Lijmsnuivend straatkind

3 juli 2008 - Durban, Zuid-Afrika

Hi allemaal!

Gister een klein fortuin uitgegeven hier in het internetcafe om een 'videootje up te loaden' (heerlijk even die Neerlandsche Taal vernaggelen...) Zie ik nu tot mijn spijt dat het niet werkt! Toch jammer...

Anyways, hier even een kort verhaaltje over een patientje die ik gister zag. Gistermiddag pakte ik nietsvermoedend de volgende status van de stapel en las dat het een kind was van 9 jaar oud dat geraakt was door een auto. Ik liep naar de speciale kinderkamer achter in de Accident & Emergency Department en verwachtte daar een moeder/vader/oma/opa aan te treffen met een klein jochie. Dat was echter niet het geval. Ik keek nog een keer op mijn status en las dat hij in de 'Bays' lag, ofwel op een stretcher. Meestal is dat slecht nieuws, want dat betekent dat de ambulance de persoon in kwestie meestal gebracht heeft en die doen dat over het algemeen niet zomaar. In de 'Bays' lag er inderdaad een huilend jochie met versleten kleren op een stretcher met zijn been gespalkt door de ambulancemedewerkers. Ik liep naar hem toe en het 'Bison-kit-aroma' kwam mijn neusgaten al tegemoet. Er was niemand bij die mij kon vertellen wat er gebeurd was en toen ik het jochie vroeg of hij uberhaupt ouders of iemand anders had die wisten dat hij in het ziekenhuis lag, zei hij nee. Zijn medewerking was toen al op zijn minst vreemd te noemen. Hij werkte niet heel erg mee bij het beantwoorden van mijn vragen en ook het onderzoek ging wat moeilijk. Na een paar minuten dacht ik echter toch wel wat vertrouwen gewonnen te hebben, want ik mocht de spalk eraf halen en hij liet me zijn been onderzoeken. De linkerenkel was goed gezwollen en het was duidelijk dat daar iets gebroken moest zijn. Echter het is natuurlijk wel de bedoeling dat er een rontgenfoto gemaakt moet worden om te kijken wat er nu precies stuk is. Ik vertelde dat aan hem en hij stemde daar in toe. Ik liep weg, ging mijn bevindingen opschrijven en de rontgenfoto aanvragen en het jochie bleef met een paar tranen, maar toch wel rustig achter op zijn stretcher. En toen opeens, all of a sudden, geschreeuw vanuit de 'Bays'. Geen idee wat er aan de hand was, dus maar even een kijkje nemen. Het jochie was als door een hond gebeten ineens op de rand van zijn stretcher gaan zitten (metertje boven de grond ongeveer; net een orthopaedische hoogte voor de mensen die The House of God hebben gelezen;) en dreigde zichzelf er vanaf te storten. Hij schreeuwde het uit van de pijn in zijn been. Natuurlijk, dacht ik, hij zal best pijn hebben, maar het ging er bij mij niet in dat hij bij mijn onderzoek van zo-even geleden zo weinig pijn had en dat hij het nu uitschreeuwd. Om hem tegen zichzelf te beschermen, pakte ik hem beet bij zijn armen en duwde hem met zijn rug weer plat op de stretcher. Ik riep tegen hem dat hij rustig moest doen en dat hij iets voor de pijn zo krijgen. Tering wat was ik kwaad op dat joch, maar bovenal ook snapte ik zijn plotselinge verandering in gedrag ook niet. Toen ik hem beethad, kwam de lijmgeur weer binnen in mijn olfactorische cortex en bedacht ik dat het best wel eens die lijm geweest is dat zijn brein al zo erg naar de gallemiezen had geholpen dat hij dit soort gedrag ging vertonen. Na mijn 'toespraak' ging hij over op een ander 'psychisch afweermechanisme', namelijk negeren. Hij zei geen woord meer en liet ook de toediening van de pijnstilling nauwelijks toe. De rontgenfoto kon uiteindelijk wel gemaakt worden en daar wordt je dan nog het meest triest van. De breuk zat namelijk precies door de groeischijf heen. Hier kan je met de beste wil van de wereld, ook in Nederland, heel lastig iets aan doen in de vorm van een operatie. De binnenkant van de groeischijf was kapot en de buitenkant zal dus wel doorgroeien. Hierdoor zal zijn been in de loop van de jaren meer en meer naar binnen gaan staan. Kort samengevat: een brein compleet f*cked up door de lijm en een been dat relatief steeds korter en nog belangrijker nog schever zal worden tov het andere been. Nog korter samengevat: hopeloos...

Morgen dus laatste dag in het ziekenhuis. Veel geleerd, veel gezien en bovenal ook veel zelf kunnen doen! Maar het is tijd voor vakantie nu, geen medische verhalen meer! Zaterdagochtend met de auto door Swaziland (als dat van de autoverhuurder toegestaan is) naar Krugerpark.

Jordy

3 Reacties

  1. Rob, Tas & girls:
    4 juli 2008
    Hoi Jordy,

    Wat een verhaal weer joh, wel aangrijpend denk ik zo'n kleintje nog...
    Jullie laatste dag alweer wat is het toch weer snel gegaan zeg! Ik ben erg benieuwd naar de foto's van jullie vakantie!! We blijven de sites in de gaten houden!

    Liefs Tas
  2. Fenneke:
    5 juli 2008
    Goedemiddag,

    Ja zo is het toch niet altijd eerlijk verdeeld in de wereld...

    Heel goede vakantie gewenst!!
    Hoop dat jullie vell mooie dingen gaan zien en lekker tijd hebben om ook wat te ontspannen!
    Rij voorzichtig!!

    Gister laatste dag reva-co-schap, dus nu begint mijn "keuzejaar" wel vreemd om te realiseren dat jullie straks lang en breed werken als ik nog aan het afstuderen ben, maar goed, we naderen het einde...

    Nu lekker 2 weekjes vakantie, lekker toeren door Nederland! Nu is het wat wisselvallig weer, dus ik hoop dat het doorslaat naar mooi!

    tot snel,

    groet,

    Fenneke
  3. Jacomar:
    7 juli 2008
    Hey Jordy,

    Dat is wel stevig balen voor dat jochie, maar het is maar de vraag wat hij er natuurlijk van gaat snappen... De hoeveelheid hersencelletjes zal ook al wel zijn afgenomen door de bisonkit...

    Ik heb je medische verhalen met veel plezier gelezen en kijk uit naar je beschrijving van de Afrikaanse natuur!! Heel veel plezier en geniet ervan, jullie hebben het verdiend om ff lekker vakantie te vieren...

    Liefs Jacomar