. We kregen een uitgebreide uitleg over wat wel en wat niet te doen en gezien het overige publiek (jawel, weer die kalende, dikke buiken-bezittende en kaki driekwartsbroeken-dragende 2-benige apen) hadden we ook niet verwacht dat we in een buitengewoon woeste rivier zouden gaan losgelaten worden.

Nu dus in het exotisch klinkende Puerto Viejo de Talamanca. Het leuke van dit stukje Costa Rica is dat het flink anders is qua bevolking. In de 19e eeuw (hier spreekt leraar geschiedenis Jordy) werden hier Jamaicanen en voormalig Afrikanen te werk gesteld op de bananen-plantages en zij mochten ook alleen maar in dit gedeelte van Costa Rica wonen en werken. Pas mid 20e eeuw waren zij toegestaan te reizen buiten dit gebied, maar dit heeft nog steeds maar mondjesmaat plaats. De nazaten zitten hier dus nog! Zodoende hangt er een laid-back, manana-manana, reggae-cultuurtje.

We zijn nu net terug van een 2 dagen doorbrengen bij de Bri-bri indianen. Deze oorspronkelijke bewoners van Costa Rica en Panama wonen landinwaarts vanaf Puerto Viejo. Gisteren namen we de bus naar Bri-bri om daar over te stappen op de bus naar Bambu. Ja, het klinkt inderdaad ver weg van de bewoonde wereld! In Bambu viel het echter nog mee, ik bedoel, je kon hier nog krachtvoer in de vorm van een Snickers inslaan. Vanaf Bambu werden we met een uur durende kano-tocht naar Yorkin gebracht. We hadden niet in ons gedachten een totempaal en beschilderde mensen te zien dansen rond een kookpot met 2 blanken erin, maar toch wel een beetje zoals het er hier vroeger aan toeging. Wat we aantroffen was een community met 2 schooltjes en een groot gebied met rond de 40 families van de Bri-bri afstammelingen. De vrouwen van het dorp hebben een jaar of 20 geleden bedacht dat om hun cultuur en gebruiken in ere te houden, dat ze dan toeristen moeten laten komen om het te bekostigen. De mannen waren vaak lang weg voor werk en kwamen 'teveel' in aanraking met de Westerse cultuur. Hierdoor zou op den duur de Bri-bri cultuur vergaan. Nu runnen de vrouwen en later ook de mannen (die zagen het eerst niet zitten) deze gemeenschap en laten toeristen zien hoe ze leven.

Het leukste was het bezoeken van een huis van een van deze vrouwen. Geheel op palen gebouwd voor hygienische redenen en sinds 7 jaar hebben ze zelfs stroom via zonnepaneeltjes. Meer dan een klein lampje laten branden of een mobieltje opladen lukt er niet mee, maar het is er wel, dankzij het geld van de toeristen. Stromend water hebben ze, maar dit is zuiver en alleen regenwater. Gelukkig leven ze midden in een regenwoud en hebben ze nooit een tekort.

Vanochtend, na een erg koude nacht met slechte nachtrust te hebben gehad in het centrale Bri-bri huis, met een gids van de Bri-bri het bos in om kikkers te kijken. Het had gegoten die nacht en de hellingen van de berg waren erg stijl en glibberig. Mijn tenen doen nu nog pijn van de maat 40 kaplaarzen die de gids me aanbood, groter hebben ze niet! In mijn hoofd maakte ik al doemscenario's over het spalken van mijn gebroken onderbeen, maar gelukkig leven we allebei nog. Het uitzicht was echter adembenemend en zeer de moeite waard en we hebben een hoop felgekleurde kikkers gezien.

Morgen naar Tortuguero, ook aan de Caribische kust. Helaas is het geen schildpaddenseizoen, maar het schijnt ook zonder de moeite waard te zijn.

Pura vida en hasta luego!

Jordy en Stephanie